α:

Στην παραδοσιακή οικονομική θεωρία, το φαινόμενο εξαφάνισης, σε οποιαδήποτε έκταση συμβαίνει, μειώνει το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα των κυβερνητικών δαπανών που χρηματοδοτούνται από το έλλειμμα που αποσκοπούν στην τόνωση της οικονομίας. Το φαινόμενο εξαφάνισης και το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα μπορούν να θεωρηθούν ως δυο αντίθετες ή ανταγωνιστικές πιθανές επιπτώσεις της κυβερνητικής οικονομικής παρέμβασης που χρηματοδοτείται από τις ελλειμματικές δαπάνες. Μερικοί οικονομολόγοι θεωρούν ακόμη και το φαινόμενο εξαφάνισης εντελώς αναιρεί το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, έτσι στην πράξη δεν υπάρχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα που προκαλείται από τις κρατικές δαπάνες.

Το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα αναφέρεται στη θεωρία ότι το αποτέλεσμα των αυξημένων κυβερνητικών δαπανών για την τόνωση της οικονομίας πολλαπλασιάζεται με την αύξηση των ιδιωτικών δαπανών που υποκινούν επιπρόσθετα την οικονομία. Στην ουσία, η θεωρία είναι ότι οι δημόσιες δαπάνες προμηθεύουν τα νοικοκυριά με πρόσθετο εισόδημα, γεγονός που οδηγεί σε αυξημένες καταναλωτικές δαπάνες, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα έσοδα των επιχειρήσεων, η παραγωγή, οι κεφαλαιουχικές δαπάνες και η απασχόληση, ενισχύοντας περαιτέρω την οικονομία. Θεωρητικά, το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα επαρκεί για την τελική αύξηση του συνολικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος ή του ΑΕΠ, που είναι μεγαλύτερο από το ποσό των αυξημένων κυβερνητικών δαπανών.

Η ανταγωνιστική δύναμη, το φαινόμενο εξαναγκασμού, αναφέρεται βασικά στις κρατικές δαπάνες που «εξαφανίζουν» τις ιδιωτικές επενδύσεις χρησιμοποιώντας ένα μέρος των συνολικών διαθέσιμων οικονομικών πόρων και επίσης στη χρηματοδότηση του ελλείμματος κατά των καταθλιπτικών επιπτώσεων οι κυβερνητικές δαπάνες μπορεί να έχουν για την τόνωση της οικονομίας. Η θεωρία του παραγκωνισμού βασίζεται στην υπόθεση ότι οι κρατικές δαπάνες πρέπει τελικά να χρηματοδοτηθούν από τον ιδιωτικό τομέα, είτε μέσω αυξημένης φορολογίας είτε μέσω χρηματοδότησης. Ως εκ τούτου, οι κρατικές δαπάνες καταναλώνουν αποτελεσματικά ιδιωτικούς πόρους, δημιουργώντας ένα κόστος το οποίο πρέπει να σταθμιστεί έναντι των πιθανών οφελών που προέρχονται από τις κρατικές δαπάνες. Μπορεί να είναι δύσκολο να εκτιμηθεί το κόστος, δεδομένου ότι είναι πρωτίστως το κόστος της χαμένης ευκαιρίας που περιλαμβάνει την εκτίμηση του ποσού οικονομικού οφέλους που θα μπορούσε να προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα χρησιμοποιώντας τους πόρους που διοχετεύθηκαν στην κυβέρνηση.

AD:

Με λίγα λόγια, το φαινόμενο εξαφάνισης είναι η επιβραδυντική επίδραση στη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα που απορρέει από τη δραστηριότητα του δημόσιου τομέα. Δεδομένου ότι το φαινόμενο εξαφάνισης μειώνει τον καθαρό αντίκτυπο των κρατικών δαπανών, μειώνει αντίστοιχα τον βαθμό στον οποίο πολλαπλασιάζονται οι κυβερνητικές προσπάθειες δαπανών τόνωσης. Μέρος της εξίσωσης εξαναγκασμού βασίζεται στην ιδέα ότι υπάρχει μια πεπερασμένη προσφορά χρημάτων για χρηματοδότηση και ότι οποιοσδήποτε δανεισμός από την κυβέρνηση μειώνει τον δανεισμό του ιδιωτικού τομέα και επομένως μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις επιχειρηματικές επενδύσεις στην ανάπτυξη.Αλλά η ύπαρξη νομισμάτων fiat και μιας παγκόσμιας κεφαλαιαγοράς περιπλέκουν αυτή την ιδέα θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ίδια την έννοια της πεπερασμένης προσφοράς χρήματος.

Υπάρχει έντονη συζήτηση μεταξύ των οικονομολόγων, ιδίως μετά από τις τεράστιες κυβερνητικές δαπάνες που ξεκίνησαν μετά την οικονομική κρίση του 2008, όσον αφορά την εγκυρότητα του πολλαπλασιαστικού αποτελέσματος και του αποτελέσματος εξαφάνισης. Οι κλασσικοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι ο παράγοντας "crowding-out" είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας, ενώ οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα υπερβαίνει τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις που απορρέουν από τον αποκλεισμό της δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα. Ωστόσο, και τα δύο στρατόπεδα συμφωνούνται σε μεγάλο βαθμό σε ένα σημείο: οι κυβερνητικές δραστηριότητες οικονομικής τόνωσης είναι αποτελεσματικές μόνο βραχυπρόθεσμα. τελικά οι οικονομίες δεν μπορούν να διατηρηθούν από μια κυβέρνηση που διαρκώς λειτουργεί βαθιά στο χρέος.