α:

Η μεγάλη πλειονότητα των εμπόρων που πραγματοποιούν πράξεις ανταλλαγής επιτοκίων στην αγορά ομολόγων τείνουν να είναι μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και όχι ιδιώτες. Αυτό ισχύει γενικά για τη συνολική αγορά παραγώγων επιτοκίων. σχεδόν το 85% των συναλλαγών παραγώγων προέρχεται από λιγότερα από 300 παγκόσμια ιδρύματα. Οι συμφωνίες ανταλλαγής είναι ιδιωτικές συμφωνίες, επομένως δεν υπάρχει οργανωμένη ανταλλαγή που να τις απαριθμεί για μεμονωμένους επενδυτές. Είναι επίσης προσαρμοσμένες ειδικά στους δύο εμπλεκόμενους αντισυμβαλλομένους, πράγμα που τους καθιστά δύσκολο να εκτιμήσουν και να μεταπωλήσουν.

Τα οφέλη από τις πράξεις ανταλλαγής είναι επίσης προσαρμοσμένα προς τους εκδότες χρεωστικών υποχρεώσεων. Οι μηχανισμοί μιας τυποποιημένης ανταλλαγής επιτοκίων βανίλιας περιλαμβάνουν έναν εκδότη που ανταλλάσσει τις υποχρεώσεις πληρωμής με ένα άλλο ρεύμα πληρωμών. Οι ανταλλαγές μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο επιτοκίου, το κόστος δανεισμού, να διαφοροποιήσουν τις πηγές χρηματοδότησης ή να επιτρέψουν την κερδοσκοπία σχετικά με τα μελλοντικά ποσοστά.

Αυτές οι συμφωνίες ανταλλαγής θα μπορούσαν να γίνουν μεταξύ μεμονωμένων επενδυτών, αλλά το κόστος και τα οφέλη σπάνια ευθυγραμμίζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αξίζουν την ανταλλαγή. Μερικές φορές οι τράπεζες δημιουργούν ανταλλαγές για τους πελάτες τους, αλλά το ίδιο το εμπόριο εκτελείται μεταξύ δύο ιδρυμάτων.

Πώς λειτουργεί Εναλλάκτης Επιτοκίων

Μια συναλλαγή ανταλλαγής είναι ένα παράγωγο εξωχρηματιστηριακά, όπου δύο αντισυμβαλλόμενοι ανταλλάσσουν δύο ροές ταμειακών ροών. Αυτές οι ταμειακές ροές προέρχονται συνήθως από εταιρικές εκδόσεις χρεογράφων. Οι πιο δημοφιλείς συμφωνίες ανταλλαγής επιτοκίων είναι συμφωνίες ανταλλαγής επιτοκίων σταθερού-κυμαινόμενου επιτοκίου. μία ταμειακή ροή από δάνειο σταθερού επιτοκίου ανταλλάσσεται με ταμειακές ροές από δάνειο κυμαινόμενου επιτοκίου, συνήθως συνδεδεμένο με το LIBOR.

Ιδρύματα Vs. Ατομικοί επενδυτές

Συνήθως, μια εταιρεία με υψηλότερη πιστοληπτική ικανότητα ανταλλάσσει με μια εταιρεία με χαμηλότερη πιστοληπτική διαβάθμιση. Και τα δύο μέρη αντισταθμίζουν τον κίνδυνο τους και ενδεχομένως αποκομίζουν μικρά κέρδη βάσης στα επιτόκια δανείων τους. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο συμβαίνουν ανταλλαγές μεταξύ ιδρυμάτων και όχι μεμονωμένων επενδυτών ομολόγων. τα χρεωστικά επιτόκια και ο όγκος δανεισμού είναι διαφορετικά για τις τεράστιες οντότητες.

Μια διαφορά δύο βάσεων σε ένα δάνειο ύψους 10.000 δολάρια για έναν μεμονωμένο κάτοχο ομολογιακού δανείου δεν θα ήταν αρκετά σημαντική για να αντισταθμίσει το κόστος και τις δυσκολίες του συντονισμού μιας ανταλλαγής ανταλλαγής. Ωστόσο, όταν τα ιδρύματα συμμετέχουν σε δανεισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, οποιαδήποτε διαφορά στο κόστος δανεισμού έχει νόημα.