α:

Κανένας οικονομολόγος πιστεύει ότι ο τέλειος ανταγωνισμός είναι αντιπροσωπευτικός του πραγματικού κόσμου. Πολύ λίγοι πιστεύουν ότι ο τέλειος ανταγωνισμός είναι πάντα εφικτός. Η πραγματική συζήτηση μεταξύ των οικονομολόγων είναι κατά πόσο ο τέλειος ανταγωνισμός πρέπει να θεωρηθεί θεωρητικό σημείο αναφοράς για τις πραγματικές αγορές. Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι ο τέλειος ανταγωνισμός μπορεί να είναι χρήσιμος και το μεγαλύτερο μέρος της ανάλυσής τους πηγάζει από τις αρχές του. Πολλές άλλες μικρότερες σχολές σκέψης διαφωνούν.

Νεοκλασική Οικονομία και Τέλειος ανταγωνισμός

Η ιδέα του τέλειου ανταγωνισμού γεννήθηκε φυσικά από την Walrasian έννοια της γενικής ισορροπίας. Οι οικονομολόγοι ήθελαν να αναπτύξουν μια θεωρία της λειτουργικότητας της ελεύθερης αγοράς που κατέληξε σε δύο πράγματα: να αποφύγει το μονοπώλιο και να φτάσει στη γενική ισορροπία.

Ακόμη και μετά την περιθωριακή επανάσταση του 19ου αιώνα, οι περισσότεροι ορισμοί μιας "ανταγωνιστικής αγοράς" εξαρτώνται από την ελευθερία εισόδου και τη διάχυση του μεριδίου αγοράς μεταξύ των επιχειρήσεων. Οι κλασικοί οικονομολόγοι προέκυψαν από μια κριτική του μερκαντιλισμού και φοβόταν το μονοπώλιο. Ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε το μονοπώλιο ήταν να έχετε, όπως είπε ο Mark Blaug, "όλα εξαρτώνται από οτιδήποτε άλλο."

Την ίδια στιγμή, η φυσική και η χημεία υποβάλλονταν σε δημοφιλείς επαναστάσεις της δικής τους. Οι οικονομολόγοι ήθελαν να είναι γνωστή η οικονομία ως μια εμπειρική επιστήμη που θα μπορούσε να εξηγήσει και να προβλέψει. Το τελικό αποτέλεσμα αυτών των θεωρητικών στόχων κατέστη γνωστό ως τέλειος ανταγωνισμός. Χρησιμοποιώντας τον τέλειο ανταγωνισμό ως σημείο αναφοράς, οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι οι πραγματικές αγορές μπορούν να κριθούν με έναν ομοιόμορφο, εμπειρικό τρόπο.

Κρίσεις

Πολλοί οικονομολόγοι επικρίνουν ιδιαίτερα τη νεοκλασική εξάρτηση από τον τέλειο ανταγωνισμό. Αυτά τα επιχειρήματα μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα πιστεύει ότι οι παραδοχές που ενσωματώνονται στο μοντέλο είναι τόσο μη ρεαλιστικές και δεν μπορούν να παράγουν ουσιαστικές γνώσεις. Η δεύτερη ομάδα υποστηρίζει ότι ο τέλειος ανταγωνισμός δεν είναι καν ένα επιθυμητό θεωρητικό αποτέλεσμα.

Ο βραβευμένος με Νόμπελ Φ. Α. Χάιεκ ισχυρίστηκε ότι ο τέλειος ανταγωνισμός δεν είχε καμία αξίωση να ονομάζεται "ανταγωνισμός". Τόνισε ότι το μοντέλο απομάκρυνε όλες τις ανταγωνιστικές δραστηριότητες και μείωσε όλους τους αγοραστές και τους πωλητές σε ανόητους αποδέκτες τιμών.

Ο Joseph Schumpeter σημείωσε ότι η έρευνα, η ανάπτυξη και η καινοτομία αναλαμβάνονται από επιχειρήσεις που έχουν οικονομικά κέρδη, καθιστώντας τον τελικό ανταγωνισμό λιγότερο αποδοτικό από τον ατελή ανταγωνισμό μακροπρόθεσμα.