Όταν αντιμετωπίζει ξαφνικό σοκ στην οικονομία της, μια χώρα μπορεί να επιλέξει να εφαρμόσει ένα διπλό ή πολλαπλό σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών. Με αυτό το είδος συστήματος, μια χώρα έχει περισσότερες από μία ισοτιμίες στις οποίες ανταλλάσσονται τα νομίσματά της. Έτσι, σε αντίθεση με ένα σταθερό ή πλωτό σύστημα, τα διπλά και πολλαπλά συστήματα αποτελούνται από διαφορετικούς συντελεστές, σταθερούς και κυμαινόμενους, που χρησιμοποιούνται για το ίδιο νόμισμα κατά την ίδια χρονική περίοδο. (για να μάθετε περισσότερα σχετικά με αυτά, δείτε Κινητές και σταθερές τιμές συναλλάγματος ),

Σε ένα σύστημα διπλής συναλλαγματικής ισοτιμίας, υπάρχουν σταθερές και κυμαινόμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες στην αγορά. Το σταθερό επιτόκιο εφαρμόζεται μόνο σε ορισμένα τμήματα της αγοράς, όπως "ουσιαστικές" εισαγωγές και εξαγωγές ή / και συναλλαγές στο πλαίσιο του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Εν τω μεταξύ, η τιμή των συναλλαγών κεφαλαίου καθορίζεται από μια αγοραία συναλλαγματική ισοτιμία (ώστε να μην εμποδίζονται οι συναλλαγές στην αγορά αυτή, οι οποίες είναι κρίσιμες για την παροχή συναλλαγματικών αποθεμάτων σε μια χώρα).

Σε ένα σύστημα πολλαπλών συναλλαγματικών ισοτιμιών, η ιδέα είναι η ίδια, εκτός από το ότι η αγορά χωρίζεται σε πολλά διαφορετικά τμήματα, καθένα με τη δική της συναλλαγματική ισοτιμία, είτε σταθερή είτε κυμαινόμενη. Έτσι, οι εισαγωγείς ορισμένων αγαθών "ουσιώδους" για μια οικονομία μπορεί να έχουν προτιμησιακή συναλλαγματική ισοτιμία, ενώ οι εισαγωγείς "μη βασικών" ή πολυτελών αγαθών μπορεί να έχουν μια αποθαρρυντική συναλλαγματική ισοτιμία. Οι συναλλαγές κεφαλαίου θα μπορούσαν πάλι να αφεθούν στην κυμαινόμενη συναλλαγματική ισοτιμία.

Γιατί περισσότερα από ένα;

Ένα πολλαπλό σύστημα είναι συνήθως μεταβατικής φύσης και χρησιμοποιείται ως μέσο για την άμβλυνση της υπερβολικής πίεσης στα ξένα αποθέματα όταν ένα σοκ χτυπά μια οικονομία και προκαλεί τον πανικό και την απομάκρυνση των επενδυτών. Είναι επίσης ένας τρόπος υποβάθμισης του τοπικού πληθωρισμού και της ζήτησης των εισαγωγέων σε ξένο νόμισμα. Πάνω απ 'όλα, σε περιόδους οικονομικής αναταραχής, είναι ένας μηχανισμός με τον οποίο οι κυβερνήσεις μπορούν να εφαρμόσουν γρήγορα τον έλεγχο των συναλλαγών σε ξένο νόμισμα. Ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να αγοράσει επιπλέον χρόνο για τις κυβερνήσεις στις προσπάθειές τους να καθορίσουν το εγγενές πρόβλημα στο ισοζύγιο πληρωμών τους. Αυτός ο επιπλέον χρόνος είναι ιδιαίτερα σημαντικός για σταθερά νομισματικά καθεστώτα, τα οποία ενδέχεται να αναγκαστούν να υποτιμήσουν εντελώς το νόμισμά τους και να στραφούν σε ξένα ιδρύματα για βοήθεια. Πώς λειτουργεί;

Αντί να εξαντλήσει τα πολύτιμα συναλλαγματικά αποθέματα, η κυβέρνηση αποπροσανατολίζει τη μεγάλη ζήτηση για ξένο νόμισμα στην ελεύθερη αγορά συναλλάγματος. Οι μεταβολές του ελεύθερου κυμαινόμενου επιτοκίου θα αντανακλούν τη ζήτηση και την προσφορά. Η χρήση πολλαπλών συναλλαγματικών ισοτιμιών θεωρήθηκε ως ένα σιωπηρό μέσο επιβολής δασμών ή φόρων. Για παράδειγμα, η χαμηλή συναλλαγματική ισοτιμία που εφαρμόζεται στις εισαγωγές τροφίμων λειτουργεί ως επιδότηση, ενώ η υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία για τις πολυτελείς εισαγωγές προσπαθεί να «φορολογήσει» ανθρώπους που εισάγουν αγαθά τα οποία, σε περίοδο κρίσης, θεωρούνται μη απαραίτητα.Σε παρόμοια σημείωση, μια υψηλότερη συναλλαγματική ισοτιμία σε μια συγκεκριμένη εξαγωγική βιομηχανία μπορεί να λειτουργήσει ως φόρος επί των κερδών. (Για τη γνώση του mroe, βλ.

Τα βασικά των δασμών και εμπορικών φραγμών .) Είναι η καλύτερη λύση;

Ενώ οι περισσότερες συναλλαγματικές ισοτιμίες είναι πιο εύκολες στην εφαρμογή, οι περισσότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η πραγματική εφαρμογή των τιμολογίων και των φόρων θα ήταν μια πιο αποτελεσματική και διαφανής λύση: το υποκείμενο πρόβλημα στο ισοζύγιο πληρωμών θα μπορούσε έτσι να αντιμετωπιστεί άμεσα.
Ενώ το σύστημα πολλαπλών συναλλαγματικών ισοτιμιών μπορεί να ακούγεται σαν μια βιώσιμη λύση γρήγορης επιδιόρθωσης, έχει αρνητικές συνέπειες. Τις περισσότερες φορές, επειδή τα τμήματα της αγοράς δεν λειτουργούν υπό τις ίδιες συνθήκες, μια πολλαπλή συναλλαγματική ισοτιμία καταλήγει σε στρέβλωση της οικονομίας και λανθασμένη κατανομή των πόρων. Για παράδειγμα, αν μια συγκεκριμένη βιομηχανία στην εξαγωγική αγορά έχει μια ευνοϊκή συναλλαγματική ισοτιμία, θα αναπτυχθεί υπό τεχνητές συνθήκες. Οι πόροι που διατίθενται στον κλάδο δεν αντανακλούν απαραίτητα την πραγματική του ανάγκη, διότι οι επιδόσεις του έχουν διογκωθεί αφύσικα. Συνεπώς, τα κέρδη δεν αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια την απόδοση, την ποιότητα ή την προσφορά και ζήτηση. Οι συμμετέχοντες σε αυτόν τον ευνοημένο τομέα ανταμείβονται (αδικαιολόγητα) καλύτερα από άλλους συμμετέχοντες στις εξαγωγικές αγορές. Κατά συνέπεια, δεν είναι δυνατή η επίτευξη της βέλτιστης κατανομής των πόρων στην οικονομία.

Ένα σύστημα πολλαπλών συναλλαγματικών ισοτιμιών μπορεί επίσης να οδηγήσει σε οικονομικά ενοίκια για συντελεστές παραγωγής που επωφελούνται από σιωπηρή προστασία. Αυτό το φαινόμενο μπορεί επίσης να ανοίξει πόρτες για αυξημένη διαφθορά επειδή οι άνθρωποι που κερδίζουν μπορούν να ασκήσουν πιέσεις για να προσπαθήσουν να διατηρήσουν τα επιτόκια στη θέση τους. Αυτό, με τη σειρά του, παρατείνει ένα ήδη αναποτελεσματικό σύστημα.

Τέλος, οι πολλαπλές συναλλαγματικές ισοτιμίες έχουν ως αποτέλεσμα προβλήματα με την κεντρική τράπεζα και τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Οι διαφορετικές συναλλαγματικές ισοτιμίες ενδέχεται να οδηγήσουν σε απώλειες συναλλαγών σε ξένο νόμισμα, οπότε η κεντρική τράπεζα πρέπει να εκτυπώσει περισσότερα χρήματα για να αντισταθμίσει την απώλεια. Αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να οδηγήσει σε πληθωρισμό.

Συμπέρασμα

Ένας αρχικά πιο οδυνηρός, αλλά τελικά πιο αποτελεσματικός μηχανισμός αντιμετώπισης του οικονομικού σοκ και του πληθωρισμού είναι η επίπλευση ενός νομίσματος αν είναι συνδεδεμένο. Εάν το νόμισμα είναι ήδη κυμαινόμενο, μια άλλη εναλλακτική λύση επιτρέπει μια πλήρη απόσβεση (σε αντίθεση με την εισαγωγή σταθερού επιτοκίου παράλληλα με το κυμαινόμενο επιτόκιο). Αυτό μπορεί τελικά να επιφέρει ισορροπία στην αγορά συναλλάγματος. Από την άλλη πλευρά, αν και η επιβολή κυμαινόμενου νομίσματος ή η αποδοχή της υποτίμησης μπορεί να μοιάζουν με λογικά βήματα, πολλά αναπτυσσόμενα έθνη αντιμετωπίζουν πολιτικούς περιορισμούς που δεν τους επιτρέπουν να υποτιμούν ή να επιπλέουν ένα νόμισμα πέραν του πλανήτη: οι "στρατηγικές" τα μέσα διαβίωσης, όπως οι εισαγωγές τροφίμων, πρέπει να παραμείνουν προστατευμένα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εισάγονται πολλαπλές συναλλαγματικές ισοτιμίες - παρά την ατυχή τους ικανότητα να παραγκωνίσουν μια βιομηχανία, την αγορά συναλλάγματος και την οικονομία στο σύνολό της.