α:

Η οικονομία της ζήτησης βασίζεται στην πεποίθηση ότι η κύρια δύναμη που επηρεάζει τη συνολική οικονομική δραστηριότητα και προκαλεί βραχυπρόθεσμες διακυμάνσεις είναι η ζήτηση καταναλωτών για αγαθά και υπηρεσίες. Μερικές φορές αποκαλούμενες κεϋνσιανές οικονομίες, η οικονομία της πλευράς της ζήτησης αναπτύχθηκε ως απάντηση στη Μεγάλη Ύφεση όταν η συμβατική οικονομία της προσφοράς δεν κατόρθωσε να εξηγήσει επαρκώς γιατί οι μηχανισμοί της ελεύθερης αγοράς φαινομενικά δεν μπόρεσαν να αυτο-διορθώσουν ή να αποκαταστήσουν την ισορροπία στην οικονομία όπως αναμενόταν.

Σε αντίθεση με τις κλασσικές θεωρίες οικονομικών, οι θεωρητικές οικονομικές δραστηριότητες διεγείρονται από την αύξηση του καθαρού πλούτου, οδηγώντας σε επενδύσεις για την παροχή αυξημένων προμηθειών. Η οικονομική πλευρά της ζήτησης υποστηρίζει ότι η οικονομική δραστηριότητα ενισχύεται καλύτερα με την αύξηση της αγοραστικής δύναμης των κατώτερων και μεσαίων τάξεων, αυξάνοντας έτσι τη ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες.

Στον πυρήνα της οικονομίας της ζήτησης είναι η εστίαση στη συνολική ζήτηση. Η συνολική ζήτηση είναι ο συνδυασμός της κατανάλωσης αγαθών, των επενδύσεων της βιομηχανίας σε κεφαλαιουχικά αγαθά, τις δημόσιες δαπάνες και τις καθαρές εξαγωγές. Όταν άλλα στοιχεία της συνολικής ζήτησης είναι αδύναμα, η κυβέρνηση μπορεί να μετριάσει τον αντίκτυπό τους αυξάνοντας τις δαπάνες της. Η κυβέρνηση μπορεί να παρεμβαίνει για τη δημιουργία ζήτησης για αγαθά και υπηρεσίες.

Οι οικονομολόγοι της ζήτησης υποστηρίζουν τις βαριές κυβερνητικές δαπάνες κατά τη διάρκεια μιας εθνικής ύφεσης για να ξεπεράσουν τη βραχυπρόθεσμη χαμηλή συνολική ζήτηση. Η αύξηση της συνολικής ζήτησης της αγοράς θα μειώσει την ανεργία και θα ενθαρρύνει την οικονομική δραστηριότητα, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία. Η κυβέρνηση αυξάνει τη ζήτηση μέσω των δαπανών για δημόσια αγαθά και υπηρεσίες καθώς και μέσω του ελέγχου της προσφοράς χρήματος μέσω της μεταβολής των επιτοκίων ή της διαπραγμάτευσης κρατικών ομολόγων.