Το διεθνές φαινόμενο Fisher Effect (IFE) είναι ένα μοντέλο συναλλαγματικών ισοτιμιών που σχεδιάστηκε από τον οικονομολόγο Irving Fisher στη δεκαετία του 1930. Βασίζεται σε τρέχοντα και μελλοντικά ονομαστικά επιτόκια χωρίς κίνδυνο και όχι σε καθαρό πληθωρισμό και χρησιμοποιείται για την πρόβλεψη και κατανόηση των τρεχουσών και μελλοντικών μεταβολών των τιμών συναλλάγματος. Για να λειτουργήσει αυτό το μοντέλο στην καθαρότερη μορφή του, θεωρείται ότι οι απαλλαγμένες από κινδύνους πτυχές του κεφαλαίου πρέπει να επιτρέπονται στην ελεύθερη ροή μεταξύ των εθνών που περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο ζεύγος νομισμάτων.
Η απόφαση χρήσης ενός μοντέλου καθαρού επιτοκίου και όχι ενός μοντέλου πληθωρισμού ή κάποιος συνδυασμός προέρχεται από την υπόθεση του Fisher ότι τα πραγματικά επιτόκια δεν επηρεάζονται από τις μεταβολές των αναμενόμενων ρυθμών πληθωρισμού, διότι και οι δύο θα εξομαλυνθούν με την πάροδο του χρόνου μέσω της διαιτησίας της αγοράς. ο πληθωρισμός είναι ενσωματωμένος στο ονομαστικό επιτόκιο και υπολογίζεται στις προβλέψεις της αγοράς για μια τιμή συναλλάγματος. Θεωρείται ότι οι τιμές νομισμάτων επί τόπου θα επιτύχουν φυσικά ισοτιμία με τις άριστες αγορές παραγγελιών. Αυτό είναι γνωστό ως το φαινόμενο Fisher. δεν πρέπει να συγχέεται με το διεθνές φαινόμενο Fisher. Ο Fisher πίστευε ότι το μοντέλο των καθαρών επιτοκίων ήταν περισσότερο ένας από τους κύριους δείκτες που προβλέπουν μελλοντικές τιμές νομισμάτων επί τόπου 12 μήνες στο μέλλον. Το μικρό πρόβλημα με αυτή την υπόθεση είναι ότι δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε με βεβαιότητα με την πάροδο του χρόνου την άμεση τιμή ή το ακριβές επιτόκιο. Αυτό είναι γνωστό ως αποκαλυφθείσα ισοτιμία επιτοκίου. Το ερώτημα για τις σύγχρονες μελέτες είναι: Μήπως η Διεθνής Δράση Fisher λειτουργεί τώρα που τα νομίσματα επιτρέπεται να ελευθερώσουν float; Από τη δεκαετία του 1930 έως τη δεκαετία του 1970, δεν είχαμε μια απάντηση, διότι τα έθνη διέκριναν τις συναλλαγματικές τους ισοτιμίες για οικονομικούς και εμπορικούς σκοπούς. Αυτό προκαλεί την ερώτηση: Έχει δοθεί πίστη σε ένα μοντέλο που δεν έχει δοκιμαστεί πλήρως; Η μεγάλη πλειοψηφία των μελετών επικεντρώθηκε μόνο σε ένα έθνος και συνέκρινε το έθνος αυτό με το αμερικανικό νόμισμα.
Το μοντέλο Fisher Effect αναφέρει ότι τα ονομαστικά επιτόκια αντικατοπτρίζουν το πραγματικό ποσοστό απόδοσης και το αναμενόμενο ρυθμό πληθωρισμού. Έτσι, η διαφορά μεταξύ των πραγματικών και των ονομαστικών επιτοκίων καθορίζεται από τα αναμενόμενα ποσοστά πληθωρισμού. Ο κατά προσέγγιση ονομαστικός ρυθμός απόδοσης = πραγματικό ποσοστό απόδοσης συν το αναμενόμενο ρυθμό πληθωρισμού. Για παράδειγμα, εάν ο πραγματικός ρυθμός απόδοσης είναι 3,5% και ο αναμενόμενος πληθωρισμός είναι 5,4%, τότε ο κατά προσέγγιση ονομαστικός ρυθμός απόδοσης είναι 0,335 + 0,054 = 0,889 ή 8,9%. Ο ακριβής τύπος είναι (1 + ονομαστική ισοτιμία) = (1 + πραγματικό επιτόκιο) x (1 + ποσοστό πληθωρισμού), το οποίο θα ισοδυναμούσε με 9,1% στο παράδειγμα αυτό. Το IFE λαμβάνει αυτό το παράδειγμα ένα βήμα παραπέρα για να υποθέσει ότι η ανατίμηση ή η υποτίμηση των τιμών του νομίσματος σχετίζεται αναλογικά με τις διαφορές στα ονομαστικά επιτόκια.Τα ονομαστικά επιτόκια θα αντανακλούσαν αυτόματα τις διαφορές στον πληθωρισμό με την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης ή το σύστημα μη αρμπιτράζ.
Το IFE σε δράση Για παράδειγμα, υποθέστε ότι η συναλλαγματική ισοτιμία GBP / USD είναι 1. 5339 και το τρέχον επιτόκιο είναι 5% στο Ηνωμένο Βασίλειο και 7% στη Μεγάλη Βρετανία. Το IFE προβλέπει ότι η χώρα με το υψηλότερο ονομαστικό επιτόκιο (η Μεγάλη Βρετανία σε αυτή την περίπτωση) θα δει το νόμισμά της να υποτιμάται. Το αναμενόμενο μελλοντικό επιτόκιο υπολογίζεται πολλαπλασιάζοντας το επιτόκιο με αναλογία του ξένου επιτοκίου με το εγχώριο επιτόκιο: 1. 5339 x (1. 05/1. 07) = 1. 5052. Η IFE αναμένει ότι η GBP θα υποτιμηθεί έναντι USD (θα κοστίσει μόνο $ 1.5052 για να αγοράσει ένα GBP σε σύγκριση με $ 1. 5339 πριν) έτσι ώστε οι επενδυτές σε κάθε νόμισμα θα επιτύχει την ίδια μέση απόδοση, Εγώ. μι. ένας επενδυτής σε δολάρια ΗΠΑ θα κερδίσει χαμηλότερο επιτόκιο 5%, αλλά θα κερδίσει και από την ανατίμηση του δολαρίου ΗΠΑ.
Το βραχυπρόθεσμα, το IFE είναι γενικά αναξιόπιστο λόγω των πολυάριθμων βραχυπρόθεσμων παραγόντων που επηρεάζουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τις προβλέψεις των ονομαστικών επιτοκίων και του πληθωρισμού. Οι μακροπρόθεσμες διεθνείς επιπτώσεις του Fisher έχουν αποδειχθεί λίγο καλύτερες, αλλά όχι πολύ. Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες αντισταθμίζουν τελικά τις διαφορές επιτοκίων, αλλά συχνά εμφανίζονται σφάλματα πρόβλεψης. Θυμηθείτε ότι προσπαθούμε να προβλέψουμε το επιτόκιο στο μέλλον. Το IFE αποτυγχάνει ιδιαίτερα όταν αποτύχει η ισοτιμία αγοραστικής δύναμης. Αυτό ορίζεται ως όταν το κόστος των αγαθών δεν μπορεί να ανταλλαγεί σε κάθε έθνος με βάση ένα προς ένα μετά την προσαρμογή για τις μεταβολές των συναλλαγματικών ισοτιμιών και τον πληθωρισμό.
Η κατώτατη γραμμή
Οι χώρες δεν αλλάζουν τα επιτόκια με το ίδιο μέγεθος όπως στο παρελθόν, οπότε το IFE δεν είναι τόσο αξιόπιστο όσο ήταν κάποτε. Αντ 'αυτού, η εστίαση για τους κεντρικούς τραπεζίτες στη σύγχρονη εποχή δεν είναι στόχος επιτοκίου, αλλά στόχος πληθωρισμού όπου τα επιτόκια καθορίζονται από τον αναμενόμενο ρυθμό πληθωρισμού. Οι κεντρικοί τραπεζίτες επικεντρώνονται στον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (CPI) του έθνους τους για τη μέτρηση των τιμών και την προσαρμογή των επιτοκίων ανάλογα με τις τιμές μιας οικονομίας. Τα μοντέλα Fisher μπορεί να μην είναι πρακτικά εφαρμόσιμα στις ημερήσιες συναλλαγές νομισμάτων σας, αλλά η χρησιμότητά τους έγκειται στην ικανότητά τους να απεικονίζουν την αναμενόμενη σχέση μεταξύ επιτοκίων, πληθωρισμού και συναλλαγματικών ισοτιμιών.