Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) άνοιξε το δρόμο για ένα ενοποιημένο, πολυεθνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα στο πλαίσιο ενός ενιαίου νομίσματος - του ευρώ. Ενώ τα περισσότερα κράτη μέλη της ΕΕ συμφώνησαν να υιοθετήσουν το ευρώ, λίγοι, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία και η Σουηδία (μεταξύ άλλων), αποφάσισαν να διατηρήσουν τα δικά τους κληρονομικά νομίσματα. Το άρθρο αυτό αναλύει τους λόγους για τους οποίους ορισμένα κράτη της ΕΕ απομακρύνθηκαν από το ευρώ και ποια είναι τα πλεονεκτήματα που αυτό μπορεί να προσφέρει στις οικονομίες τους.

Σήμερα υπάρχουν 28 έθνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και από αυτά, εννέα χώρες δεν ανήκουν στην ευρωζώνη - το ενοποιημένο νομισματικό σύστημα που χρησιμοποιεί το ευρώ. Δύο από αυτές τις χώρες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Δανία, απαλλάσσονται νόμιμα από την υιοθέτηση του ευρώ (το Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισε να εγκαταλείψει την ΕΕ, βλ. Brexit). Όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ πρέπει να εισέλθουν στην ευρωζώνη αφού πληρούν ορισμένα κριτήρια. Οι χώρες, ωστόσο, έχουν το δικαίωμα να αναβάλουν την τήρηση των κριτηρίων της ευρωζώνης και να αναβάλουν έτσι την υιοθέτησή τους από το ευρώ.

Τα έθνη της ΕΕ είναι ποικίλα στον πολιτισμό, το κλίμα, τον πληθυσμό και την οικονομία. Τα έθνη έχουν διαφορετικές οικονομικές ανάγκες και προκλήσεις για να αντιμετωπίσουν. Το κοινό νόμισμα επιβάλλει ένα ενιαίο σύστημα κεντρικής νομισματικής πολιτικής. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι είναι καλό για την οικονομία ενός έθνους της ευρωζώνης μπορεί να είναι τρομερό για ένα άλλο. Τα περισσότερα κράτη της ΕΕ που έχουν αποφύγει την ευρωζώνη το κάνουν για να διατηρήσουν την οικονομική ανεξαρτησία. Ακολουθούν ορισμένοι λόγοι για τους οποίους πολλά κράτη της ΕΕ δεν χρησιμοποιούν το ευρώ.

Αν και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) θέτει την οικονομική και νομισματική πολιτική σε όλα τα κράτη της ευρωζώνης, δεν υπάρχει ανεξαρτησία για την εκ μέρους του κάθε κράτους να δημιουργεί πολιτικές προσαρμοσμένες στις οικονομικές και νομισματικές πολιτικές. τις δικές του συνθήκες. Το Ηνωμένο Βασίλειο, ένα νομό που δεν είναι μέλος της ευρωζώνης, κατάφερε να ανακάμψει από την οικονομική κρίση του 2007-2008 μειώνοντας γρήγορα τα εγχώρια επιτόκια τον Οκτώβριο του 2008 και ξεκινώντας ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης το Μάρτιο του 2009. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα περίμενε μέχρι το 2015 να ξεκινήσει το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (δημιουργώντας χρήματα για την αγορά κρατικών ομολόγων για να ωθήσει την οικονομία).

• Ανεξαρτησία κατά την αντιμετώπιση προκλήσεων που αφορούν συγκεκριμένες χώρες: Κάθε οικονομία έχει τις δικές της προκλήσεις. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, έχει υψηλή ευαισθησία στις μεταβολές των επιτοκίων, καθώς τα περισσότερα στεγαστικά δάνεια έχουν μεταβλητό επιτόκιο και όχι σταθερό. Ωστόσο, δεσμεύοντας τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η Ελλάδα δεν έχει ανεξαρτησία να διαχειρίζεται τα επιτόκια για να ωφελήσει περισσότερο τους ανθρώπους και την οικονομία της. Εν τω μεταξύ, η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου είναι επίσης πολύ ευαίσθητη στις αλλαγές των επιτοκίων. Όμως, ως χώρα εκτός της ευρωζώνης, ήταν σε θέση να διατηρήσει χαμηλά τα επιτόκια μέσω της κεντρικής της τράπεζας, της Τράπεζας της Αγγλίας.
• Ανεξάρτητος δανειστής τελευταίου θέρετρου: Η οικονομία μιας χώρας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στις αποδόσεις των ομολόγων του Δημοσίου. Και πάλι, τα κράτη εκτός του ευρώ έχουν το πλεονέκτημα εδώ. Έχουν τις δικές τους ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες, οι οποίες είναι σε θέση να ενεργούν ως δανειστής της έσχατης λύσης για το χρέος της χώρας. Σε περίπτωση αύξησης των αποδόσεων των ομολόγων, οι κεντρικές αυτές τράπεζες αρχίζουν να αγοράζουν τα ομόλογα και έτσι αυξάνουν τη ρευστότητα στις αγορές. Οι χώρες της ευρωζώνης έχουν ως κεντρική τράπεζα την ΕΚΤ, αλλά η ΕΚΤ δεν αγοράζει ομολογίες ειδικά για τα έθνη σε τέτοιες καταστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι χώρες όπως η Ιταλία αντιμετώπισαν μείζονες προκλήσεις λόγω των αυξημένων αποδόσεων των ομολόγων.
• Ανεξαρτησία στα μέτρα ελέγχου του πληθωρισμού: Όταν ο πληθωρισμός αυξάνεται σε μια οικονομία, μια αποτελεσματική απάντηση είναι η αύξηση των επιτοκίων. Οι χώρες που δεν είναι μέλη του ευρώ μπορούν να το κάνουν αυτό μέσω της νομισματικής πολιτικής των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών τους. Οι χώρες της ευρωζώνης δεν έχουν πάντα αυτή την επιλογή. Για παράδειγμα, μετά την οικονομική κρίση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αύξησε τα επιτόκια που φοβούνται τον υψηλό πληθωρισμό στη Γερμανία. Η κίνηση βοήθησε τη Γερμανία, αλλά άλλα έθνη της ευρωζώνης, όπως η Ιταλία και η Πορτογαλία, υπέφεραν με τα υψηλά επιτόκια. (999) Η ανεξαρτησία για την υποτίμηση του νομίσματος:
• Τα έθνη μπορούν να αντιμετωπίσουν οικονομικές προκλήσεις λόγω περιοδικών κύκλων υψηλού πληθωρισμού, υψηλών μισθών, μειωμένων εξαγωγών ή μειωμένης βιομηχανικής παραγωγής. Τέτοιες καταστάσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με την υποτίμηση του νομίσματος του έθνους, γεγονός που καθιστά τις εξαγωγές φθηνότερες και πιο ανταγωνιστικές και ενθαρρύνει τις ξένες επενδύσεις. Οι χώρες που δεν ανήκουν στο ευρώ μπορούν να υποτιμήσουν τα αντίστοιχα νομίσματά τους, ανάλογα με τις ανάγκες. Ωστόσο, η ευρωζώνη δεν μπορεί να αλλάξει ανεξάρτητα την αποτίμηση του ευρώ - επηρεάζει 19 άλλες χώρες και ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η κατώτατη γραμμή
• Τα κράτη της ευρωζώνης αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά κάτω από το ευρώ. Το κοινό νόμισμα έφερε μαζί της την εξάλειψη της μεταβλητότητας των συναλλαγματικών ισοτιμιών (και των συναφών δαπανών), την εύκολη πρόσβαση σε μια μεγάλη και νομισματικά ενοποιημένη ευρωπαϊκή αγορά και τη διαφάνεια των τιμών. Ωστόσο, η οικονομική κρίση του 2007-2008 αποκάλυψε κάποιες παγίδες του ευρώ. Ορισμένες οικονομίες της ευρωζώνης υπέφεραν περισσότερο από άλλες (παραδείγματα είναι η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία). Λόγω της έλλειψης οικονομικής ανεξαρτησίας, οι χώρες αυτές δεν μπόρεσαν να θέσουν τη νομισματική πολιτική να ενισχύσει καλύτερα τις ανακτήσεις τους. Το μέλλον του ευρώ θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές της ΕΕ εξελίσσονται για να αντιμετωπίσουν τις νομισματικές προκλήσεις των μεμονωμένων εθνών στο πλαίσιο μιας ενιαίας νομισματικής πολιτικής.