α:

Η επέκταση της οικονομικής πολιτικής οδηγεί σε αυξήσεις της χρηματιστηριακής αγοράς, επειδή δημιουργεί αυξημένη οικονομική δραστηριότητα. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να εφαρμόσουν επεκτατική πολιτική μέσω νομισματικών και φορολογικών καναλιών. Συνήθως, χρησιμοποιείται όταν η οικονομία γλιστρά σε ύφεση και οι πληθωριστικές πιέσεις είναι αδρανείς.

Η δημοσιονομική, επεκτατική πολιτική θα οδηγήσει σε αύξηση της συνολικής ζήτησης και της απασχόλησης. Αυτό μεταφράζεται σε περισσότερες δαπάνες και υψηλότερα επίπεδα εμπιστοσύνης των καταναλωτών. Οι αυξήσεις των αποθεμάτων, καθώς αυτές οι παρεμβάσεις οδηγούν σε αύξηση των πωλήσεων και των κερδών για τις επιχειρήσεις.

Η δημοσιονομική πολιτική είναι αρκετά αποτελεσματική για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας και των καταναλωτικών δαπανών. Είναι απλός στο μηχανισμό μετάδοσης. Η κυβέρνηση δανείζει χρήματα ή βυθίζεται στο πλεόνασμα της και την επαναφέρει στους καταναλωτές με τη μορφή φορολογικής περικοπής, ή ξοδεύει τα χρήματα σε σχέδια τόνωσης.

Από τη νομισματική πλευρά, ο μηχανισμός μετάδοσης είναι πιο κυκλικός. Η αναπτυσσόμενη νομισματική πολιτική λειτουργεί με τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών και όχι με τη ζήτηση. Η μείωση του κόστους του χρήματος θα αυξήσει την προσφορά χρήματος, η οποία ωθεί τα επιτόκια και το κόστος δανεισμού.

Αυτό είναι ιδιαίτερα επωφελές για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες αποτελούν τον κύριο όγκο των μεγάλων δεικτών της χρηματιστηριακής αγοράς, όπως ο S & P 500 και ο Dow Jones Industrial Average. Λόγω του μεγέθους τους και των τεράστιων ισολογισμών τους, φέρουν τεράστια ποσά χρέους.

Μείωση των πληρωμών επιτοκίων κατευθείαν στην κατώτατη γραμμή, αντλώντας κέρδη. Τα χαμηλά επιτόκια υποχρεώνουν τις εταιρείες να αγοράζουν μετοχές ή να εκδίδουν μερίσματα, γεγονός που είναι επίσης διογκούμενο για τις τιμές των μετοχών. Γενικά, οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων λειτουργούν ικανοποιητικά σε ένα περιβάλλον καθώς αυξάνεται ο συντελεστής απόδοσης χωρίς κίνδυνο, και συγκεκριμένα τα περιουσιακά στοιχεία που παράγουν έσοδα, όπως είναι τα μερίσματα που πληρώνουν μερίσματα. Αυτός είναι ένας από τους στόχους των υπεύθυνων για τη χάραξη πολιτικής να ωθήσουν τους επενδυτές να αναλάβουν μεγαλύτερο κίνδυνο.

Οι καταναλωτές έχουν επίσης την ανακούφιση από την επεκτατική νομισματική πολιτική λόγω των χαμηλότερων πληρωμών επιτοκίων, βελτιώνοντας τον ισολογισμό των καταναλωτών στη διαδικασία. Επιπλέον, η οριακή ζήτηση για σημαντικές αγορές, όπως τα αυτοκίνητα ή τα σπίτια, αυξάνεται καθώς το κόστος χρηματοδότησης μειώνεται. Αυτό είναι αναζωογονητικό για εταιρείες σε αυτούς τους τομείς. Οι τομείς που πληρώνουν μερίσματα, όπως τα καταπιστεύματα επενδύσεων σε ακίνητα, οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και οι εταιρείες βασικών καταναλωτών, βελτιώνονται επίσης με νομισματικά κίνητρα.

Όσον αφορά το τι είναι καλύτερο για τα αποθέματα - επεκτατική δημοσιονομική πολιτική ή επεκτατική νομισματική πολιτική - η απάντηση είναι σαφής. Η επέκταση της νομισματικής πολιτικής είναι καλύτερη. Η δημοσιονομική πολιτική οδηγεί στον πληθωρισμό των μισθών, ο οποίος μειώνει τα εταιρικά περιθώρια. Αυτή η μείωση στα περιθώρια αντισταθμίζει ορισμένα από τα κέρδη στα έσοδα.Ενώ ο πληθωρισμός των μισθών είναι καλός για την πραγματική οικονομία, δεν είναι καλό για τα εταιρικά κέρδη.

Με τη νομισματική πολιτική λόγω του μηχανισμού μετάδοσης, ο μισθολογικός πληθωρισμός δεν είναι μια βεβαιότητα. Ένα πρόσφατο παράδειγμα της επίδρασης της νομισματικής πολιτικής στα αποθέματα υπήρξε μετά τη Μεγάλη ύφεση, όταν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ μείωσε τα επιτόκια στο μηδέν και άρχισε την ποσοτική χαλάρωση. Τελικά, η κεντρική τράπεζα πήρε 3 δολάρια. Αξίας 7 τρισεκατομμυρίων τίτλων στον ισολογισμό της. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, ο πληθωρισμός των μισθών παρέμεινε χαμηλός και ο S ​​& P 500 τριπλασιάστηκε περισσότερο από το χαμηλό του 666 τον Μάρτιο του 2009 σε 2, 100 το Μάρτιο του 2015.