α:

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσδιοριστεί εάν μια οικονομική πολιτική είναι αποτελεσματική. Εάν οι προδιαγραφές πολιτικής και τα εκτιμώμενα αποτελέσματα του σχεδίου χρησιμοποιούνται ως ραβδί μέτρησης, τότε η ποσοτική χαλάρωση ή η QE δεν ήταν αποτελεσματική. Ωστόσο, υπάρχουν οικονομολόγοι, αναλυτές και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής που υποστηρίζουν ότι η QE έχει αποτρέψει την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών. Αυτός ο ισχυρισμός, όμως, είναι αυτό που οι λογικοί αποκαλούν "αντιπαράθεση", που σημαίνει ότι είναι αδύνατο να αντικρούσει ή να αποδείξει. Υπάρχει ακόμη ο διαχωρισμός μεταξύ των οικονομικών θεωρητικών σχετικά με την υποθετική αποτελεσματικότητα των αγορών περιουσιακών στοιχείων μεγάλης κλίμακας, όπως η QE.

Όταν ο Ομοσπονδιακός Κόλπος ξεκίνησε την ποσοτική χαλάρωση τον Μάρτιο του 2009, ο πρόεδρος της Fed, Μπεν Μπερνάνκε, παραδέχτηκε ότι το πρόγραμμα, το οποίο η Fed αποκαλεί αγορές μεγάλης κλίμακας περιουσιακών στοιχείων ή το LSAP, ήταν "πειραματικό". " Ένα σχέδιο τόνωσης αυτού του ποσοστού δεν είχε επιχειρηθεί ποτέ προηγουμένως και η Fed τελικά διπλασιάστηκε και τριπλασιάστηκε στη στρατηγική της με τα επόμενα σχέδια QE. Η πρόταση, απεριόριστες και συνεχείς αυξήσεις στο χρηματικό απόθεμα με την αγορά κρατικών ομολόγων και ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων, κράτησε τα επιτόκια κοντά στο μηδέν για χρόνια και αύξησε εκθετικά τον ισολογισμό της Federal Reserve.

Όταν μια κεντρική τράπεζα αγοράζει χρηματοπιστωτικά περιουσιακά στοιχεία με τη χρήση χρημάτων δημιουργεί από τον αέρα, δημιουργεί μια νέα υποχρέωση: τα νέα χρήματα. Οι σύγχρονες κεϋνσιανές οικονομικές πολιτικές, τις οποίες ακολουθεί η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, προτιμούν μια κανονική επέκταση χρημάτων μέσω στοχοθετημένων αγορών κρατικών ομολόγων. Οι φερόμενες επιπτώσεις μιας τέτοιας επέκτασης έχουν μικρή έλξη όταν τα επιτόκια χτυπούν το μηδέν. Αυτό οδήγησε στην QE, η οποία ήταν μια τελευταία προσπάθεια από την κεντρική τράπεζα για την τόνωση του δανεισμού και των δαπανών στην οικονομία.

Ο στόχος της QE ήταν η μείωση της ανεργίας, η δημιουργία μικρού πληθωρισμού και η αύξηση της συνολικής ζήτησης. Τον Οκτώβριο του 2013, ο Lacy Hunt, πρώην ανώτερος οικονομολόγος της Fed Ντάλας, έγραψε ότι οι ακαδημαϊκές μελέτες έδειξαν ότι οι προσπάθειες της Fed είναι αναποτελεσματικές και ότι το LSAP δεν μπορεί να μετατοπίσει τη καμπύλη της συνολικής ζήτησης. Ο Δρ. Robert Hall, μέλος της επιτροπής χρονολόγησης κύκλων οικονομικών ερευνών του Εθνικού Γραφείου, πρότεινε στη νομισματική διάσκεψη του Jackson Hole τον Αύγουστο του 2013 ότι «η επέκταση των αποθεμάτων συμβάλλει στην πραγματικότητα στην οικονομία». Στην πραγματικότητα, ο Δρ Hall δήλωσε ότι η QE έκανε τις οικονομικές συνθήκες χειρότερες.

Ένα βασικό πρόβλημα με το QE ή κάποιο πρόγραμμα αγοράς περιουσιακών στοιχείων είναι ότι δεν επηρεάζει πολύ το είδος της παραγωγής που πραγματικά προκαλεί την ανάπτυξη οικονομιών. Αντί να ενθαρρύνουμε την κατανομή των πραγματικών επενδύσεων κεφαλαίου προς τους καταναλωτές μέσω του συστήματος τιμών, η QE ενθαρρύνει τη συσσώρευση χρεών και τη γρήγορη κατανάλωση διατηρώντας τα επιτόκια χαμηλότερα από τα επίπεδα εκκαθάρισης της αγοράς.Η ελπίδα είναι ότι η τόνωση των δαπανών και η παροχή ρευστότητας θα ενεργοποιήσει την παραγωγική επέκταση, όπως και αν κάποιος ξεκινά μια μηχανή αυτοκινήτου.

Ωστόσο, η βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη δημιουργείται όταν οι εταιρείες είναι σε θέση να παράγουν ένα οικονομικά αξιόλογο προϊόν σε ολοένα και πιο αποτελεσματικά επίπεδα. Αυτό επεκτείνει την παραγωγική ικανότητα του υπάρχοντος αποθέματος πόρων, οδηγώντας στη ζήτηση για εργασία και υψηλότερα πρότυπα διαβίωσης. Η QE, από την άλλη πλευρά, έχει μέχρι στιγμής καταλήξει σε κάτι παραπάνω από την παρακέντηση των αποθεμάτων μεγάλων εμπορικών τραπεζών και τη μείωση των αποδόσεων στην αγορά.