Οι επενδυτές συχνά περιλαμβάνουν ξένα ή διεθνή ομόλογα στα χαρτοφυλάκιά τους για δύο βασικούς λόγους - να επωφεληθούν από τα υψηλότερα επιτόκια ή τις αποδόσεις και να διαφοροποιήσουν τις συμμετοχές τους. Ωστόσο, η υψηλότερη αναμενόμενη απόδοση από την επένδυση σε ξένα ομόλογα συνοδεύεται από αυξημένο κίνδυνο που προκύπτει από δυσμενείς συναλλαγματικές διακυμάνσεις. Λόγω των σχετικά χαμηλότερων επιπέδων απόλυτης απόδοσης ομολόγων σε σχέση με μετοχές, η αστάθεια των συναλλαγματικών ισοτιμιών μπορεί να έχει σημαντικό αντίκτυπο στις αποδόσεις των ομολόγων. Οι επενδυτές θα πρέπει συνεπώς να είναι ενήμεροι για τον συναλλαγματικό κίνδυνο που προέρχεται από εξωτερικά ομόλογα και να εφαρμόσουν μέτρα για την άμβλυνση του συναλλαγματικού κινδύνου.
Συναλλαγματικός κίνδυνος και ξένα ομόλογα
Ο συναλλαγματικός κίνδυνος δεν προκύπτει μόνο από την κατοχή ομολόγου σε ξένο νόμισμα που εκδίδεται από μια υπερπόντια οντότητα. Υπάρχει κάθε φορά που ένας επενδυτής κατέχει ομολογία που είναι εκπεφρασμένη σε νόμισμα άλλο από το εγχώριο νόμισμα του επενδυτή, ανεξαρτήτως του εάν ο εκδότης είναι τοπικός φορέας ή αλλοδαπός φορέας.
Οι πολυεθνικές εταιρείες και οι κυβερνήσεις συνήθως εκδίδουν ομόλογα εκφρασμένα σε διάφορα νομίσματα για να επωφεληθούν από το χαμηλότερο κόστος δανεισμού και επίσης να ταιριάξουν με τις εισροές και τις εκροές τους. Οι εν λόγω δεσμοί μπορούν να ταξινομηθούν ευρέως ως εξής:
- Ξένες ομολογίες: Ένα ομολογιακό δελτίο που εκδίδεται από ξένη εταιρεία ή ίδρυμα σε χώρα άλλη από τη δική του, εκφρασμένη στο νόμισμα της χώρας έκδοσης του ομολόγου. Για παράδειγμα, μια βρετανική εταιρεία που εκδίδει ομολογιακό νόμισμα στο δολάριο ΗΠΑ σε ευρώ
- Ευρωομόλογα: Ένα ομολογιακό δάνειο που εκδίδεται από μια εταιρεία εκτός της εγχώριας αγοράς της, εκφρασμένο σε νόμισμα διαφορετικό από το νόμισμα της χώρας έκδοσης του ομολόγου. Για παράδειγμα, μια βρετανική εταιρεία που εκδίδει ομολογιακό νόμισμα σε δολάρια ΗΠΑ στην Ιαπωνία. Το "ευρωομόλογο" δεν αναφέρεται σε ομόλογα που εκδίδονται μόνο στην Ευρώπη, αλλά είναι ένας γενικός όρος που ισχύει για οποιοδήποτε ομόλογο που εκδίδεται χωρίς συγκεκριμένη δικαιοδοσία. Τα ευρωομόλογα ονομάζονται από το νόμισμα της ονομασίας τους. Για παράδειγμα, τα ομόλογα Eurodollar αναφέρονται σε ευρωομολόγους σε δολάρια ΗΠΑ, ενώ τα ομόλογα Euroyen αναφέρονται σε ομόλογα εκφρασμένα σε γιεν Ιαπωνίας.
- Ομολογιακό δάνειο: Ένα ομολογιακό δάνειο που εκδίδεται από μια τοπική εταιρεία στην τοπική της χώρα που είναι εκφρασμένη σε ξένο νόμισμα. Για παράδειγμα, ένα ομολογιακό δολάριο που εκδίδεται από την IBM στις Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι ομολογιακό δάνειο σε ξένο νόμισμα.
Ο συναλλαγματικός κίνδυνος προκύπτει από το νόμισμα της ονομαστικής αξίας του ομολόγου και από τον τόπο του επενδυτή, αντί της έδρας του εκδότη. Ένας επενδυτής του Ηνωμένου Βασιλείου ο οποίος κατέχει ένα ομολόγων σε γιεν που εκδίδει η Toyota Motor είναι προφανώς εκτεθειμένος σε συναλλαγματικό κίνδυνο.Αλλά τι γίνεται αν ο επενδυτής κατέχει επίσης καναδικό δολάριο που εκδίδεται από την IBM στο Ηνωμένο Βασίλειο; Ο συναλλαγματικός κίνδυνος υπάρχει και στην περίπτωση αυτή, παρόλο που η IBM είναι εγχώρια εταιρεία. Ωστόσο, εάν ένας επενδυτής του Ηνωμένου Βασιλείου διαθέτει χρεόγραφο Yankee ή ένα ομολογιακό δολάριο Eurodollar που εκδίδεται από την Toyota Motor, ο συναλλαγματικός κίνδυνος δεν υπάρχει παρά το γεγονός ότι ο εκδότης είναι ξένη εταιρεία.
Ένα παράδειγμα
Μια διαφάνεια στο νόμισμα στο οποίο εκφράζεται το ομόλογό σας θα μειώσει τις συνολικές αποδόσεις. Αντίστροφα, μια εκτίμηση στο νόμισμα θα ενισχύσει περαιτέρω τις αποδόσεις από την κατοχή του ομολόγου - το κερασάκι στην τούρτα, να το πω έτσι.
Εξετάστε το U. S. επενδυτής που αγόρασε 10 000 ευρώ ονομαστικής αξίας ενός έτους ομολόγου, με ετήσιο τοκομερίδιο 3% και διαπραγμάτευση σε par. Το ευρώ πετούσε ψηλά εκείνη την εποχή, με συναλλαγματική ισοτιμία έναντι του αμερικανικού δολαρίου ΗΠΑ το 45, δηλαδή. μι. 1 ευρώ = 1 δολάρια ΗΠΑ. 45. Ως αποτέλεσμα, ο επενδυτής πλήρωσε 14,500 δολάρια για το ομόλογο σε ευρώ. Δυστυχώς, από τη στιγμή που ο τίτλος έληξε ένα χρόνο αργότερα, το ευρώ είχε πέσει στα 1,25 έναντι του δολαρίου ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, ο επενδυτής έλαβε μόνο $ 12,500 κατά τη μετατροπή του προϊόντος λήξης του ομολόγου σε ευρώ. Σε αυτή την περίπτωση, η διακύμανση των συναλλαγματικών ισοτιμιών είχε ως αποτέλεσμα μια απώλεια συναλλάγματος ύψους $ 2.000.
Ο επενδυτής μπορεί να αγόραζε αρχικά το ομολογιακό δάνειο επειδή είχε απόδοση 3%, ενώ τα συγκρίσιμα ομόλογα της Σερβίας μονοετούς διάρκειας έφεραν μόνο 1%. Ο επενδυτής μπορεί επίσης να έχει υποθέσει ότι η συναλλαγματική ισοτιμία θα παραμείνει σχετικά σταθερή κατά τη διάρκεια της μονοετούς περιόδου κατοχής του ομολόγου.
Στην περίπτωση αυτή, η θετική διαφορά απόδοσης 2% που προσφέρεται από το ομόλογο του ευρώ δεν δικαιολογούσε τον συναλλαγματικό κίνδυνο που ανέλαβε ο επενδυτής του Ηνωμένου Βασιλείου. Ενώ η ζημιά ύψους $ 2.000 θα αντισταθμιζόταν σε περιορισμένο βαθμό από την πληρωμή με τοκομερίδιο ύψους 300 ευρώ (αν υποτεθεί ότι μία πληρωμή τόκου έγινε στη λήξη), η καθαρή ζημιά από την επένδυση αυτή ανέρχεται ακόμη σε $ 1, 625 (300 ευρώ = 375 δολάρια ΗΠΑ ). Αυτό ισοδυναμεί με απώλεια περίπου 11,2% επί της αρχικής επένδυσης ύψους $ 14,500.
Φυσικά, το ευρώ θα μπορούσε εξάλλου να πάει και στην άλλη. Αν είχε εκτιμηθεί στο επίπεδο των 1,50 έναντι του δολαρίου ΗΠΑ, το κέρδος που προέκυψε από την ευνοϊκή συναλλαγματική διακύμανση θα ήταν 500 δολάρια. Συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής κουπονιού ύψους 300 ή 450 ευρώ, οι συνολικές αποδόσεις θα ανέρχονταν στο 6,5% της αρχικής επένδυσης των 14,500 δολαρίων.
Κίνδυνος συναλλαγματικών κινδύνων σε ομολογιακά ομόλογα
Πολλοί διεθνείς διαχειριστές αμοιβαίων κεφαλαίων αντισταθμίζουν τον κίνδυνο συναλλάγματος αντί να αναλαμβάνουν την πιθανότητα να αποθαρρυνθούν οι αποδόσεις από δυσμενείς συναλλαγματικές διακυμάνσεις.
Ωστόσο, η αντιστάθμιση φέρει ένα βαθμό κινδύνου, καθώς το κόστος συνδέεται με αυτό. Καθώς το κόστος αντιστάθμισης του συναλλαγματικού κινδύνου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε διαφορές επιτοκίων, μπορεί να αντισταθμίσει ένα σημαντικό μέρος του υψηλότερου επιτοκίου που προσφέρεται από το ομολογιακό νόμισμα, υπονομεύοντας έτσι το σκεπτικό για την επένδυση σε ένα τέτοιο ομόλογο. Επίσης, ανάλογα με τη μέθοδο αντιστάθμισης που χρησιμοποιείται, ο επενδυτής μπορεί να κλειδωθεί σε ένα επιτόκιο, ακόμη και αν το ξένο νόμισμα εκτιμά, επιβαρύνοντας έτσι το κόστος ευκαιρίας.
Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, η αντιστάθμιση μπορεί να αξίζει τον κόπο είτε να κλειδώσει κέρδη νομισμάτων είτε να προστατεύσει ένα μεταβαλλόμενο νόμισμα. Οι πιο συνηθισμένες μέθοδοι για την αντιστάθμιση του συναλλαγματικού κινδύνου είναι τα προθεσμιακά συμβόλαια και τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης συναλλάγματος, ή τα δικαιώματα νομίσματος Κάθε μέθοδος αντιστάθμισης έχει διαφορετικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Οι προθεσμιακές πράξεις συναλλάγματος μπορούν να προσαρμοστούν σε συγκεκριμένο ποσό και διάρκεια, αλλά να κλειδώνονται με ένα σταθερό επιτόκιο, ενώ τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης σε συνάλλαγμα προσφέρουν υψηλή μόχλευση, αλλά διατίθενται μόνο σε σταθερά μεγέθη συμβάσεων και προθεσμίες λήξης. Οι επιλογές νομισμάτων παρέχουν μεγαλύτερη ευελιξία από ό, τι τα προθεσμιακά και προθεσμιακά, αλλά μπορεί να είναι αρκετά ακριβές.
Συμπέρασμα
Τα εξωτερικά ομόλογα μπορούν να προσφέρουν υψηλότερες αποδόσεις από τα εγχώρια ομόλογα και να διαφοροποιήσουν το χαρτοφυλάκιο. Ωστόσο, τα οφέλη αυτά θα πρέπει να σταθμίζονται έναντι του κινδύνου απώλειας από τις δυσμενείς εξελίξεις στις αγορές συναλλάγματος, οι οποίες μπορεί να έχουν σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο στις συνολικές αποδόσεις των ξένων ομολόγων.