a:

Η θεωρία της νεοκλασικής ανάπτυξης

Η θεωρία της νεοκλασικής ανάπτυξης ήταν μια πρωτοποριακή σχολή σκέψης στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στη δεκαετία του 1960, που ξεκίνησε κυρίως από τον Αμερικανό οικονομολόγο Robert Solow και τον Βρετανό οικονομολόγο J. E. Meade. Η θεωρία της νεοκλασικής ανάπτυξης τονίζει ότι η συσσώρευση κεφαλαίου και οι αποφάσεις εξοικονόμησης είναι και οι δύο σημαντικοί καθοριστικοί παράγοντες της οικονομικής ανάπτυξης.

Το νεοκλασικό μοντέλο ανάπτυξης λαμβάνει υπόψη τόσο το κεφάλαιο όσο και την εργασία ως καθοριστικούς παράγοντες της παραγωγής και περιλαμβάνει επίσης τεχνολογικές εξελίξεις στην παραγωγική λειτουργία.

Η κύρια ιδεολογία που οδηγεί στη θεωρία της νεοκλασικής ανάπτυξης είναι ότι η οικονομία στο σύνολό της μεγιστοποιεί την καθαρή παραγωγή λειτουργώντας όπου το οριακό προϊόν του κεφαλαίου ισούται με το οριακό κόστος του κεφαλαίου. Όταν το οριακό προϊόν του κεφαλαίου και το οριακό κόστος κεφαλαίου ισούνται μεταξύ τους, οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι θα έλεγαν ότι η οικονομία βρίσκεται σε σταθερή κατάσταση ισορροπίας.

Όταν βελτιώνεται η τεχνολογία, αντί της οικονομίας που κινείται προς τα πάνω ή προς τα κάτω στη λειτουργία παραγωγής, η συνολική καμπύλη παραγωγής της οικονομίας αυξάνεται, αυξάνοντας την παραγωγικότητα της εργασίας και το κεφάλαιο ανά εργαζόμενο.

Η θεωρία της νεοκλασικής ανάπτυξης προβλέπει πραγματικό ΑΕΠ

Η θεωρία της νεοκλασικής ανάπτυξης βλέπει το ΑΕΠ ως το προϊόν που αποτελείται από το προϊόν της τεχνολογίας, της εργασίας και του κεφαλαίου, προσαρμοσμένο για το μερίδιο της συνολικής παραγωγής που αποδίδεται στο κεφάλαιο και το εργατικό δυναμικό. Η εξίσωση για το πραγματικό ΑΕΠ έχει ως εξής:

- - -

Y = (τεχνολογία) x (κεφάλαιο) ^ (μερίδιο της παραγωγής που αποδίδεται στο κεφάλαιο) x (παραγωγικότητα εργασίας) όπως προαναφέρθηκε και είναι γνωστή ως λειτουργία παραγωγής Cobb-Douglass.