α:

Το κλασσικό μοντέλο προσφοράς και ζήτησης μικροοικονομίας δείχνει την τιμή στον κάθετο άξονα και τη ζήτηση στον οριζόντιο άξονα. Ανάμεσά τους υπάρχει μια καμπύλη ζήτησης προς τα κάτω που η ζήτηση για ποσότητα και ποσότητα έχει αντίστροφη σχέση. Η γενική έννοια είναι διαισθητική: καθώς τα αγαθά καθίστανται ακριβότερα, οι άνθρωποι τείνουν να ζητούν λιγότερα από αυτά.

Για πολλές απλές αγορές, αυτή η αντίστροφη σχέση ισχύει. Εάν το κόστος ενός πουκάμισου διπλασιάζεται, οι καταναλωτές αγοράζουν λιγότερα πουκάμισα, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι ίσα. Εάν τα πουκάμισα πωλούνται, οι καταναλωτές τείνουν να αγοράζουν περισσότερα.

Ωστόσο, υπάρχουν πολλά προβλήματα με το απλό μοντέλο προσφοράς και ζήτησης. Εκτός από τη θεωρητική ύπαρξη των προϊόντων Giffen και Veblen, ένας βασικός πίνακας μικροοικονομικών δεν μπορεί να περιέχει όλες τις πιθανές μεταβλητές που επηρεάζουν την προσφορά και τη ζήτηση.

Αφαίρεση του νόμου της ζήτησης

Ο νόμος της ζήτησης είναι στην πραγματικότητα ένα παραπλανητικό, λογικό κατασκεύασμα. Υποστηρίζει κάποιες παρατηρήσεις ως αληθείς: οι πόροι είναι σπάνιοι, υπάρχει κόστος για την απόκτηση τους και οι άνθρωποι χρησιμοποιούν πόρους για να πετύχουν ουσιαστικούς σκοπούς.

Το κόστος δεν σημαίνει απαραίτητα ένα ποσό δολαρίου. Το κόστος αντιπροσωπεύει απλά αυτό που δίνεται για να αποκτήσει κάτι, ακόμα κι αν είναι χρόνος ή ενέργεια. Το πραγματικό κόστος συνεπάγεται επίσης κόστος ευκαιρίας.

Καθώς τα ανθρώπινα όντα ενεργούν, οι οικονομολόγοι συμπεραίνουν ότι οι πράξεις τους αντανακλούν αναγκαστικά τις εκτιμήσεις αξίας. Κάθε ενέργεια μη ανάκλασης λαμβάνεται για να αποκτήσει ή να αυξήσει την αξία με κάποια έννοια. διαφορετικά, δεν γίνεται καμία ενέργεια. Αυτός ο ορισμός της αξίας είναι απίστευτα ευρύς και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ταυτολογία. Καθώς το κόστος απόκτησης ενός αγαθού αυξάνεται, η σχετική οριακή χρησιμότητα μειώνεται σε σύγκριση με άλλα αγαθά. Ακόμη και αν όλο το σχετικό κόστος αυξήθηκε με ακριβώς το ίδιο ποσοστό την ίδια στιγμή, οι πόροι των καταναλωτών είναι πεπερασμένοι.

Οι καταναλωτές προβαίνουν σε εθελοντική συναλλαγή μόνο εάν πιστεύουν ή εκ των προτέρων λαμβάνουν περισσότερη αξία σε αντάλλαγμα. διαφορετικά, δεν υπάρχει εμπόριο. Όταν το σχετικό κόστος ενός αγαθού αυξάνεται, το χάσμα μεταξύ αξίας και κόστους συρρικνώνεται. Τελικά θα πάει μακριά. Έτσι, ο νόμος της ζήτησης δηλώνει πραγματικά: καθώς το πραγματικό κόστος του καλού αυξάνεται, οι καταναλωτές απαιτούν σχετικά λιγότερο από αυτό.