α:

Οι τυποποιημένες μακροοικονομικές διορθωτικές ενέργειες για τον πληθωρισμό ή την ανεργία θεωρούνται αναποτελεσματικές έναντι του στασυρματισμού. Για το λόγο αυτό, δεν υπάρχει καθολική συμφωνία για τον καλύτερο τρόπο για να σταματήσει ο στασιμοπληθωρισμός. Η δυσκολία πολιτικής απορρέει από το γεγονός ότι η συνήθης αντίδραση στα συστατικά στοιχεία της στασιμότητας - ύφεση και πληθωρισμός - είναι διαμετρικά αντίθετες. Οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες ανταποκρίνονται στις οικονομικές κρίσεις μέσω της επεκτατικής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά ο πληθωρισμός καταπολεμάται κανονικά μέσω της περιοριστικής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτό θέτει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής σε μια δυσάρεστη κατάσταση.

Θεωρία Μακροοικονομίας και Αδυναμία Σταφυλαρίσματος

Ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ντροπαλόι νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές είναι σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικοί εναντίον του στασυρματισμού είναι ότι τα εργαλεία αυτά βασίστηκαν στην υπόθεση ότι η ταυτόχρονη αύξηση του πληθωρισμού και της ανεργίας ήταν αδύνατη.

Ο Βρετανός οικονομολόγος Α. W. H. Phillips μελέτησε τα στοιχεία για τον πληθωρισμό και την ανεργία στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη δεκαετία του 1860 και τη δεκαετία του 1950 και διαπίστωσε ότι υπήρξε συνεπής αντίστροφη σχέση μεταξύ αύξησης των τιμών και αύξησης της ανεργίας. Ο Phillips κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περιόδους χαμηλής ανεργίας προκάλεσαν αύξηση των τιμών εργασίας που οδήγησε σε αύξηση του κόστους ζωής. Αντίστροφα, πίστευε ότι η ανοδική πίεση στους μισθούς ανακουφίστηκε κατά τη διάρκεια της ύφεσης που επιβράδυνε την οργή του μισθολογικού πληθωρισμού. Αυτή η αντίστροφη σχέση εκπροσωπήθηκε σε ένα μοντέλο που έγινε γνωστό ως η καμπύλη Phillips.

Οι διάσημοι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι του 20ου αιώνα και οι πολιτικοί κυβερνητικοί πολιτικοί, όπως ο Paul Samuelson και ο Robert Solow, πίστευαν ότι η καμπύλη της Philips θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να μετρήσει τις μακροοικονομικές απαντήσεις για την αντιμετώπιση ανεπιθύμητων οικονομικών συνθηκών. Ισχυρίστηκαν ότι οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να αξιολογήσουν το αντιστάθμισμα μεταξύ πληθωρισμού και ανεργίας και να εξισορροπήσουν τον επιχειρηματικό κύκλο.

Η καμπύλη Phillips ήταν τόσο εμφανής που στη δεκαετία του 1950 ο τότε πρόεδρος της Federal Reserve Arthur Burns ρωτήθηκε τι θα συνέβαινε αν συνέβαινε τόσο η αύξηση της ανεργίας όσο και οι αυξανόμενες τιμές. Η απάντησή του, "Τότε θα έπρεπε να παραιτηθούμε όλοι", λέει.

Ωστόσο, στη δεκαετία του 1970, το Ηνωμένο Βασίλειο εισήλθε σε μια περίοδο ταυτόχρονης αύξησης των τιμών καταναλωτή και της ανεργίας. Ονομάστηκε γρήγορα "σταγματισμό" - το χειρότερο και από τους δύο κόσμους. Αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα που θεωρήθηκε αδύνατη, οι οικονομολόγοι προσπάθησαν να βρουν μια εξήγηση ή μια λύση.

Προτεινόμενες Λύσεις Σταφυλαρίσματος

Τα κεϋνσιανά οικονομικά έπεσαν σε περίοδο περιφρόνησης μετά τη δεκαετία του '70 και οδήγησαν στην άνοδο των οικονομικών θεωριών από την πλευρά της προσφοράς.Ο Μίλτον Φρίντμαν, ο οποίος είχε υποστηρίξει κατά τη δεκαετία του 1960 ότι η καμπύλη Phillips χτίστηκε με ελαττωματικές υποθέσεις και ότι ήταν δυνατή η σταφυλοποίηση, αυξήθηκε στη φήμη.

Ο Friedman ισχυρίστηκε ότι, από τη στιγμή που οι άνθρωποι θα προσαρμοστούν σε υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού, η ανεργία θα ανέβαινε εκ νέου εκτός εάν αντιμετωπιστεί το υποκείμενο αίτιο ανεργίας. Είπε ότι η παραδοσιακή επεκτατική πολιτική θα οδηγήσει, με τη σειρά της, σε ένα μόνιμα αυξανόμενο ποσοστό πληθωρισμού. Υποστήριξε ότι οι τιμές πρέπει να σταθεροποιηθούν από την κεντρική τράπεζα για να σταματήσουν τον πληθωρισμό να ξεφύγει από τον έλεγχο και ότι η κυβέρνηση πρέπει να απελευθερώσει την οικονομία και να επιτρέψει στην ελεύθερη αγορά να διαθέσει εργασία για τις πιο παραγωγικές χρήσεις της.

Οι περισσότερες νεοκλασικές ή αυστριακές απόψεις του στασυφωτισμού είναι παρόμοιες με αυτές του Friedman. Οι κοινές προδιαγραφές περιλαμβάνουν την παύση της επεκτατικής νομισματικής πολιτικής και την προσαρμογή των τιμών ελεύθερα στην αγορά. Σύγχρονοι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι, όπως ο Paul Krugman, υποστηρίζουν ότι ο σταλιματισμός μπορεί να γίνει κατανοητός από τους κραδασμούς στην προσφορά και ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να ενεργήσουν για να διορθώσουν το σοκ της προσφοράς χωρίς να επιτρέψουν την άνοδο της ανεργίας πολύ γρήγορα.