α:

Η ποσοτική χαλάρωση εξακολουθεί να είναι ένα σχετικά νέο εργαλείο της νομισματικής πολιτικής και οι επιπτώσεις της δεν είναι καλά κατανοητές. Ορισμένες από τις συνέπειες της ποσοτικής χαλάρωσης είναι γνωστές: η υποστήριξη ορισμένων ευνοημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, η αύξηση της προσφοράς χρήματος στην οικονομία, η μείωση των επιτοκίων και η εμπιστοσύνη των επενδυτών. Παραμένει να διαπιστωθεί ο τρόπος με τον οποίο επηρεάζονται τελικά οι καταναλωτές και κατά πόσον επηρεάζει περισσότερο ορισμένους τομείς καταναλωτών από άλλους.

Τι είναι η ποσοτική χαλάρωση;

Οι κεντρικές τράπεζες επιδιώκουν την ποσοτική χαλάρωση ως μορφή επεκτατικής οικονομικής πολιτικής. Ο στόχος είναι να τονωθεί η δανειοληψία και οι καταναλωτικές δαπάνες με την ελπίδα να αυξηθεί η συνολική ζήτηση. Εκτελείται με παρόμοιο τρόπο με τα πιο παραδοσιακά προγράμματα αγοράς κρατικών ομολόγων, με την εξαίρεση ότι η κεντρική τράπεζα αγοράζει χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία από εμπορικές τράπεζες και άλλα ιδιωτικά ιδρύματα. Η στρατηγική αυτή εφαρμόζεται όταν τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια είναι σχεδόν μηδενικά και η τυποποιημένη νομισματική πολιτική θα ήταν λιγότερο αποτελεσματική.

Όταν η Federal Reserve αγοράζει χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία από άλλη τράπεζα, δημιουργεί νέα χρήματα για τις αγορές. Θεωρητικά, οι τράπεζες μπορούν στη συνέχεια να δανείσουν τα νέα χρήματα για να δημιουργήσουν οικονομική ανάπτυξη. Η πολιτική αυτή έχει επίσης την επίδραση της μείωσης των επιτοκίων στην οικονομία, καθώς η προσφορά των διαθέσιμων κεφαλαίων έχει αυξηθεί.

Οικονομικές συνέπειες της ποσοτικής χαλάρωσης

Οι οικονομολόγοι και οι αναλυτές πολιτικής διαφωνούν για τις συνέπειες και την αποτελεσματικότητα της ποσοτικής χαλάρωσης. Ωστόσο, ορισμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πρέπει να επιλεγούν για να αγοράσουν περιουσιακά στοιχεία, προσφέροντάς τους ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι εκείνων που δεν έχουν επιλεγεί, αν και αυτό είναι πιθανό να έχει μόνο έμμεσες και σύντομες επιπτώσεις για τους καταναλωτές.

Η μείωση των επιτοκίων στην οικονομία ενθαρρύνει τους καταναλωτές να δανείζονται περισσότερα, να δαπανούν περισσότερο και να εξοικονομούν λιγότερα. Οι παραδοσιακές μορφές εξοικονόμησης και συνταξιοδότησης (όπως λογαριασμοί καταθέσεων ζήτησης και κρατικά ομόλογα) καθίστανται λιγότερο ελκυστικές, αναγκάζοντας ορισμένους αποταμιευτές να αναζητήσουν επενδύσεις πιο επικίνδυνες ώστε να παράγουν επαρκείς αποδόσεις.

Σύμφωνα με την ποσοτική θεωρία του χρήματος, οι μεγάλες εισροές ρευστότητας μέσω του τραπεζικού συστήματος μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλα επίπεδα πληθωρισμού. Η ταχύτητα και το επίπεδο του πληθωρισμού θα εξαρτηθούν από την ταχύτητα του χρήματος. Εάν οι μεγάλες εμπορικές τράπεζες αποφασίσουν να καθίσουν στα χρήματα της κεντρικής τους τράπεζας αντί να το δανείσουν, τα νέα χρήματα θα κυκλοφορήσουν πολύ πιο αργά στην οικονομία. Αν οι τιμές αυξηθούν, οι καταναλωτές θα βρεθούν σχετικά χειρότεροι.

Ωστόσο, εάν η ποσοτική χαλάρωση της κεντρικής τράπεζας οδηγεί σε μείωση της ανεργίας, μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των επενδυτών και περισσότερη επιχειρηματική δραστηριότητα, τότε οι καταναλωτές θα ήταν καλύτεροι.Από την άλλη πλευρά, μια οικονομία που δεν ανταποκρίνεται στην ποσοτική χαλάρωση ενδέχεται να αφορά τους επενδυτές και να καταστέλλει ακόμα περισσότερο την ανάπτυξη.

Η μακροοικονομική πολιτική - είτε μέσω ρυθμίσεων, κινήτρων, εμπορικών συναλλαγών ή φόρων - είναι αξιοσημείωτα δύσκολο να αξιολογηθεί. Τα οικονομικά δεν είναι μια άμεσα επαληθεύσιμη και επαληθεύσιμη επιστήμη, όπως η φυσική ή η χημεία. δεν μπορούν να εκτελεστούν ελεγχόμενα πειράματα. Ακόμη και αν η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα επέλεξε σωστά τον σωστό συνδυασμό μεταβλητών για να προσαρμόσει, θα εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανάγκης να περιμένει την οικονομία να ανταποκριθεί. Ακόμα και τότε, η απόφαση για τις μετρήσεις που θα χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση είναι εξίσου αμφιλεγόμενη. Ακόμη και σε ευρείες, σχετικούς όρους, είναι δύσκολο να προταθεί εάν η ποσοτική χαλάρωση κάνει τους καταναλωτές καλύτερους ή χειρότερους.