α:

Η αναπτυξιακή οικονομική πολιτική θα πρέπει να εφαρμοστεί εφόσον υπάρχει σημαντική πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα και οι πληθωριστικές πιέσεις παραμένουν αδρανείς. Όταν η οικονομία πλησιάζει την πλήρη χωρητικότητα, αυξάνει τον κίνδυνο υπερβολικού ερέθισμα που μπορεί να προκαλέσει πληθωρισμό ή φυσαλίδες περιουσιακών στοιχείων.

Η κλασσική οικονομική θεωρία είναι να ξεκινήσει η επεκτατική οικονομική πολιτική όταν η οικονομία είναι χαμηλή σε σχέση με την ικανότητά της, οι πληθωριστικές απειλές αφθονούν και η ανεργία είναι αυξημένη. Λόγω αυτών των συνθηκών, αναπτύσσεται ένα χάσμα μεταξύ του ΑΕΠ σε τρέχοντα επίπεδα και σε πλήρη παραγωγική ικανότητα. Αυτό το κενό είναι αυτό που η οικονομική πολιτική στοχεύει να διορθώσει.

Οι μειώσεις στην ανεργία, οι πληθωριστικές πιέσεις και οι αυξανόμενες τιμές των στοιχείων ενεργητικού είναι οι μετρητές που χρησιμοποιούν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής για να αξιολογήσουν εάν οι πολιτικές είναι επιτυχείς και με ποιους τρόπους πρέπει να προσαρμοστούν. Ωστόσο, η κατάργηση της επεκτατικής πολιτικής είναι μια δύσκολη κατάσταση για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Ο στόχος είναι να μην τερματιστεί τόσο νωρίς ότι η ανεργία παραμένει υψηλή και η οικονομία παραμένει σε κίνδυνο για τις αποπληθωριστικές δυνάμεις. Τερματίζετε πολύ αργά και η οικονομία μπορεί να υπερθερμανθεί με πληθωρισμό και φυσαλίδες περιουσιακών στοιχείων.

Αυτό το τμήμα γίνεται πολιτικό στη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική. Φορολογικά, τα γεράκια του προϋπολογισμού είναι λιγότερο ανεκτικά για τα ελλείμματα, ενώ τα περιστέρια του προϋπολογισμού είναι πρόθυμα να συνεχίσουν μαζί τους επ 'αόριστον. Στη νομισματική πολιτική, όσοι βρίσκονται συχνά σε τακτική σύγκρουσης για υψηλότερα επιτόκια και περισσότερο ασχολούνται με τον πληθωρισμό ονομάζονται "γεράκια". Οι "Doves" είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν υψηλότερα από τα κανονικά ποσοστά πληθωρισμού πάνω από κάποιο χρονικό διάστημα, εάν οδηγούν σε μείωση της ανεργίας. Αφορούν περισσότερο την υγεία της αγοράς εργασίας από το επίπεδο των τιμών.

Η επέκταση της οικονομικής πολιτικής λειτουργεί μέσω φορολογικών και νομισματικών κυκλωμάτων αυξάνοντας τη συνολική ζήτηση και διευρύνοντας την προσφορά χρήματος. Η ύφεση χαρακτηρίζεται από υπερβολική προσφορά εργασίας, πόρων και κεφαλαίου. Έτσι, στα αρχικά στάδια μιας ύφεσης, τα δημοσιονομικά και νομισματικά κίνητρα δεν είναι πληθωριστικά λόγω της χαλάρωσης της οικονομίας.

Στα βάθη μιας ύφεσης, οι πρόεδροι και οι κεντρικές τράπεζες έχουν λάβει πρωτοφανή μέτρα. Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα και πολλοί αρχίζουν να προβλέπουν τον πληθωρισμό. Ωστόσο, μέχρι να επιτευχθεί πλήρης παραγωγική ικανότητα, ο πληθωρισμός αδυνατεί να αυξηθεί.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η εμπειρία των Ηνωμένων Πολιτειών με τη μεγάλη ύφεση. Η πρωτοφανής πολιτική ήταν η ποσοτική χαλάρωση και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, σχεδόν το 10% λόγω των κινήτρων, των αυξήσεων των κοινωνικών δαπανών και των φορολογικών εσόδων. Πολλοί προβλέπουν τον πληθωρισμό. Ωστόσο, ο πληθωρισμός απέτυχε να υλοποιηθεί κατά τρόπο ουσιαστικό λόγω της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας που δεν κατάφερε να το παραγάγει.

Καθώς η οικονομία μεγαλώνει και η πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα μειώνεται, αυξάνονται οι πληθωριστικοί κίνδυνοι και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να βρουν τη σωστή ισορροπία μεταξύ της μείωσης της ανεργίας και της αντιμετώπισης του πληθωρισμού.Ένα σημαντικό στατιστικό στοιχείο για την επίτευξη αυτής της ισορροπίας είναι ο μισθολογικός πληθωρισμός. Ο πληθωρισμός των μισθών αντικατοπτρίζει μια αυστηρότερη αγορά εργασίας και αντιπροσωπεύει τον πληθωρισμό που καθίσταται εδραιωμένος και όχι μεταβατικός.