α:

Η οικονομία της ζήτησης βασίζεται στην πεποίθηση ότι η κύρια δύναμη που επηρεάζει τη συνολική οικονομική δραστηριότητα και προκαλεί βραχυπρόθεσμες διακυμάνσεις είναι η ζήτηση καταναλωτών για αγαθά και υπηρεσίες. Μερικές φορές αποκαλούμενες κεϋνσιανές οικονομίες, η οικονομία της πλευράς της ζήτησης αναπτύχθηκε ως απάντηση στη Μεγάλη Ύφεση όταν η συμβατική οικονομία της προσφοράς δεν κατόρθωσε να εξηγήσει επαρκώς γιατί οι μηχανισμοί της ελεύθερης αγοράς φαινομενικά δεν μπόρεσαν να αυτο-διορθώσουν ή να αποκαταστήσουν την ισορροπία στην οικονομία όπως αναμενόταν.

AD:

Σε αντίθεση με τις κλασσικές θεωρίες οικονομικών, οι θεωρητικές οικονομικές δραστηριότητες διεγείρονται από την αύξηση του καθαρού πλούτου, οδηγώντας σε επενδύσεις για την παροχή αυξημένων προμηθειών. Η οικονομική πλευρά της ζήτησης υποστηρίζει ότι η οικονομική δραστηριότητα ενισχύεται καλύτερα με την αύξηση της αγοραστικής δύναμης των κατώτερων και μεσαίων τάξεων, αυξάνοντας έτσι τη ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες.

Στον πυρήνα της οικονομίας της ζήτησης είναι η εστίαση στη συνολική ζήτηση. Η συνολική ζήτηση είναι ο συνδυασμός της κατανάλωσης αγαθών, των επενδύσεων της βιομηχανίας σε κεφαλαιουχικά αγαθά, τις δημόσιες δαπάνες και τις καθαρές εξαγωγές. Όταν άλλα στοιχεία της συνολικής ζήτησης είναι αδύναμα, η κυβέρνηση μπορεί να μετριάσει τον αντίκτυπό τους αυξάνοντας τις δαπάνες της. Η κυβέρνηση μπορεί να παρεμβαίνει για τη δημιουργία ζήτησης για αγαθά και υπηρεσίες.

AD:

Οι οικονομολόγοι της ζήτησης υποστηρίζουν τις βαριές κυβερνητικές δαπάνες κατά τη διάρκεια μιας εθνικής ύφεσης για να ξεπεράσουν τη βραχυπρόθεσμη χαμηλή συνολική ζήτηση. Η αύξηση της συνολικής ζήτησης της αγοράς θα μειώσει την ανεργία και θα ενθαρρύνει την οικονομική δραστηριότητα, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία. Η κυβέρνηση αυξάνει τη ζήτηση μέσω των δαπανών για δημόσια αγαθά και υπηρεσίες καθώς και μέσω του ελέγχου της προσφοράς χρήματος μέσω της μεταβολής των επιτοκίων ή της διαπραγμάτευσης κρατικών ομολόγων.

AD: