a:

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) ιδρύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να βοηθήσει με τη μεταπολεμική ανάκαμψη και χρησιμεύει ως δανειστής των σύγχρονων κυβερνήσεων και επιτηρητής των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών. Οι υποστηρικτές του ΔΝΤ ισχυρίζονται ότι είναι ένας απαραίτητος δανειστής ύστατης ανάγκης για περιοχές που βρίσκονται σε κρίση και ότι μπορεί να επιβάλει τις απαραίτητες ή δύσκολες μεταρρυθμίσεις σε καθυστερημένες οικονομίες. Οι κριτικοί αντιτίθενται ότι το ΔΝΤ αντικαθιστά την εθνική αυτονομία, επιδεινώνει τα οικονομικά προβλήματα συχνότερα και χρησιμεύει ως εργαλείο μόνο των πλουσιότερων εθνών. Οι οικονομολόγοι συχνά επικρίνουν το ΔΝΤ για τη δημιουργία ηθικού κινδύνου σε εθνικές κλίμακες.

Πλεονεκτήματα του ΔΝΤ

Το ΔΝΤ βοηθά τα έθνη-μέλη σε διάφορες δυνατότητες. Εάν μια χώρα έχει έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών, το ΔΝΤ μπορεί να προχωρήσει για να καλύψει το κενό. Χρησιμεύει ως συμβούλιο και σύμβουλος στις χώρες που επιχειρούν μια νέα οικονομική πολιτική. Δημοσιεύει επίσης έγγραφα σχετικά με νέα οικονομικά θέματα.

Η πιο σημαντική λειτουργία του είναι η ικανότητά του να παρέχει δάνεια σε κράτη μέλη που χρειάζονται διάσωση. Το ΔΝΤ μπορεί να αποδώσει όρους σε αυτά τα δάνεια, συμπεριλαμβανομένων των προβλεπόμενων οικονομικών πολιτικών με τις οποίες πρέπει να συμμορφώνονται οι κυβερνήσεις δανεισμού.

-> ->

Μειονεκτήματα του ΔΝΤ

Παρά το υψηλό επίπεδο και αξιέπαινοι στόχοι του, το ΔΝΤ προσπαθεί να αποκομίσει ένα σχεδόν αδύνατο οικονομικό κατόρθωμα: τέλειο χρονοδιάγραμμα και μεγέθυνση της οικονομικής παρέμβασης σε διεθνή κλίμακα.

Το ΔΝΤ έχει επικριθεί επειδή δεν κάνει πολλά και για υπέρβαση. Έχει επικριθεί ότι είναι υπερβολικά αργός ή πολύ πρόθυμος να βοηθήσει τις ελλιπείς εθνικές πολιτικές. Δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ιαπωνία και η Μεγάλη Βρετανία είναι πρωταρχικής σημασίας στις πολιτικές του ΔΝΤ, κατηγορήθηκε ότι αποτελεί εργαλείο μόνο για τις χώρες της ελεύθερης αγοράς. Ταυτόχρονα, υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς κατηγορούν κατηγορηματικά το ΔΝΤ ότι είναι υπερβολικά παρεμβατικός.

Ορισμένα κράτη μέλη, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα, κατηγορούνται ότι επιδιώκουν μη βιώσιμους προϋπολογισμούς επειδή πίστευαν ότι η παγκόσμια κοινότητα, με επικεφαλής το ΔΝΤ, θα έρθει στη διάθεσή τους. Αυτό δεν διαφέρει από τον ηθικό κίνδυνο που δημιουργούν τα κυβερνητικά προγράμματα διάσωσης μεγάλων τραπεζών.