α:

Η κατάργηση του νόμου Glass-Steagall αποτελούσε στο ελάχιστο συνεισφέρον στη χρηματοπιστωτική κρίση. Στο επίκεντρο της κρίσης του 2008 ήταν σχεδόν 5 δισεκατομμύρια δολάρια αξίας βασικά άνευ αξίας στεγαστικών δανείων, μεταξύ άλλων παραγόντων. Αν και η κατάργηση επέτρεψε σε πολύ μεγαλύτερες τράπεζες, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την κρίση.

Επειδή οι μη τραπεζικοί δανειστές προήλθαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των υποθηκών υποθήκης και οι αγοραστές άνω των μισών από τα 10 χρόνια που οδήγησαν στην κρίση του 2008 δεν ήταν τράπεζες - εμπορικές ή επενδύσεις - αλλά οι Fannie Mae και Freddie Mac, το δάκτυλο του συγκεκριμένου τραπεζικού κανονισμού δεν δικαιολογείται.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η κατάργηση του νόμου Glass-Steagall του 1933 προκάλεσε τη χρηματοπιστωτική κρίση, επειδή οι τράπεζες δεν είχαν πλέον αποτραπεί να λειτουργούν τόσο ως εμπορικές όσο και ως επενδυτικές τράπεζες και να καταργήσουν τις δυνατότητες των τραπεζών να γίνουν σημαντικά μεγαλύτερες, ή "πολύ μεγάλο για να αποτύχει". Ωστόσο, η κρίση θα είχε συμβεί ακόμη και χωρίς την κατάργηση του Glass-Steagall.

Η Glass-Steagall εφαρμόστηκε στις τράπεζες και μολονότι πολλά παράγωγα που δημιουργήθηκαν και πωλούνται από τις τράπεζες, τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια - τα υποκείμενα περιουσιακά στοιχεία των παραγώγων - εκδόθηκαν αρχικά από μη τραπεζικούς δανειστές και τα εν λόγω αρχικά δάνεια έχουν προληφθεί από το Glass-Steagall. Επιπλέον, οι επενδυτικές τράπεζες, όπως η Lehman Brothers, η Bear Stearns και η Goldman Sachs - όλοι οι κύριοι παράγοντες της κατάρρευσης των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων - δεν έκαναν ποτέ εμπόδια στην εμπορική τραπεζική. Επρόκειτο για επενδυτικές τράπεζες, όπως ακριβώς είχαν πριν την κατάργηση του Glass-Steagall.

Η αιτία της χρηματοπιστωτικής κρίσης ήταν η κατάρρευση υποθήκης σε υποθήκη. Στο επίκεντρο αυτού του προβλήματος βρίσκεται το Τμήμα Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης (HUD), το οποίο απαίτησε από τους Fannie Mae και Freddie Mac να αγοράσουν περισσότερα "προσιτά" ενυπόθηκα δάνεια για να ενθαρρύνουν τους δανειστές να δανείζουν δανειολήπτες χαμηλού εισοδήματος και μειοψηφίας. Προκειμένου να ικανοποιηθούν οι στόχοι του HUD, οι δανειστές άρχισαν να θεσπίζουν πολιτικές όπως η άρση οποιασδήποτε απαίτησης για προκαταβολή και η αποδοχή των παροχών ανεργίας ως ειδική πηγή εισοδήματος. (Και πάλι, η πλειοψηφία αυτών των δανειστών ήταν ιδιωτικοί δανειστές ενυπόθηκων δανείων, όχι τράπεζες, οπότε ο νόμος Glass-Steagall δεν ισχύει για αυτούς.) Αυτό οδήγησε πολλούς ανθρώπους να πάρουν ενυπόθηκα δάνεια που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά, καθιστώντας αναπόφευκτες τις αθετήσεις υποχρεώσεων.

Υπήρξαν διάφοροι παράγοντες που συνέβαλαν στη χρηματοπιστωτική κρίση και η μερική ευθύνη μπορεί να αποδοθεί στην απορρύθμιση. Η κατάργηση του νόμου Glass-Steagall, ωστόσο, έπαιξε πολύ μικρό ρόλο στην κρίση.