α:

Η σήμανση για τη λογιστική της αγοράς υπήρξε γύρω από την ιδέα από τότε που ξεκίνησε η χρηματιστηριακή αγορά. Ωστόσο, δεν ήταν επίσημα μέρος των γενικώς αποδεκτών λογιστικών αρχών ή GAAP μέχρι το 1993. Πριν από την έκδοση της Κατάστασης Χρηματοοικονομικών Λογιστικών Προτύπων ή του SFAS 115 ή του FAS 115 το 1993, το ιστορικό κόστος χρησιμοποιήθηκε συχνότερα για αξία των στοιχείων ενεργητικού στις οικονομικές καταστάσεις των εταιρειών. Το FAS 115 προέβλεπε ότι οι εταιρείες που κατέχουν μετοχικές κινητές αξίες ή χρεωστικούς τίτλους που δεν προορίζονται να κρατηθούν μέχρι τη λήξη τους πρέπει να καταγράφουν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία σε "εύλογη αξία", η οποία είναι ένας άλλος όρος για την αγοραία τιμή. Αυτή η έννοια της διαρκούς αναπροσαρμογής των περιουσιακών στοιχείων στις τρέχουσες τιμές αγοράς έγινε γνωστή ως λογιστική σήματος για την αγορά.

Θεωρητικά, οι επενδυτές και οι άλλοι χρήστες των οικονομικών καταστάσεων επωφελήθηκαν από την αλλαγή για τη σήμανση στην λογιστική της αγοράς, διότι οι επενδύσεις σε χρεόγραφα και μετοχές που κατείχαν εταιρείες καταγράφηκαν σε τρέχουσα αγοραία τιμή αντί για το παρωχημένο ιστορικό κόστος. Αυτό παρείχε στους αναγνώστες των οικονομικών καταστάσεων μια πιο ακριβή και ακριβή εικόνα της οικονομικής θέσης της εταιρείας.

Δυσκολία στην τιμολόγηση

Εντούτοις, σύντομα κατέστη σαφές ότι ορισμένα περιουσιακά στοιχεία είναι πιο δύσκολα στην τιμή από άλλα. Τα περιουσιακά στοιχεία όπως οι συμμετοχές σε μετοχές που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο είναι πολύ εύκολο να προσαρμοστούν στην τρέχουσα τιμή της αγοράς, επειδή υπάρχουν σαφείς και ενεργές αγορές για αυτά. Ωστόσο, άλλα περιουσιακά στοιχεία, όπως τα παράγωγα χρηματοπιστωτικά μέσα και τα ιδιωτικά αποθέματα, είναι πολύ πιο δύσκολο να εκτιμηθούν. Το σκάνδαλο Enron εξέφραζε τις παγίδες αυτού του είδους υποκειμενικότητας όταν ανακαλύφθηκε ότι οι αξίες ορισμένων συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης ενέργειας που ανήκε στην Enron ήταν υπερβολικά υπερτιμημένες.

Μετά το σκάνδαλο Enron και άλλα μικρότερα γεγονότα, ο νόμος Sarbanes-Oxley του 2002 προέβλεπε πρόσθετη ρύθμιση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι επιχειρήσεις πρέπει να εφαρμόζουν εσωτερικούς ελέγχους για να διασφαλίσουν, μεταξύ άλλων, ότι χρησιμοποιούνται εύλογα καθορισμένες τιμές αγοράς για στοιχεία που είναι δύσκολο να εκτιμηθούν. Το 2006, το FAS 157 παρείχε περαιτέρω συγκεκριμένες οδηγίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι επιχειρήσεις και οι ελεγκτές τους θα εκτιμούν τα περιουσιακά τους στοιχεία χωρίς εύλογα καθορισμένες τιμές αγοράς. Το FAS 157 απαιτούσε επίσης πρόσθετες γνωστοποιήσεις στις υποσημειώσεις στις οικονομικές καταστάσεις σχετικά με τις μεθόδους και τις παραδοχές που χρησιμοποιήθηκαν για την αποτίμηση αυτών των στοιχείων του ενεργητικού.