Μοιραστείτε το βίντεο // www. investopedia. com / terms / c / καπιταλισμός. asp

Τι είναι ο «καπιταλισμός»

AD:

Ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα στο οποίο τα κεφαλαιουχικά αγαθά ανήκουν σε ιδιώτες ή επιχειρήσεις. Η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών βασίζεται στην προσφορά και τη ζήτηση στη γενική αγορά (οικονομία της αγοράς) και όχι στον κεντρικό σχεδιασμό (προγραμματισμένη οικονομία ή οικονομία διοίκησης). Η πιο αγνή μορφή του καπιταλισμού είναι η ελεύθερη αγορά ή ο καπιταλισμός laissez-faire, στον οποίο οι ιδιώτες είναι εντελώς ανεξέλεγκτοι όταν αποφασίζουν για το πού να επενδύσουν, τι πρέπει να παράγουν ή να πουλήσουν και σε ποιες τιμές να ανταλλάσσουν αγαθά και υπηρεσίες, χωρίς έλεγχο ή ελέγχους. Οι περισσότερες σύγχρονες χώρες εφαρμόζουν ένα μεικτό καπιταλιστικό σύστημα κάποιου είδους που περιλαμβάνει κυβερνητική ρύθμιση των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας.

->

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΚΑΤΑΛΙΣΜΟΥ»

Λειτουργικά ο καπιταλισμός είναι απλά μια διαδικασία με την οποία μπορούν να επιλυθούν τα προβλήματα της οικονομικής παραγωγής και της κατανομής των πόρων. Αντί να σχεδιάζει οικονομικές αποφάσεις μέσω συγκεντρωτικών πολιτικών μεθόδων, όπως και με τον σοσιαλισμό ή τη φεουδαρχία, ο οικονομικός σχεδιασμός υπό τον καπιταλισμό γίνεται με αποκεντρωμένες και εθελοντικές αποφάσεις.

Καπιταλισμός και Ιδιωτική Ιδιοκτησία

AD:

Τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας είναι πολύ σημαντικά στον καπιταλισμό. Οι περισσότερες σύγχρονες έννοιες της ιδιωτικής ιδιοκτησίας προέρχονται από τη θεωρία του John Locke για την εξοικείωση, στην οποία οι άνθρωποι διεκδικούν την ιδιοκτησία αναμειγνύοντας τη δουλειά τους με ανεπιθύμητους πόρους. Μόλις ανήκουν, το μόνο νόμιμο μέσο μεταφοράς της περιουσίας είναι μέσω του εμπορίου, των δώρων, της κληρονομιάς ή των στοιχημάτων.

Η ιδιωτική ιδιοκτησία προωθεί την αποτελεσματικότητα δίνοντας στον ιδιοκτήτη των πόρων κίνητρο να μεγιστοποιήσει την αξία της. Όσο πιο πολύτιμος είναι ένας πόρος, τόσο μεγαλύτερη είναι η εμπορική δύναμη που παρέχει ο ιδιοκτήτης του πόρου. Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, το πρόσωπο που κατέχει περιουσία δικαιούται οποιαδήποτε αξία που σχετίζεται με την ιδιοκτησία.

Όταν η ιδιοκτησία δεν είναι ιδιωτική, αλλά μοιράζεται από το κοινό, μπορεί να προκύψει μια αποτυχία της αγοράς, γνωστή ως τραγωδία των κοινοτήτων. Ο καρπός οποιασδήποτε εργασίας που εκτελείται με δημόσιο αγαθό δεν ανήκει στον εργάτη, αλλά διαχέεται μεταξύ πολλών ανθρώπων. Υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ εργασίας και αξίας, δημιουργώντας ένα αντικίνητρο για την αύξηση της αξίας ή της παραγωγής. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι να περιμένουν κάποιον άλλον να κάνει τη σκληρή δουλειά και στη συνέχεια να σπεύσει να αποκομίσει τα οφέλη χωρίς πολύ προσωπικό κόστος.

Για τα άτομα ή τις επιχειρήσεις να αναπτύξουν με βεβαιότητα τα κεφαλαιουχικά τους αγαθά, πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα που να προστατεύει το νόμιμο δικαίωμά τους να κατέχουν ή να μεταβιβάζουν ιδιωτική ιδιοκτησία. Για να διευκολύνουν και να επιβάλλουν τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας, οι καπιταλιστικές κοινωνίες τείνουν να βασίζονται σε συμβάσεις, δίκαιες συναλλαγές και σε αδικοπραξία.

Καπιταλισμός, Κέρδη και Ζημίες

Τα κέρδη συνδέονται στενά με την έννοια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.Εξ ορισμού, ένα άτομο εισέρχεται μόνο σε εθελοντική ανταλλαγή ιδιωτικής περιουσίας όταν πιστεύει ότι το χρηματικό όφελος του ωφελεί με κάποιο ψυχικό ή ουσιαστικό τρόπο. Σε τέτοιες συναλλαγές, κάθε μέρος κερδίζει επιπλέον υποκειμενική αξία ή κέρδος από τη συναλλαγή.

Το εθελοντικό εμπόριο είναι ο μηχανισμός που οδηγεί τη δραστηριότητα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Οι ιδιοκτήτες των πόρων ανταγωνίζονται μεταξύ τους έναντι των καταναλωτών, οι οποίοι με τη σειρά τους ανταγωνίζονται με άλλους καταναλωτές για αγαθά και υπηρεσίες. Όλη αυτή η δραστηριότητα ενσωματώνεται στο σύστημα τιμών, το οποίο εξισορροπεί την προσφορά και τη ζήτηση για τον συντονισμό της κατανομής των πόρων.

Ένας καπιταλιστής κερδίζει το υψηλότερο κέρδος χρησιμοποιώντας τα κεφαλαιουχικά αγαθά πιο αποδοτικά παράλληλα με την παραγωγή του αγαθού ή της υπηρεσίας υψηλότερης αξίας. Σε αυτό το σύστημα, η αξία μεταδίδεται μέσω των τιμών στις οποίες ένα άλλο άτομο εθελοντικά αγοράζει το αγαθό ή την υπηρεσία του καπιταλιστή. Τα κέρδη είναι μια ένδειξη ότι οι λιγότερο πολύτιμες εισροές έχουν μετατραπεί σε πιο πολύτιμα αποτελέσματα. Αντιθέτως, ο καπιταλιστής υφίσταται ζημίες όταν οι κεφαλαιουχικοί πόροι δεν χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά και αντ 'αυτού δημιουργούν λιγότερα πολύτιμα αποτελέσματα.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της Ελεύθερης Επιχείρησης και του Καπιταλισμού;

Ο καπιταλισμός και η ελεύθερη επιχείρηση θεωρούνται συχνά συνώνυμοι. Στην πραγματικότητα, είναι στενά συνδεδεμένοι αλλά διακριτοί όροι με αλληλεπικαλυπτόμενα χαρακτηριστικά. Είναι δυνατόν να έχουμε μια καπιταλιστική οικονομία χωρίς πλήρη ελεύθερη επιχείρηση και είναι δυνατόν να έχουμε μια ελεύθερη αγορά χωρίς καπιταλισμό.

Οποιαδήποτε οικονομία είναι καπιταλιστική όσο οι παραγωγοί ελέγχονται από ιδιώτες. Εντούτοις, ένα καπιταλιστικό σύστημα μπορεί ακόμα να ρυθμιστεί από τους κυβερνητικούς νόμους και τα κέρδη των καπιταλιστικών προσπαθειών μπορούν ακόμα να φορολογηθούν σε μεγάλο βαθμό.

Η "ελεύθερη επιχείρηση" μπορεί κατά προσέγγιση να μεταφραστεί για να σημαίνει οικονομικές ανταλλαγές χωρίς καταναγκαστική κυβερνητική επιρροή. Παρόλο που είναι απίθανο, είναι δυνατόν να συλλάβουμε ένα σύστημα όπου τα εθελοντικά άτομα πάντα εμπορεύονται με τρόπο που δεν είναι καπιταλιστικός. Τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας εξακολουθούν να υφίστανται σε ένα σύστημα ελεύθερων επιχειρήσεων, παρόλο που η ιδιωτική ιδιοκτησία μπορεί να θεωρηθεί εθελοντικά ως κοινοτική χωρίς κυβερνητική εντολή. Πολλές ιθαγενείς φυλές της Αμερικής υπήρχαν με στοιχεία αυτών των ρυθμίσεων.

Εάν η συσσώρευση, η ιδιοκτησία και το κέρδος από το κεφάλαιο είναι η κεντρική αρχή του καπιταλισμού, τότε η ελευθερία από τον κρατικό εξαναγκασμό είναι η κεντρική αρχή της ελεύθερης επιχείρησης.

Πώς αναπτύχθηκε ο καπιταλισμός

Φεουδαρχία

Ο καπιταλισμός εξελίχθηκε από την ευρωπαϊκή φεουδαρχία. Μέχρι τον 12ο αιώνα, λιγότερο από το 5% του πληθυσμού της Ευρώπης ζούσε στις πόλεις. Οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι έζησαν στην πόλη, αλλά έλαβαν τη φυλακή τους από τους φεουδάρχες και όχι τους πραγματικούς μισθούς και οι αγρότες ήταν ουσιαστικά δούλοι για προσγειωμένους ευγενείς. Χρειάστηκε η μαύρη πανούκλα, μια από τις πιο καταστροφικές πανδημίες στην ανθρώπινη ιστορία, να αναταράξει σημαντικά το σύστημα. Με τη δολοφονία πολλών ανθρώπων τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο, οι διάφορες πληγές του Σκοτεινού Χρόνου δημιούργησαν πράγματι έλλειψη εργατικού δυναμικού.

Οι ευγενείς πολέμησαν να προσλάβουν αρκετούς δουλοπάροικους για να κρατήσουν τα κτήματά τους σε λειτουργία και πολλά επαγγέλματα χρειάστηκαν ξαφνικά να εκπαιδεύσουν τους ξένους, καθώς ολόκληρες οικογένειες συντεχνιών εξαφανίστηκαν.Η έλευση των αληθινών μισθών που προσέφεραν οι συναλλαγές ενθάρρυνε περισσότερους ανθρώπους να μετακομίσουν σε πόλεις όπου θα μπορούσαν να πάρουν χρήματα αντί να επιβιώσουν σε αντάλλαγμα για εργασία. Ως αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής, τα ποσοστά γεννήσεων εξερράγησαν και οι οικογένειες σύντομα είχαν επιπλέον γιους και κόρες, οι οποίοι, χωρίς γη να τείνουν, έπρεπε να τεθούν σε εργασία. Η παιδική εργασία ήταν εξίσου μέρος της οικονομικής ανάπτυξης της πόλης καθώς η δουλεία ήταν μέρος της αγροτικής ζωής.

Mercantilism
Ο Mercantilism σταδιακά αντικατέστησε το φεουδαρχικό οικονομικό σύστημα στη Δυτική Ευρώπη και έγινε το κύριο οικονομικό σύστημα εμπορίου κατά τον 16ο έως τον 18ο αιώνα. Ο Mercantilism ξεκίνησε ως εμπόριο μεταξύ πόλεων, αλλά δεν ήταν απαραίτητα ανταγωνιστικό εμπόριο. Αρχικά, κάθε πόλη είχε πολύ διαφορετικά προϊόντα και υπηρεσίες που ομοιογενοποιήθηκαν αργά από τη ζήτηση με την πάροδο του χρόνου. Μετά την ομογενοποίηση των αγαθών, το εμπόριο πραγματοποιήθηκε σε ευρύτερους και ευρύτερους κύκλους: πόλη σε πόλη, κομητεία σε νομό, επαρχία σε επαρχία, και τέλος, έθνος προς έθνος. Όταν πάρα πολλά έθνη προσφέρουν παρόμοια αγαθά για το εμπόριο, το εμπόριο πήρε ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που οξύνθηκε από έντονα αισθήματα εθνικισμού σε μια ήπειρο που ήταν συνεχώς εμπλεγμένος σε πολέμους.

Ο αποικισμός γνώρισε άνοδο παράλληλα με τον μερκαντιλισμό, αλλά τα έθνη που έσπειραν τον κόσμο με αποικίες δεν προσπαθούσαν να αυξήσουν το εμπόριο. Οι περισσότερες αποικίες δημιουργήθηκαν με ένα οικονομικό σύστημα που έπεσε από φεουδαρχία, με τα ακατέργαστα αγαθά να επιστρέφουν στην πατρίδα και, στην περίπτωση των βρετανικών αποικιών στη Βόρεια Αμερική, να αναγκάζονται να αγοράζουν το τελικό προϊόν πίσω με ένα ψευδο-νόμισμα εμπόδισαν τους να εμπορεύονται με άλλα έθνη.

Ο Αδάμ Σμιθ ήταν εκείνος που παρατήρησε ότι ο μερκαντιλισμός δεν ήταν δύναμη ανάπτυξης και αλλαγής, αλλά ένα επαναστατικό σύστημα που δημιούργησε εμπορικές ανισορροπίες μεταξύ των εθνών και τους εμπόδισε να προχωρήσουν. Οι ιδέες του για μια ελεύθερη αγορά άνοιξαν τον κόσμο στον καπιταλισμό. ( ) Ο βιομηχανικός καπιταλισμός

Οι ιδέες του Σμιθ ήταν καλά χρονομετρημένες, καθώς η Βιομηχανική Επανάσταση μόλις άρχισε να προκαλεί τρόμο που σύντομα θα κουνιέται τον Δυτικό κόσμο. Γινόταν προφανές ότι η αποικιοκρατία δεν ήταν το χρυσό ορυχείο που οι ευρωπαϊκές δυνάμεις σκέφτονταν ότι θα ήταν. Ευτυχώς, βρέθηκε ένα νέο ορυχείο χρυσού στη μηχανοποίηση της βιομηχανίας. Καθώς η τεχνολογία πήδηξε μπροστά και τα εργοστάσια δεν έπρεπε πλέον να χτιστούν κοντά σε υδάτινες οδούς ή ανεμόμυλους για να λειτουργήσουν, οι βιομήχανοι άρχισαν να χτίζουν στις πόλεις όπου τώρα υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι για να εφοδιάσουν έτοιμο εργατικό δυναμικό.
Οι βιομηχανικοί μεγιστάνες ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που συγκέντρωναν τον πλούτο τους στη διάρκεια των ζωών τους, συχνά ξεπερνώντας τόσο τους προσγειωμένους ευγενείς όσο και πολλές από τις δανειοδοτικές / τραπεζικές οικογένειες. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι συνηθισμένοι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν ελπίδες να γίνουν πλούσιοι. Το νέο χρηματικό κοινό συγκέντρωσε περισσότερα εργοστάσια που απαιτούσαν περισσότερη εργασία, παράλληλα όμως παράγουν περισσότερα αγαθά για να αγοράζουν οι άνθρωποι.

Ο όρος «καπιταλισμός» (που προέρχεται από τη λατινική λέξη «capitalis», που σημαίνει κυριολεκτικά «κεφάλι βοοειδών») χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά από τον μυθιστοριογράφο William Thackeray στο μυθιστόρημά του "The Newcomes" του 1855, όπου μεταβίβασε το αίσθημα ανησυχίας για την προσωπική ιδιοκτησία και τα χρήματα εν γένει.Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, ο Καρλ Μαρξ δεν κέρδισε τη λέξη, αν και συνέβαλε βεβαίως στην άνοδο της χρήσης του.

Επιπτώσεις του βιομηχανικού καπιταλισμού

Ο βιομηχανικός καπιταλισμός ήταν το πρώτο σύστημα που ωφελούσε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και όχι μόνο την αριστοκρατική τάξη. Οι μισθοί αυξήθηκαν, βοήθησαν πολύ από τη δημιουργία συνδικάτων και το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε επίσης με το γκρεμό των οικονομικά προσιτών προϊόντων που παράγονται μαζικά. Αυτό οδήγησε στο σχηματισμό μιας μεσαίας τάξης που άρχισε να άρει όλο και περισσότερους ανθρώπους από τις κατώτερες τάξεις για να πρηστεί τις τάξεις της.

Οι οικονομικές ελευθερίες του καπιταλισμού ωριμάζουν παράλληλα με τις δημοκρατικές πολιτικές ελευθερίες, τον φιλελεύθερο ατομικισμό και τη θεωρία των φυσικών δικαιωμάτων. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι όλα τα καπιταλιστικά συστήματα είναι πολιτικά ελεύθερα ή ενθαρρύνουν την ατομική ελευθερία. Ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν, υποστηρικτής του καπιταλισμού και της ατομικής ελευθερίας, έγραψε στον «Καπιταλισμό και Ελευθερία» (1962) ότι «ο καπιταλισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την πολιτική ελευθερία. Είναι σαφές ότι δεν είναι επαρκής».

Τον 20ο αιώνα, καθώς τα χρηματιστήρια γίνονται πιο δημόσια και τα επενδυτικά οχήματα ανοίγονται σε περισσότερα άτομα, ορισμένοι οικονομολόγοι έχουν εντοπίσει μια παραλλαγή στο σύστημα: ο οικονομικός καπιταλισμός (βλέπε

Ο οικονομικός καπιταλισμός ανοίγει τις πόρτες στην προσωπική τύχη ). Καπιταλισμός και οικονομική ανάπτυξη

Με τη δημιουργία κινήτρων για τους επιχειρηματίες να απομακρύνουν τους πόρους από μη κερδοφόρα κανάλια και σε περιοχές όπου οι καταναλωτές τις εκτιμούν περισσότερο, ο καπιταλισμός αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποδοτικός φορέας οικονομικής ανάπτυξης.

Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για καμία κοινωνία που βιώνει σύνθετη οικονομική ανάπτυξη πριν από την άνοδο του καπιταλισμού τον 18ο και 19ο αιώνα. Οι έρευνες δείχνουν ότι το παγκόσμιο εισόδημα ανά κάτοικο παρέμεινε αμετάβλητο μεταξύ της άνοδος των γεωργικών κοινωνιών κατά περίπου το 1750, όταν έλαβαν χώρα οι ρίζες της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης.

Κατά τους επόμενους αιώνες, οι καπιταλιστικές παραγωγικές διαδικασίες βελτίωσαν σημαντικά την παραγωγική τους ικανότητα. Τα περισσότερα και καλύτερα αγαθά έγιναν φθηνά προσβάσιμα σε ευρύ πληθυσμό, αυξάνοντας το βιοτικό επίπεδο σε προηγουμένως αδιανόητους τρόπους. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρητικοί και σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι το πιο αποτελεσματικό και παραγωγικό σύστημα ανταλλαγής.

Οι διαφορές μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού

Όσον αφορά την πολιτική οικονομία, ο καπιταλισμός είναι συχνά αντίθετος στον σοσιαλισμό. Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού είναι το πεδίο της κυβερνητικής παρέμβασης στην οικονομία. Το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο επιτρέπει στις ελεύθερες συνθήκες της αγοράς να κατευθύνουν την καινοτομία και τη δημιουργία πλούτου. αυτή η ελευθέρωση των δυνάμεων της αγοράς επιτρέπει την ελευθερία επιλογής, με αποτέλεσμα είτε την επιτυχία είτε την αποτυχία. Η σοσιαλιστική οικονομία ενσωματώνει στοιχεία κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού, που χρησιμοποιούνται για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης και για την ενθάρρυνση της ισότητας των ευκαιριών και των οικονομικών αποτελεσμάτων. Άλλες διαφορές περιλαμβάνουν:

Ιδιοκτησιακό καθεστώς:

• Σε μια καπιταλιστική οικονομία, τα ακίνητα και οι επιχειρήσεις ανήκουν και ελέγχονται από ιδιώτες.Σε μια σοσιαλιστική οικονομία, το κράτος κατέχει και ελέγχει τα κυριότερα μέσα παραγωγής. Σε ορισμένα σοσιαλιστικά οικονομικά μοντέλα, οι εργατικοί συνεταιρισμοί έχουν υπεροχή στην παραγωγή. Άλλα σοσιαλιστικά μοντέλα επιτρέπουν την ατομική ιδιοκτησία της επιχείρησης και της περιουσίας, αν και με υψηλούς φόρους και αυστηρούς ελέγχους της κυβέρνησης. Ίδια κεφάλαια:
• Η καπιταλιστική οικονομία δεν ενδιαφέρεται για δίκαιες ρυθμίσεις. Το επιχείρημα είναι ότι η ανισότητα είναι η κινητήρια δύναμη που ενθαρρύνει την καινοτομία, η οποία στη συνέχεια ωθεί στην οικονομική ανάπτυξη. Η πρωταρχική ανησυχία του σοσιαλιστικού μοντέλου είναι η ανακατανομή του πλούτου και των πόρων από τους πλούσιους στους φτωχούς, από την αμεροληψία και την εξασφάλιση της ισότητας ευκαιριών και ισότητας των αποτελεσμάτων. Η ισότητα αποτιμάται πάνω από το υψηλό επίτευγμα και το συλλογικό αγαθό αντιμετωπίζεται πάνω από την ευκαιρία των ατόμων να προχωρήσουν. Αποδοτικότητα:
• Το καπιταλιστικό επιχείρημα είναι ότι το κίνητρο κέρδους οδηγεί τις εταιρείες να αναπτύξουν καινοτόμα νέα προϊόντα που επιθυμούν οι καταναλωτές και έχουν ζήτηση στην αγορά. Υποστηρίζεται ότι η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής οδηγεί σε αναποτελεσματικότητα, διότι χωρίς το κίνητρο να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, η διοίκηση, οι εργαζόμενοι και οι προγραμματιστές είναι λιγότερο πιθανό να βγάλουν την πρόσθετη προσπάθεια να προωθήσουν νέες ιδέες ή προϊόντα. Απασχόληση:
• Σε μια καπιταλιστική οικονομία, το κράτος δεν απασχολεί άμεσα το εργατικό δυναμικό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ανεργία κατά τη διάρκεια οικονομικών κρίσεων και κατάθλιων. Σε μια σοσιαλιστική οικονομία, το κράτος είναι ο πρωταρχικός εργοδότης. Σε περιόδους οικονομικών δυσχερειών, το σοσιαλιστικό κράτος μπορεί να διατάξει την πρόσληψη, οπότε υπάρχει πλήρης απασχόληση. Επιπλέον, υπάρχει ένα ισχυρότερο "δίχτυ ασφαλείας" στα σοσιαλιστικά συστήματα για εργαζόμενους που τραυματίζονται ή έχουν μόνιμη αναπηρία. Όσοι δεν μπορούν πλέον να εργάζονται έχουν λιγότερες επιλογές για να τους βοηθήσουν στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Ποιος είναι ο ρόλος που διαδραματίζει η κυβέρνηση στον καπιταλισμό;

Ο σωστός ρόλος της κυβέρνησης σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα συζητήθηκε έντονα εδώ και αιώνες. Ο καπιταλισμός λειτουργεί σε δύο κεντρικές αρχές: ιδιωτική ιδιοκτησία και εθελοντική ή ελεύθερη συναλλαγή. Αυτές οι διπλές έννοιες είναι ανταγωνιστικές με τη φύση της κυβέρνησης. Οι κυβερνήσεις είναι δημόσιες, όχι ιδιωτικές, ιδρύματα. Δεν συμμετέχουν οικειοθελώς, αλλά μάλλον χρησιμοποιούν φόρους, κανονισμούς, αστυνομικούς και στρατούς για να επιδιώξουν στόχους που είναι απαλλαγμένοι από τις σκέψεις του καπιταλισμού. Αυστηρά μιλώντας, οποιαδήποτε κυβερνητική παρέμβαση σε μια καπιταλιστική οικονομία λαμβάνει χώρα έξω από τα καθορισμένα όρια του καπιταλισμού.

Στην πραγματικότητα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι μια καπιταλιστική κοινωνία δεν χρειάζεται καθόλου κυβέρνηση. Ο αναρχο-καπιταλισμός, ένας όρος που δημιουργήθηκε από τον αυστριακό οικονομολόγο Murray Rothbard, περιγράφει μια κοινωνία της αγοράς χωρίς κυβερνήσεις. Η πολιτική και οι φόροι δεν θα υπήρχαν σε μια αναρχο-καπιταλιστική κοινωνία ούτε θα εξυπηρετούσαν υπηρεσίες όπως η δημόσια εκπαίδευση, η αστυνομική προστασία και η επιβολή του νόμου που κανονικά παρέχονται από κυβερνητικές υπηρεσίες. Αντ 'αυτού, ο ιδιωτικός τομέας θα παρέχει όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι θα συνάπτουν σύμβαση με οργανισμούς προστασίας, ίσως με τρόπο παρόμοιο με τον τρόπο σύναψης συμβάσεων με τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, για να προστατεύσουν τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία τους.Τα εγκλήματα χωρίς θύματα, όπως η χρήση ναρκωτικών και τα εγκλήματα κατά του κράτους, όπως η προδοσία, δεν θα υπήρχαν υπό τον αναρχοκαπιταλισμό. Η βοήθεια προς τους άπορους θα παρέχεται μέσω της εθελοντικής φιλανθρωπίας αντί της υποχρεωτικής αναδιανομής του εισοδήματος (ευημερία). Η ιδέα είναι ότι μια αναρχοκαπιταλιστική κοινωνία θα μεγιστοποιούσε την ατομική ελευθερία και την οικονομική ευημερία. υποστηρικτές υποστηρίζουν ότι μια κοινωνία που βασίζεται στο εθελοντικό εμπόριο είναι πιο αποτελεσματική επειδή τα άτομα είναι πρόθυμοι συμμετέχοντες και οι επιχειρήσεις έχουν το κίνητρο κέρδους για να ικανοποιήσουν τους πελάτες και τους πελάτες.

Οι αναρχικοί καπιταλιστές, σχεδόν όλοι οι οικονομικοί στοχαστές και οι πολιτικοί ισχυρίζονται υπέρ κάποιου επιπέδου κυβερνητικής επιρροής στην οικονομία, αν και σε διαφορετικό βαθμό. Οι κλασσικοί φιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι και μαρξιστές (υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς) υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να έχει εξουσία να προστατεύει τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσω του στρατού, της αστυνομίας και των δικαστηρίων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι οι μακροοικονομικές δυνάμεις στο πλαίσιο του επιχειρηματικού κύκλου απαιτούν κυβερνητικές παρεμβάσεις για να βοηθήσουν στην εξομάλυνση των πραγμάτων. υποστηρίζουν τη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική καθώς και άλλους κανονισμούς για ορισμένες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Αντίθετα, οι οικονομολόγοι του Chicago School τείνουν να υποστηρίζουν μια ήπια χρήση της νομισματικής πολιτικής και ένα ελάχιστο επίπεδο ρύθμισης.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός μικτού οικονομικού συστήματος και του καθαρού καπιταλισμού;

Όταν η κυβέρνηση δεν διαθέτει όλα τα μέσα παραγωγής, τα κρατικά συμφέροντα μπορούν νομίμως να παρακάμψουν, να αντικαταστήσουν, να περιορίσουν ή να ρυθμίσουν με άλλο τρόπο τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, που λέγεται ότι είναι μια μικτή οικονομία ή ένα μικτό οικονομικό σύστημα. Μια μικτή οικονομία σέβεται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, αλλά τους περιορίζει: Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είναι περιορισμένοι όσον αφορά το πώς ανταλλάσσουν μεταξύ τους. Οι περιορισμοί αυτοί υπάρχουν σε πολλές μορφές, όπως οι νόμοι για τους κατώτατους μισθούς, τα τιμολόγια, οι ποσοστώσεις, οι έκτακτοι φόροι, οι περιορισμοί των αδειών, τα απαγορευμένα προϊόντα ή συμβάσεις, οι άμεσες απαλλοτριώσεις, οι αντιμονοπωλιακοί νόμοι, οι νόμοι νόμων, οι επιδοτήσεις και ο περίφημος τομέας.

Αντίθετα, ο καθαρός καπιταλισμός, γνωστός και ως καπιταλισμός laissez-faire, επιτρέπει στους εθελοντές και τους ανταγωνιστές ιδιώτες να σχεδιάζουν, να παράγουν και να εμπορεύονται χωρίς καταναγκαστική δημόσια παρέμβαση. Η ελεύθερη αγορά κυριαρχεί υπέρτατη.

Το τυπικό φάσμα των οικονομικών συστημάτων θέτει τον καπιταλισμό laissez-faire στο ένα άκρο και μια ολοκληρωμένη προγραμματισμένη οικονομία (όπως ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός) στο άλλο. Οτιδήποτε στη μέση θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι μια μικτή οικονομία. Η μικτή οικονομία έχει στοιχεία τόσο του κεντρικού σχεδιασμού όσο και των μη προγραμματισμένων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Με τον ορισμό αυτό, σχεδόν κάθε χώρα του κόσμου έχει μια μικτή οικονομία, αλλά οι σύγχρονες μικτές οικονομίες κυμαίνονται στα επίπεδα των κυβερνητικών παρεμβάσεών τους. Το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν έναν σχετικά καθαρό τύπο καπιταλισμού με ελάχιστη ομοσπονδιακή ρύθμιση στις χρηματοπιστωτικές και εργατικές αγορές, γνωστός μερικές φορές ως αγγλοσαξονικός καπιταλισμός, ενώ ο Καναδάς και οι σκανδιναβικές χώρες έχουν δημιουργήσει μια ισορροπία μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού.Πολλά ευρωπαϊκά έθνη ασκούν τον καπιταλισμό της ευημερίας, ένα σύστημα που ασχολείται με την κοινωνική ευημερία του εργαζόμενου και περιλαμβάνει πολιτικές όπως οι κρατικές συντάξεις, η καθολική υγειονομική περίθαλψη, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι κώδικες βιομηχανικής ασφάλειας.

AD:

Όταν οι κυβερνήσεις παρεμβαίνουν στην οικονομία, το κάνουν συχνά για να προωθήσουν τα συμφέροντα του κράτους. Οι περιορισμοί της εθελοντικής συμπεριφοράς ή των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας δικαιολογούνται για την επίτευξη στόχων που κρίθηκαν πολύτιμοι από τα μέλη του κυβερνώντος οργάνου, συμπεριλαμβανομένης της εθνικής άμυνας, του αναδιανεμηθέντος πλούτου ή της τιμωρίας για κοινωνικά απαράδεκτη συμπεριφορά.

Από την κεϋνσιανή επανάσταση κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, οι μικτές οικονομικές πολιτικές επικεντρώνονται συνήθως σε οικονομικά μεγέθη που μετρήθηκαν από το κράτος. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη συνολική ζήτηση και προσφορά, τους δείκτες τιμών καταναλωτή (ΔΤΚ) και το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ). Οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να περιορίσουν ή να χειραγωγούν με άλλο τρόπο τις δυνάμεις του καπιταλισμού μέσω της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, επιδιώκοντας να βρουν τα σωστά μακροοικονομικά αποτελέσματα.

-> ->

Crony καπιταλισμός

Ο «καπιταλισμός Crony» αναφέρεται στην καπιταλιστική κοινωνία που βασίζεται στις στενές σχέσεις ανάμεσα στους επιχειρηματίες και το κράτος. Αντί της επιτυχίας που καθορίζεται από μια ελεύθερη αγορά και το κράτος δικαίου, η επιτυχία μιας επιχείρησης εξαρτάται από την ευνοιοκρατία που της δείχνει η κυβέρνηση με τη μορφή φορολογικών ελαφρύνσεων, κρατικών επιχορηγήσεων και άλλων κινήτρων.

AD:

Και οι σοσιαλιστές και οι καπιταλιστές κατηγορούν ο ένας τον άλλον για την άνοδο του καπιταλισμού. Οι Σοσιαλιστές πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του καθαρού καπιταλισμού. Αυτή η πεποίθηση υποστηρίζεται από τους ισχυρισμούς τους ότι οι άνθρωποι στην εξουσία, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, φαίνονται να παραμένουν στην εξουσία και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να δημιουργηθούν δίκτυα μεταξύ κυβερνήσεων και επιχειρήσεων που υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον.

Από την άλλη πλευρά, οι καπιταλιστές πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός των αδελφών προέρχεται από την ανάγκη των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων να ελέγχουν την οικονομία. Χωρίς μια ελεύθερη αγορά ή τον κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να μειώσουν τις συμφωνίες και να διαμορφώσουν συμφωνίες με την κυβέρνηση για να ευημερήσουν και να ξεπεράσουν τους ανταγωνιστές τους.