a:

Το φαινόμενο Fisher είναι μια θεωρία που προτάθηκε αρχικά από τον Irving Fisher. Αναφέρει ότι τα πραγματικά επιτόκια είναι ανεξάρτητα από τις μεταβολές στη νομισματική βάση. Ο Fisher υποστηρίζει βασικά ότι το πραγματικό επιτόκιο είναι ίσο με το ονομαστικό επιτόκιο μείον τον πληθωρισμό.

Οι περισσότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι ο ρυθμός πληθωρισμού συμβάλλει στην εξήγηση ορισμένων διαφορών μεταξύ πραγματικών και ονομαστικών επιτοκίων, αν και όχι στο βαθμό που υποδηλώνει το φαινόμενο Fisher. Η έρευνα του Εθνικού Γραφείου Οικονομικών Ερευνών δείχνει ότι υπάρχει πολύ μικρή συσχέτιση μεταξύ των επιτοκίων και του πληθωρισμού με τον τρόπο που περιέγραψε ο Fisher.

Ονομαστική τιμή Vs. Τα πραγματικά επιτόκια

Στην επιφάνεια, ο ισχυρισμός του Fisher είναι αναμφισβήτητος. Μετά από όλα, ο πληθωρισμός είναι η διαφορά μεταξύ οποιωνδήποτε ονομαστικών έναντι πραγματικών τιμών. Ωστόσο, το φαινόμενο Fisher ισχυρίζεται ότι το πραγματικό επιτόκιο ισούται με το ονομαστικό επιτόκιο μείον τον αναμενόμενο πληθωρισμό. είναι προσανατολισμένη προς το μέλλον.

Για κάθε σταθερό μέσο πληρωμής τόκων, το επιτόκιο που αναφέρεται είναι το ονομαστικό επιτόκιο. Εάν μια τράπεζα προσφέρει ένα πιστοποιητικό κατάθεσης (CD) δύο ετών στο 5%, το ονομαστικό επιτόκιο είναι 5%. Ωστόσο, αν ο πραγματοποιημένος πληθωρισμός κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής των δύο ετών CD είναι 3%, τότε το πραγματικό ποσοστό απόδοσης της επένδυσης θα είναι μόνο 2%. Αυτό θα ήταν το πραγματικό επιτόκιο.

Η επίδραση του Fisher υποστηρίζει ότι το πραγματικό επιτόκιο ήταν 2% η τράπεζα μπόρεσε να προσφέρει μόνο ποσοστό 5% λόγω μεταβολών της προσφοράς χρήματος ίσης με το 3%. Υπάρχουν αρκετές υποκείμενες υποθέσεις εδώ.

Αρχικά, το φαινόμενο Fisher υποθέτει ότι η θεωρητική ποσότητα του χρήματος είναι πραγματική και προβλέψιμη. Θεωρεί επίσης ότι οι νομισματικές αλλαγές είναι ουδέτερες, ειδικά μακροπρόθεσμα - κυρίως ότι οι μεταβολές στο χρηματικό απόθεμα (πληθωρισμός και αποπληθωρισμός) έχουν μόνο ονομαστικές οικονομικές επιπτώσεις, αλλά αφήνουν ανεπηρέαστη την πραγματική ανεργία, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) και την κατανάλωση.

Στην πράξη, τα ονομαστικά επιτόκια δεν συσχετίζονται με τον πληθωρισμό με τον τρόπο που ανέμενε ο Fisher. Υπάρχουν τρεις πιθανές εξηγήσεις: ότι οι παράγοντες δεν λαμβάνουν υπόψη τον αναμενόμενο πληθωρισμό, ότι ο αναμενόμενος πληθωρισμός λαμβάνεται εσφαλμένα υπόψη ή ότι οι ταχείες μεταβολές της νομισματικής πολιτικής στρεβλώνουν τον μελλοντικό προγραμματισμό.

Η ψευδαίσθηση των χρημάτων

Ο Fisher έκρινε αργότερα ότι η ατελής προσαρμογή των επιτοκίων στον πληθωρισμό οφειλόταν στην ψευδαίσθηση των χρημάτων. Έγραψε ένα βιβλίο σχετικά με το θέμα το 1928. Οι οικονομολόγοι έχουν συζητήσει την ψευδαίσθηση των χρημάτων από τότε. Στην ουσία, παραδέχτηκε ότι τα χρήματα δεν ήταν ουδέτερα.

Η ψευδαίσθηση των χρημάτων έρχεται στην πραγματικότητα πίσω σε κλασικούς οικονομολόγους όπως ο David Ricardo, αν και δεν πήγε με αυτό το όνομα.Υποστηρίζει κατ 'ουσίαν ότι η εισαγωγή νέων χρημάτων σύννεφα την κρίση των συμμετεχόντων στην αγορά, που πιστεύουν ψευδώς ότι οι καιροί είναι πιο ευημερούσες από ό, τι στην πραγματικότητα. Αυτή η ψευδαίσθηση ανακαλύπτεται μόνο μετά την άνοδο των τιμών.

Το πρόβλημα του σταθερού πληθωρισμού

Το 1930, ο Fisher δήλωσε ότι «το επιτόκιο χρημάτων (ονομαστικό επιτόκιο) και ακόμη περισσότερο το πραγματικό επιτόκιο επιτίθενται περισσότερο από την αστάθεια του χρήματος» παρά από τις απαιτήσεις για μελλοντικό εισόδημα. Με άλλα λόγια, ο αντίκτυπος του παρατεταμένου πληθωρισμού επηρεάζει τη λειτουργία συντονισμού των επιτοκίων στις οικονομικές αποφάσεις.

Παρόλο που ο Fisher κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα, το φαινόμενο Fisher εξακολουθεί να προσφέρεται σήμερα, αν και ως μια εξήγηση προς τα πίσω και όχι ως προσανατολισμό προς τα εμπρός.