α:

Ένα υψηλότερο ποσό χρέους σε μια εταιρική κεφαλαιακή διάρθρωση αυξάνει τους τόκους και τον κίνδυνο πτώχευσης. Μια εταιρεία πρέπει να αναζητήσει μια βέλτιστη κεφαλαιακή διάρθρωση που να ισορροπεί το χρέος και την ισότητα.

Το κόστος της πτώχευσης μεταβάλλει σημαντικά το κόστος κεφαλαίου μιας επιχείρησης, σύμφωνα με τη θεωρία της κεφαλαιακής διάρθρωσης Modigliani και Miller. Σύμφωνα με τη θεωρία, καθώς μια εταιρεία αποφασίζει να αναλάβει μεγαλύτερο χρέος, το σταθμισμένο μέσο κόστος κεφαλαίου (WACC) αυξάνεται. Καθώς η εταιρεία αναλαμβάνει μεγαλύτερο χρέος, πρέπει να εξυπηρετεί το χρέος με υψηλότερες πληρωμές τόκων, γεγονός που μειώνει τα κέρδη και τις ταμειακές ροές. Λόγω του υψηλού χρέους της κεφαλαιακής διάρθρωσης, αυξάνεται επίσης το κόστος χρηματοδότησης αυτού του χρέους και ο κίνδυνος αθέτησης.

Αυτός ο αυξημένος κίνδυνος αυξάνει τον κίνδυνο πτώχευσης. Καθώς προστίθεται περισσότερο χρέος στην κεφαλαιακή δομή της εταιρείας, το WACC της εταιρείας αυξάνεται πέρα ​​από το βέλτιστο επίπεδο, αυξάνοντας περαιτέρω το κόστος της πτώχευσης.

Αυτά τα δυνητικά έξοδα πτώχευσης αναγκάζουν την εταιρεία να προσπαθήσει να επιτύχει μια βέλτιστη κεφαλαιακή διάρθρωση του χρέους και της ισότητας, σύμφωνα με τη θεωρία Modigliani και Miller. Η εταιρεία μπορεί να επιτύχει βέλτιστη κεφαλαιακή διάρθρωση όταν υπάρχει ισορροπία μεταξύ των φορολογικών οφελών και του κόστους τόσο της χρηματοδότησης του χρέους όσο και της χρηματοδότησης με ίδια κεφάλαια. Παραδοσιακά, η χρηματοδότηση του χρέους είναι φθηνότερη και έχει φορολογικά πλεονεκτήματα μέσω προκαταβολικών πληρωμών τόκων, αλλά είναι επίσης πιο επικίνδυνη από τη χρηματοδότηση με ίδια κεφάλαια και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται αποκλειστικά.

Η εταιρεία δεν θέλει ποτέ να δανείσει την κεφαλαιακή της δομή πέρα ​​από αυτό το βέλτιστο επίπεδο, έτσι ώστε το WACC να είναι υψηλό, οι πληρωμές τόκων να είναι υψηλές και ο κίνδυνος πτώχευσής της να είναι υψηλός.