α:

Οι μακροπρόθεσμες προοπτικές του τραπεζικού τομέα παραμένουν κυκλικές, αλλά με μικρότερη μεταβλητότητα από ό, τι στο παρελθόν. Δεδομένων των διαρθρωτικών αλλαγών στον τραπεζικό τομέα, οι επενδυτές δεν πρέπει να αναμένουν να ξαναρχίσουν τη δεσπόζουσα θέση τους στην οικονομία των ΗΠΑ από πλευράς μεγέθους και κερδοφορίας που κατείχε πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008.

Λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, έχουν τεθεί σε εφαρμογή σημαντικές μεταρρυθμίσεις για να καταστεί η επένδυση στις τράπεζες λιγότερο επικίνδυνη. Αυτά τα ίδια μέτρα έχουν επίσης βλάψει την ικανότητα των τραπεζών να κερδίζουν χρήματα μέσω αυστηρότερων κανονισμών σχετικά με την εμπορική δραστηριότητα, αυστηρότερων προτύπων δανεισμού και εντολών για υψηλότερα αποθεματικά κεφαλαίου.

Πριν από την οικονομική κρίση του Σένγκεν, ο τραπεζικός τομέας ήταν ο μεγαλύτερος τομέας της αμερικανικής οικονομίας. Έκτοτε, ο τραπεζικός τομέας έχει συρρικνωθεί σημαντικά. Τέσσερα χρόνια μετά το κατώτατο σημείο του χρηματιστηρίου τον Μάρτιο του 2009, η ευρύτερη χρηματιστηριακή αγορά προχώρησε σε νέα υψηλά επίπεδα με μεγάλους κλάδους της βιομηχανίας όπως τα αποθέματα των καταναλωτών, τα αποθέματα τεχνολογίας και τα αποθέματα μεταφορών.

Αντίθετα, ενώ οι περιοχές αυτές της αγοράς υπερέβαιναν τα υψηλά τους επίπεδα από την προηγούμενη αγορά ταύρων, ο τραπεζικός τομέας παρέμεινε 50% στα υψηλότερα επίπεδα. Στο κάτω μέρος, ο τομέας έπεσε σχεδόν στο 90%, με πολλούς να εγκαταλείψουν τις δραστηριότητές τους. Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων αποκάλυψε το νέο φυσιολογικό για τις τράπεζες. Κατά τη διάρκεια της φούσκας των ακινήτων, οι τράπεζες ήταν αρκετά περιπετειώδεις για να εισέλθουν σε νέες αγορές, χρησιμοποιώντας μόχλευση για να ενισχύσουν τις αποδόσεις και να τοποθετήσουν κεφάλαια στην εργασία.

Τελικά, η σταθερή άνοδος των τιμών των κατοικιών έληξε. Αυτό, σε συνδυασμό με την υπερβολική επέκταση της πίστωσης που οδήγησε σε αδυναμίες σε υποθήκες και σε αποπληθωρισμό σε όλα τα περιουσιακά στοιχεία που σχετίζονται με τη στέγαση, δημιούργησε σημαντικές ζημίες στους τραπεζικούς ισολογισμούς. Λόγω της μόχλευσης, πολλοί ήταν αφερέγγυοι. Η κρίση αυτή εντατικοποιήθηκε καθώς η εκκαθάριση οδήγησε σε αναγκαστικές πωλήσεις, με αποτέλεσμα ακόμη χαμηλότερες τιμές των περιουσιακών στοιχείων.

Τέλος, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ενέκρινε την κατάργηση των τοξικών στοιχείων ενεργητικού από τους ισολογισμούς των τραπεζών, την εισροή κεφαλαίων στις τράπεζες και τη λήψη μέτρων για τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών μέσω της νομισματικής πολιτικής. Υπήρξε τεράστιο πολιτικό κόστος για αυτές τις ενέργειες. Μεγάλη δημόσια αντίδραση είχε ως αποτέλεσμα ότι δημιούργησε πίεση στους πολιτικούς για να αποτρέψει μια άλλη οικονομική διάσωση.

Η κυβέρνηση Ομπάμα και το Κογκρέσο κατέληξαν στην ψήφιση του νόμου Dodd-Frank, ο οποίος κατέληξε στην ικανότητα των τραπεζών να αναλάβουν υπερβολικό κίνδυνο. Υπήρχαν όρια όσον αφορά τους δείκτες μόχλευσης και τα υποχρεωτικά αυστηρά επίπεδα κεφαλαίου υψηλής ποιότητας σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία, καθώς και τα ρευστά περιουσιακά στοιχεία που διαρκούν ένα χρόνο σε περίπτωση κρίσης. Ορισμένες επιχειρήσεις θεωρούνταν πολύ μεγάλες για να αποτύχουν, γεγονός που ουσιαστικά σήμαινε ότι είχαν αυστηρότερες απαιτήσεις.

Ουσιαστικά, η αποτυχία των επιχειρήσεων θα μπορούσε να προκαλέσει μια καταστροφική ζημιά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που είναι φθηνότερο για τις κυβερνήσεις να τις διασώσουν. Πρόκειται για σιωπηρή ασφάλιση για τις τράπεζες. Οι αποδόσεις ομολόγων για το χρέος είναι χαμηλότερες από τις εταιρείες με ισοδύναμα βασικά στοιχεία σε διάφορους τομείς για τον λόγο αυτό.

Αν ο νόμος Dodd-Frank είχε τεθεί σε ισχύ πριν από την οικονομική κρίση, θα είχε εμποδίσει πολλές από τις υπερβολές που συνέβαλαν στην αποτυχία. Θα είχε επίσης εμποδίσει τον τομέα να αναπτυχθεί και να γίνει ένα κυρίαρχο κομμάτι της οικονομίας του Η.Π.Α., όπως και έγινε. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα για τις τράπεζες. θα συνεχίσουν να κερδίζουν περισσότερα χρήματα όταν βελτιώνεται η οικονομία, αλλά οι δρόμοι για την ανάπτυξη κλείνουν.