α:

Οι τράπεζες επενδύσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες επανεξετάζονται και ρυθμίζονται συνεχώς από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ή την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Επίσης, ρυθμίζονται και διερευνώνται περιοδικά από το Κογκρέσο. Από τεχνική άποψη, υπάρχουν επενδυτικές τράπεζες επειδή διαχωρίστηκαν νόμιμα από τις εμπορικές τράπεζες μέσω προηγούμενων πράξεων του Κογκρέσου.

Ορισμός επενδυτικών τραπεζών

Οι επενδυτικές τράπεζες έγιναν επίσημη νομική ονομασία σύμφωνα με τον The Banking Act του 1933, κοινώς ονομαζόμενο Glass-Steagall. Ο τραπεζικός νόμος αποτέλεσε απάντηση του Κογκρέσου στην οικονομική κρίση της Μεγάλης Ύφεσης, όπου περισσότερες από 10 000 τράπεζες έκλεισαν τις πόρτες τους ή αναστάλησαν επιχειρήσεις.

Οι υποστηρικτές της Glass-Steagall ισχυρίστηκαν ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα ήταν λιγότερο επικίνδυνος, μειώνοντας τις συγκρούσεις συμφερόντων των τραπεζών και των πελατών. Άσκηση ακροάσεων πραγματοποιήθηκε από την υποεπιτροπή Pecora-Glass για να καθοριστεί εάν οι καταθέτες αντιμετωπίζουν αδικαιολόγητους κινδύνους από τις τράπεζες με θυγατρικές ασφαλείας. Δεν υποβλήθηκαν ποτέ σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία και διαπιστώθηκε ότι η τράπεζα πρέπει να διαχωρίζεται, αλλά να προστατεύεται από την Ομοσπονδιακή Ασφαλιστική Εταιρεία Καταθέσεων Καταθέσεων (FDIC).

Αυτό οδήγησε σε τράπεζες που επενδύουν μόνο. Το Κογκρέσο τις χαρακτήρισε ως τράπεζες στην αναδοχή και διαπραγμάτευση τίτλων. Αντίθετα, οι εμπορικές τράπεζες ορίστηκαν ως εκείνες που πήραν καταθέσεις και δάνεια.

Τα εμπόδια ανάμεσα στην εμπορική και την επενδυτική τράπεζα απομακρύνθηκαν το 1999 από το νόμο για τον εκσυγχρονισμό των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών ή από την Gramm-Leach-Bliley. Ένας ευρύτερος όρος υιοθετήθηκε για όλους τους τύπους χρηματικών μεσολαβητών: χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Κονγκρέσσο Ρυθμιστικών Επενδυτικών Τραπεζών

Αρκετές άλλες επιρροές πράξεις του Κογκρέσου ακολούθησαν τον νόμο περί τραπεζών. Ο νόμος περί ανταλλαγής κινητών αξιών του 1934 προέβλεπε νέους κανονισμούς για τα χρηματιστήρια αξιών και τους χρηματιστές-διαπραγματευτές. η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς δημιουργήθηκε με αυτή την πράξη. Ο Νόμος περί Εταιρειών Επενδύσεων και ο Νόμος περί Επενδυτικών Συμβούλων εγκρίθηκαν το 1940, δημιουργώντας κανονισμούς για συμβούλους, διαχειριστές χρημάτων και άλλους.

Σε συνέχεια της μείωσης της χρηματιστηριακής αγοράς το 1969, εκφράστηκαν ανησυχίες ότι ο όγκος συναλλαγών αυξανόταν πολύ μεγάλος για να χειριστούν οι επενδυτικές τράπεζες. Το Κογκρέσο αντέδρασε ιδρύοντας την Εταιρεία Προστασίας Επενδυτών Κεφαλαιαγοράς ή την SIPC.

Οι κεφαλαιακές απαιτήσεις των επενδυτικών τραπεζών ενημερώθηκαν το 1975 με τον κανόνα περί ενιαίας καθαρής κεφαλαιακής απαίτησης ή με το UNCR. Η UNCR αναγκάζει τις επενδυτικές τράπεζες να διατηρήσουν ένα ορισμένο επίπεδο ρευστών περιουσιακών στοιχείων και να τις αναλύσουν σε τριμηνιαίες οικονομικές και επιχειρησιακές συνδυασμένες ενιαίες εκδόσεις ενιαίων ή FOCUS.

Προβλήματα με διαφορετικά διεθνή κεφαλαιακά πρότυπα οδήγησαν στη Συμφωνία της Βασιλείας του 1988. Παρόλο που σχεδιάστηκε πρωτίστως για τις εμπορικές τράπεζες, ήταν μια σημαντική στιγμή για τη δημιουργία υπερεθνικών κανονισμών για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Το Κογκρέσο επιχείρησε να καταργήσει τον διαχωρισμό μεταξύ επενδυτικών και εμπορικών τραπεζών το 1991 και το 1995, πριν επιτύχει τελικά με την Gramm-Leach-Bliley. Ο νόμος αυτός επέτρεπε τη δημιουργία χρηματοπιστωτικών εταιρειών χαρτοφυλακίου που θα μπορούσαν να κατέχουν τόσο θυγατρικές όσο και εμπορικές τράπεζες, επενδυτικές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες.

Ο Νόμος Sarbanes-Oxley εγκρίθηκε το 2002, ο οποίος διέθετε διευθυντικά στελέχη και εξουσιοδοτημένους ελεγκτές. Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, το Κογκρέσο ψήφισε το νόμο Dodd-Frank Wall Street για τη μεταρρύθμιση και την προστασία των καταναλωτών. Ο Dodd-Frank έφερε έναν τεράστιο αριθμό νέων κανονισμών για όλα τα είδη χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

SEC Ρυθμίζοντας τις Επενδυτικές Τράπεζες

Οι εξουσίες της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς είναι μια επέκταση αυτών που απαριθμούνται στη νομοθεσία του Κογκρέσου. Σχεδόν κάθε πτυχή της επενδυτικής τραπεζικής ρυθμίζεται από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Αυτό περιλαμβάνει τη χορήγηση αδειών, την αποζημίωση, την υποβολή εκθέσεων, την κατάθεση, τη λογιστική, τη διαφήμιση, τις προσφορές προϊόντων και τις υπευθυντικές ευθύνες.