α:

Η οικονομική ανάπτυξη μετράται από το πόσο το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ή το ΑΕΠ αυξάνεται από μια περίοδο στην άλλη. Το ΑΕΠ είναι η συνδυασμένη αξία όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε μια χώρα. Ενώ η οικονομική ανάπτυξη είναι αρκετά εύκολη για να προσδιοριστεί, η ταυτοποίηση με βεβαιότητα των αιτιών που έχει προκαλέσει, έπληξε τους οικονομολόγους εδώ και δεκαετίες. Δεν υπάρχει συναίνεση όσον αφορά τα βέλτιστα μέτρα για την τόνωση της οικονομίας. Στην πραγματικότητα, οι δύο πιο δημοφιλείς σχολές σκέψης έρχονται σε άμεση αντίθεση. Οι οικονομολόγοι της αγοράς εφοδιασμού πιστεύουν ότι η διευκόλυνση των επιχειρήσεων να προμηθεύουν αγαθά είναι το κλειδί για τη δημιουργία ενός εύπορου περιβάλλοντος για οικονομική ανάπτυξη, ενώ οι οικονομολόγοι από την πλευρά της ζήτησης αντιτίθενται στην τόνωση της οικονομίας, απαιτώντας αύξηση της ζήτησης αγαθών με την τοποθέτηση χρημάτων στα χέρια των καταναλωτών.

AD:

Η οικονομία της προσφοράς είναι ένας όρος που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του '70 και έγινε δημοφιλής κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Reagan στη δεκαετία του '80. Οι οικονομολόγοι που προτιμούν τις πολιτικές από την πλευρά της προσφοράς πιστεύουν ότι όταν οι επιχειρήσεις έχουν ευκολότερο χρόνο να προμηθεύουν αγαθά και υπηρεσίες στους καταναλωτές, όλοι επωφελούνται, καθώς η αυξημένη προσφορά οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές και υψηλότερη παραγωγικότητα. Επιπλέον, μια εταιρεία που αυξάνει την παραγωγικότητα απαιτεί μια επένδυση σε πρόσθετο κεφάλαιο και την πρόσληψη περισσότερων εργαζομένων, οι οποίες και οι δύο διεγείρουν την οικονομική ανάπτυξη.

Οι οικονομικές πολιτικές που ευνοούνται από τους οικονομολόγους από την πλευρά της προσφοράς περιλαμβάνουν την απελευθέρωση και τους χαμηλότερους φόρους στις επιχειρήσεις και τα άτομα με υψηλό εισόδημα. Εάν η αγορά επιτρέπεται να λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ελεύθερη, φυσικά λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Η οικονομία της προσφοράς είναι στενά συνδεδεμένη με την οικονομία των διαρροών, μια θεωρία που δηλώνει ότι οι πολιτικές που ωφελούν τους πλούσιους δημιουργούν ευημερία που υποχωρεί σε όλους τους άλλους. Για παράδειγμα, όταν οι πλούσιοι λαμβάνουν φοροαπαλλαγή, έχουν ακόμα περισσότερα χρήματα για να περάσουν στις κοινότητές τους ή να ξεκινήσουν επιχειρήσεις που δίνουν θέσεις εργασίας στους ανθρώπους.

Στο άλλο άκρο του φάσματος είναι η οικονομία της ζήτησης, η οποία δημοφιλήθηκε στη δεκαετία του 1930 από τον οικονομολόγο John Maynard Keynes. Οι οικονομολόγοι που αποδίδουν σε αυτή την οπτική γωνία πιστεύουν ότι η οικονομία αναπτύσσεται όταν η ζήτηση, όχι η προσφορά, για τα αγαθά και τις υπηρεσίες αυξάνεται. Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία της ζήτησης, η αύξηση της προσφοράς χωρίς την αντίστοιχη ζήτηση τελικά οδηγεί σε χαμένη προσπάθεια και σπατάλη χρημάτων. Με την πρώτη αύξηση της ζήτησης, οι αυξήσεις της προσφοράς ακολουθούν φυσικά, καθώς οι επιχειρήσεις αναπτύσσονται, επεκτείνονται, μισθώνονται περισσότεροι εργαζόμενοι και αυξάνεται η παραγωγικότητα για να καλυφθούν τα νέα επίπεδα ζήτησης.

Προκειμένου να αυξηθεί η ζήτηση, τα συνιστώμενα μέτρα πολιτικής περιλαμβάνουν την ενίσχυση των δικτύων κοινωνικής ασφάλειας που βάζουν χρήματα στις τσέπες των φτωχών και αναδιανέμουν το εισόδημα των πλουσιότερων μελών της κοινωνίας. Ένα δολάριο στα χέρια ενός φτωχού ανθρώπου είναι πιο ωφέλιμο για την οικονομία από ένα δολάριο στα χέρια ενός πλούσιου προσώπου επειδή οι φτωχοί άνθρωποι, αναγκαστικά, ξοδεύουν ένα υψηλό ποσοστό των χρημάτων τους, ενώ οι πλούσιοι είναι πιο πιθανό να σώσουν τα χρήματά τους και να δημιουργήσουν περισσότερο πλούτο για τον εαυτό τους.

Η συζήτηση σχετικά με το εάν η οικονομία της πλευράς της προσφοράς ή της ζήτησης είναι ανώτερη απέχει πολύ από τη διευθέτηση. Ενώ οι οικονομολόγοι από την πλευρά της προσφοράς αγαπούν να κερδίσουν την οικονομική ευημερία της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας του '90 που ακολούθησαν την απελευθέρωση του Ρέιγκαν και τις φορολογικές περικοπές στους πλούσιους οικονομολόγους της ζήτησης, ο αντίκτυπος των μέτρων αυτών οδήγησε σε οικονομία φούσκας, com bubble που επεκτάθηκε γρήγορα και στη συνέχεια ξέσπασε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, και την παρόμοια κατάσταση με την ακίνητη περιουσία στα τέλη της δεκαετίας του 2000.