α:

Τα εμπόδια στην είσοδο στις αγορές χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών περιλαμβάνουν τους νόμους περί αδειοδότησης, τις κεφαλαιακές απαιτήσεις, την πρόσβαση στη χρηματοδότηση, την κανονιστική συμμόρφωση και τις ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια. Μεταξύ των διαφόρων τομέων της αγοράς, ο τομέας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών έχει μια πολύ περίπλοκη σχέση με τον ανταγωνισμό και τους φραγμούς εισόδου. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε δύο παράγοντες: την αντίληψη των τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών διαμεσολαβητών ως κινητήρια δύναμη της οικονομικής σταθερότητας ή της αστάθειας και μιας θεωρίας που επικρατεί μεταξύ πολλών υπευθύνων για τη χάραξη πολιτικής ότι ο "υπερβολικός ανταγωνισμός" στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες είναι επιβλαβής για τη γενική αποτελεσματικότητα του τομέα.

-

Θεωρία και ανταγωνισμός

Πολλοί οικονομολόγοι της νεοκλασικής οικονομίας και της ελεύθερης αγοράς υποστήριξαν ότι ο αυξημένος ανταγωνισμός στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες θα οδηγούσε σε χαμηλότερο κόστος και βελτίωση της αποτελεσματικότητας. Αυτά τα επιχειρήματα υποστηρίζουν ότι τα κίνητρα του ελεύθερου ανταγωνισμού μπορούν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα μεταξύ των χρηματοπιστωτικών διαμεσολαβητών που θα βελτίωνε την ποιότητα, την ανταπόκριση των πελατών και την καινοτομία των προϊόντων. Τα θεωρητικά μοντέλα των Besanko και Thakor (1992) υποδηλώνουν περαιτέρω ότι τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα και οι κεφαλαιακές δομές είναι ετερογενείς και η χαλάρωση των φραγμών εισόδου θα οδηγούσε σε μείωση του κόστους των δανείων και αύξηση των επιτοκίων στους λογαριασμούς των αποθετηρίων. Αυτό, τελικά, θα οδηγούσε σε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στη μεγαλύτερη οικονομία.

Ωστόσο, η ευρύτερη κοινότητα ακαδημαϊκών και πολιτικών υποστηρίζει ότι ο ανταγωνισμός και η σταθερότητα δεν σχετίζονται απόλυτα στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η αξία του franchise είναι σημαντική για τη διατήρηση κινήτρων για συνετή συμπεριφορά. Αυτό όχι μόνο αφήνει περιθώριο στις οικονομικές ρυθμιστικές αρχές να εξισορροπήσουν την έξοδο και την είσοδο στη βιομηχανία, αλλά μάλλον να επιβάλει την εφαρμογή κανονισμών που έχουν συνείδηση ​​της σταθερότητας. Αυτή η άποψη είναι ιδιαίτερα ισχυρή όταν εφαρμόζεται στην τράπεζα, όπου η συγκέντρωση της αγοράς μπορεί να κάνει τις τράπεζες να επιλέξουν να ακολουθήσουν ασφαλέστερες δανειοδοτικές πρακτικές.

Τύποι εμποδίων στην είσοδο

Τα συγκεκριμένα εμπόδια εισόδου που υπάρχουν είναι διαφορετικά μεταξύ των ξεχωριστών βιομηχανιών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Για παράδειγμα, τα εμπόδια για τις νέες τράπεζες διαφέρουν από τα εμπόδια για νέους μεσίτες-εμπόρους ή ασφαλιστικές εταιρείες. Πολλές διαφορές υπάρχουν επίσης σε διάφορα κράτη, χώρες και οικονομικό κλίμα. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση αλλάζουν τη φύση του ανταγωνισμού στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, χωρίς να συμφωνήσουν σχετικά με τις πιθανές συνέπειες αυτών των αλλαγών.

Είναι γενικά πολύ ακριβό να δημιουργηθεί μια νέα εταιρεία χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Τα υψηλά πάγια έξοδα και το μεγάλο βυθισμένο κόστος στην παραγωγή χονδρικών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών καθιστούν δύσκολη για τους νεοσύστατες επιχειρήσεις να ανταγωνίζονται με μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν κλίμακα αποτελεσματικότητας.Υπάρχουν κανονιστικοί φραγμοί μεταξύ εμπορικών τραπεζών, επενδυτικών τραπεζών και άλλων ιδρυμάτων και σε πολλές περιπτώσεις το κόστος συμμόρφωσης και η απειλή δικαστικών διαδικασιών αρκούν για να αποτρέψουν την είσοδο νέων προϊόντων ή επιχειρήσεων στην αγορά.

Το κόστος συμμόρφωσης και αδειοδότησης είναι δυσανάλογα επιζήμιο για τις μικρότερες επιχειρήσεις. Ένας πάροχος χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών μεγάλης κεφαλαιοποίησης δεν χρειάζεται να διαθέσει τόσο μεγάλο ποσοστό των πόρων του για να εξασφαλίσει ότι δεν θα αντιμετωπίσει προβλήματα με την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (Securities and Exchange Commission), την Πράξη περί δανεισμού (TILA), τις πρακτικές είσπραξης δίκαιου χρέους (FDCPA), Γραφείο Προστασίας Χρηματοοικονομικών Καταναλωτών (CFPB), Ομοσπονδιακή Ασφαλιστική Εταιρεία Καταθέσεων Καταθέσεων (FDIC) ή πλήθος άλλων οργανισμών και νόμων.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι κινήσεις της απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών ήταν ισχυρές για την περίοδο μεταξύ 1980-2007. Μια μελέτη του 2003 για την απελευθέρωση των διακλαδώσεων του Ηνωμένου Βασιλείου διαπίστωσε ότι η κατάργηση των ενδοκρατικών και διακρατικών τραπεζικών περιορισμών ακολουθήθηκε από την "καλύτερη απόδοση της πραγματικής οικονομίας". Οι κρατικές οικονομίες αυξήθηκαν "ταχύτερα" και "βελτιώθηκε η μακροοικονομική σταθερότητα."

Οι ανησυχίες για την απορύθμιση επανεμφανίστηκαν μετά την οικονομική κρίση του 2008. Το αν η αυξημένη εξέταση ή η ρύθμιση των παρόχων χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών δημιουργεί ανεπιθύμητα εμπόδια στην είσοδο είναι θέμα πολύ συζήτησης.