Όταν μια κυβέρνηση σφίγγει τη ζώνη της σε δύσκολες οικονομικές περιόδους, ολόκληρο το έθνος αισθάνεται τη συμπίεση. Με λιγότερα χρήματα για να πληρώσει το πλήρες φάσμα των κυβερνητικών υπηρεσιών λόγω της μείωσης των φορολογικών εσόδων και της αύξησης του χρέους, οι βαθιές περικοπές δαπανών θα φαινόταν αναπόφευκτες. Ωστόσο, η μείωση των κρατικών δαπανών είναι συνήθως η τελευταία λύση, εφόσον οι νομοθέτες επιτρέπουν τη χρηματοδότηση ελλειμμάτων σε ό, τι προβλέπει η κυβέρνηση για τους πολίτες της. Η χρηματοδότηση του ελλείμματος σημαίνει δανεισμό χρημάτων για την πληρωμή κυβερνητικών υπηρεσιών και παροχών και οι φορολογούμενοι αναλαμβάνουν το χρέος.

Ένα κυβερνητικό πρόγραμμα λιτότητας μπορεί να επιβληθεί όταν το χρέος του φτάσει σε μη βιώσιμα επίπεδα και η κυβέρνηση δεν μπορεί να εξυπηρετήσει ούτε το εν λόγω χρέος - δηλαδή να καταβάλει τόκους σε ό, τι οφείλει - χωρίς δανεισμό ή εκτύπωση περισσότερων χρημάτων και, συνεπώς, πληθωρισμός.

Εκτός από το δημόσιο χρέος είναι τα λειτουργικά του έξοδα: οι μισθοί, οι συντάξεις, το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, οι αμυντικές και στρατιωτικές δαπάνες, η επισκευή και συντήρηση των υποδομών και όλες οι άλλες δεσμεύσεις της κυβέρνησης.

Τι είναι το πρόγραμμα λιτότητας;

Στο απλούστερό της, ένα πρόγραμμα λιτότητας, που συνήθως θεσπίζεται από τη νομοθεσία, μπορεί να περιλαμβάνει ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω:

Μείωση ή πάγωμα χωρίς αύξηση των μισθών και των παροχών της κυβέρνησης.

• Ένα πάγωμα της κυβερνητικής πρόσληψης και των απολύσεων κυβερνητικών εργαζομένων.
• Μείωση ή κατάργηση κυβερνητικών υπηρεσιών, προσωρινά ή μόνιμα.
• Κρατικές περικοπές των συντάξεων και μεταρρύθμιση των συντάξεων.
• Οι τόκοι για τα πρόσφατα εκδοθέντα κρατικά χρεόγραφα ενδέχεται να μειωθούν, καθιστώντας έτσι τις επενδύσεις αυτές λιγότερο ελκυστικές για τους επενδυτές, αλλά μειώνοντας τις υποχρεώσεις κρατικού ενδιαφέροντος.
• Οι κρατικές δαπάνες ενδέχεται να μειωθούν. Προηγουμένως προγραμματισμένα κυβερνητικά προγράμματα δαπανών - η κατασκευή υποδομών και η επισκευή, η υγειονομική περίθαλψη και τα οφέλη των βετεράνων, για παράδειγμα - μπορεί να κοπούν, να ανασταλούν ή να εγκαταλειφθούν.
• Αύξηση των φόρων, συμπεριλαμβανομένων των φόρων εισοδήματος, εταιρειών, ακινήτων, πωλήσεων και υπεραξιών.
• Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ μπορεί είτε να μειώσει είτε να αυξήσει την προσφορά χρήματος και τα επιτόκια, όπως υπαγορεύουν οι συνθήκες για την επίλυση της κρίσης.
• Σε περιόδους πολέμου, η αυστηρότητα που επιβάλλεται από την κυβέρνηση μπορεί να περιλαμβάνει την κατανομή των βασικών εμπορευμάτων, τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς, το πάγωμα των τιμών και άλλους οικονομικούς ελέγχους.

Το αποτέλεσμα αυτών των μέτρων λιτότητας θα κυμανθεί σε ολόκληρη την οικονομία και οι πολίτες θα αισθανθούν την οικονομική συμπίεση.

Είτε οι αυστηροί αυτοί παράγοντες παράγουν τα επιθυμητά αποτελέσματα - επιστροφή στην οικονομική υγεία και ανάπτυξη ή μείωση του δημόσιου χρέους - έχουν συζητηθεί από οικονομολόγους. Παρόλο που η συναινετική σκέψη ευνοεί τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα μέτρα, άλλοι οικονομολόγοι επέμειναν ότι οι κυβερνητικές δαπάνες - που απαιτούν δανεισμό περισσότερων χρημάτων και / ή εκτύπωση περισσότερων χρημάτων - είναι ο καλύτερος τρόπος να βγουν από δύσκολες οικονομικές περιόδους.Σε περίπτωση πολέμου, οι επιβαλλόμενες αυστηρότητες αποδείχθηκαν αποτελεσματικές όσον αφορά την παροχή των χρημάτων και των υλικών που απαιτούνται για μια μεγάλη εθνική στρατιωτική προσπάθεια.

Προγράμματα λιτότητας του 19ου αιώνα

Τα σημαντικότερα προγράμματα δικαιωμάτων του 20ού αιώνα - κοινωνική ασφάλιση, Medicare και Medicaid, κυβερνητικές συντάξεις, στοχοθετημένα φορολογικά κίνητρα ή μειώσεις, κλπ. - δεν υπήρχαν ακόμη. Στις ελεύθερες δεκαετίες του 19ου αιώνα, η κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν ελάχιστη έως ανύπαρκτη.

Οι κρατικές επιχορηγήσεις γης χορηγήθηκαν σε μεμονωμένους οικογενειάρχες και ερευνητές, βιομηχανίες όπως οι σιδηρόδρομοι, τα βοοειδή και τα ορυχεία, και στα κρατικά πανεπιστήμια, καθώς το έθνος επεκτάθηκε προς τα δυτικά. Η κυβέρνηση χορήγησε επίσης ειδικές φορολογικές ελαφρύνσεις και προωθήσεις στις επιχειρήσεις τηλεγραφίας, ποταμών και καναλιών, καθώς και στις οδικές μεταφορές μέσω ταχυδρομείου. Επιβλήθηκαν δασμοί στις εισαγωγές από την κυβέρνηση για την προστασία των εγχώριων αγαθών και υπηρεσιών. Αυτά ήταν ουσιαστικά κυβερνητικά δώρα που αποσκοπούν στην τόνωση της ανάπτυξης και της οικονομικής ανάπτυξης.

Έτσι, ενώ η κυβέρνηση στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν γενναιόδωρη στα δώρα της για τα άτομα και τις επιχειρήσεις, το κυβερνητικό πολίτευμα απέχει πολύ από το κόστος των τρισεκατομμυρίων δολαρίων που ξοδεύτηκαν πιο πρόσφατα στα πολλά προγράμματα δικαιωμάτων που θεσπίστηκαν στο νόμο σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνας.

Προγράμματα λιτότητας στον 20ό αιώνα

Τα χρόνια που προηγήθηκαν του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, η αμερικανική οικονομία ήταν άνοδος, η κυβέρνηση έγινε πιο δαπανηρή και το Κογκρέσο θέσπισε τον σύγχρονο νόμο για το φόρο εισοδήματος το 1913 για να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητές του. Η κυβέρνηση είχε προηγουμένως επιβάλει φόρους εισοδήματος, κυρίως για τη χρηματοδότηση του πολέμου του 1812 και του Εμφυλίου Πολέμου, αλλά οι φορολογικοί συντελεστές ήταν σχετικά χαμηλοί και τα φορολογητέα εισοδήματα ήταν υψηλά.

Αφού ο ΣτΕ εισήγαγε τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο τον Απρίλιο του 1917, μεταξύ των πρώτων αυστηρών ρυθμίσεων ήταν η αύξηση του φόρου εισοδήματος σε μέγιστο πραγματικό επιτόκιο 77%. Η παραγωγή και η διανομή τροφίμων ελέγχονταν από την κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να μειωθεί η εγχώρια κατανάλωση και να αυξηθεί η διανομή σε στρατιωτικές δυνάμεις στο εξωτερικό και στους άμαχους πληθυσμούς χωρών στις οποίες μειώθηκε η παραγωγή τροφίμων από τον πόλεμο. Οι τιμές των συνδετήρων και των βασικών εμπορευμάτων καθορίστηκαν και η κατανάλωση καυσίμων, συμπεριλαμβανομένων των ημερών χωρίς φυσικό αέριο, ρυθμίστηκε. Ο χρόνος της θερινής ώρας τέθηκε σε λειτουργία, οι απεργίες τερματίστηκαν για όλη τη διάρκεια του πολέμου και οι μισθοί και οι ώρες καθορίζονταν από την κυβέρνηση σε κρίσιμους τομείς του οικονομικού τομέα που σχετίζονταν με τον πόλεμο.

Χωρίς τα κυβερνητικά οικονομικά προγράμματα που βοήθησαν άτομα, επιχειρήσεις και βιομηχανία που θεσπίστηκαν κατά τη διάρκεια των διοικήσεων του αμερικανικού προέδρου Franklin D. Roosevelt, οι οικονομικές συνθήκες στα πρώτα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης που ακολούθησαν τη συντριβή της χρηματιστηριακής αγοράς του 1929, ήταν πολύ δύσκολο. Η ανεργία στην κορυφή της αυξήθηκε σχεδόν στο 25% γύρω στο 1932. Οι πτωχεύσεις και οι τραπεζικές αποτυχίες ήταν συχνές. Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν - η αξία σε δολάρια όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παράγουν οι κάτοικοι μιας χώρας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό - μειώθηκε κατά 30% και ο δείκτης τιμών χονδρικής υποχώρησε κατά 47%, αντανακλώντας την εξασθενημένη οικονομία.

Αντί να επιβάλλουν μέτρα λιτότητας στους πολίτες που ασκούν τη δική τους ακούσια αλλά και προαιρετική αυστηρότητα, η κυβέρνηση δαπάνησε χρήματα μέσω διαφόρων προγραμμάτων που αποσκοπούν στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην τόνωση της οικονομίας.

Αυξητικότητα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου

Με την είσοδο της Αμερικής στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1941, η κυβέρνηση και η βιομηχανία προσανατολίστηκαν για την πολεμική προσπάθεια και η οικονομία τελικά βγήκε από την κατάθλιψη.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επέβαλε στους πολίτες της ευρεία απήχηση με τη μορφή διανομής εμπορευμάτων, συμπεριλαμβανομένων τροφίμων, βενζίνης και άλλων βασικών προϊόντων για τον πόλεμο. Περιορίστηκαν οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί, καθορίστηκαν οι μισθοί και οι ώρες εργασίας και σταμάτησε η κατασκευή νέων αυτοκινήτων, καθώς τα εργοστάσια που προηγουμένως έκαναν τα αυτοκίνητα τελείωσαν δεξαμενές, τζιπ και άλλα στρατιωτικά οχήματα.

Τον περιορισμό της ζώνης μετά τη μεγάλη ύφεση

Μετά την μεγάλη ύφεση που ξεκίνησε περίπου το 2008, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι κρατικές, κομητείες και δημοτικές αρχές συσσώρευσαν το χρέος με υψηλότερο ρυθμό από ό, χρόνια. Αυτό ήταν χαμηλότερο ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) από ό, τι στη δεκαετία του '40, αλλά αυξανόταν με γρήγορο ρυθμό. Αυτές οι υποχρεώσεις που λαμβάνονται γύρω στο 2008 περιλάμβαναν την κοινωνική ασφάλιση, τη Medicare και την Medicare, τις συνταξιοδοτικές απαιτήσεις σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης και φυσικά τους τόκους επί χρεών - Δημοσίου, δημοτικών ομολόγων, γενικών υποχρεώσεων και άλλων γραμμών.

Ως αποτέλεσμα αυτών των οικονομικών επιταγών επιβλήθηκαν εκτεταμένες και βαθιές περικοπές και συζητήθηκαν και άλλες περικοπές - μερικές από τις οποίες υποστηρίχθηκαν έντονα και σθεναρά αντιτάχθηκαν.

Εκτός από τις αυστηρότητες που αναφέρονται στην πρώτη ενότητα αυτού του άρθρου και με ορισμένα ειδικά προγράμματα που αναφέρονται παρακάτω, πολλά από τα παρακάτω υλοποιήθηκαν ή προτάθηκαν για εφαρμογή:

Μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών για νέες μισθώσεις ο δημόσιος τομέας - ομοσπονδιακός. κρατική και τοπική.

Μείωση των παροχών του Medicaid, οι οποίες διαφέρουν από κράτος σε κράτος.

• Χαμηλότερες αποδόσεις σε κρατικά ομόλογα, μια άλλη μορφή σύσφιξης των ιμάντων.
• Περιορισμοί των πιστώσεων του προϋπολογισμού για την άμυνα, την εκπαίδευση, τις υποδομές.
• Περικοπές σε όλες τις μορφές παλαιότερων κοινωνικών υπηρεσιών.
• Περιορισμός της εξωτερικής βοήθειας σε στοχευμένα έθνη.
• Η εξάλειψη των διαφόρων γραφειοκρατικών απολύσεων και η κατάργηση ορισμένων κυβερνητικών υπηρεσιών που θεωρούνται μη παραγωγικές ή περιττές.
• Τι υπάρχει στο μέλλον μας: λιτότητα ή ευημερία;
• Λειτουργούν προγράμματα λιτότητας; Η Αμερική συνεχίζει να δοκιμάζει αυτή την υπόθεση στον πραγματικό κόσμο, σε πραγματικό χρόνο, αντί να κερδοσκοπεί στη θεωρία της λιτότητας. Η σύσφιξη των ιμάντων λειτούργησε καλά κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά οι οικονομικές συνθήκες ήταν διαφορετικές από αυτές που είναι σήμερα.

Ποιες είναι οι προοπτικές για την Αμερική; Δεν υπάρχουν βεβαιότητες στα οικονομικά - μέρος της επιστήμης, της εξειδικευμένης τέχνης, και υπόκεινται σε απρόβλεπτες μεταβλητές. Ένα επαχθές πρόγραμμα λιτότητας και το συντριπτικό χρέος μπορεί να πλήξει την αμερικανική οικονομία και, κατά συνέπεια, τους φορολογούμενους της, για αόριστο μέλλον.Ή η έντονη οικονομική ανάκαμψη και η μακροπρόθεσμη άνθηση ενδέχεται να προέλθουν από τα προγράμματα λιτότητας. Πολλοί πεπειραμένοι οικονομολόγοι και καταλαβαίνω επιχειρηματίες μπορεί να προβλέψουν μια μακρά περίοδο εξαιρετικά αργής ανάπτυξης, εάν υπάρχει. Ενώ οι οικονομολόγοι μπορούν να μελετήσουν τους οικονομικούς δείκτες και τα ιστορικά τους προηγούμενα και να κάνουν τις προβλέψεις τους, κανείς δεν ξέρει σίγουρα πότε θα ξεκινήσει η επόμενη έκρηξη, αν και η ιστορία είναι ενδεικτική και με λίγη τύχη, αργά ή γρήγορα, οι οικονομικοί και οικονομικοί χρόνοι είναι αναπόφευκτοι.