α:

Τα πρώτα χρεόγραφα ήταν πιθανώς περιουσιακά στοιχεία χρέους που μεταφέρθηκαν από τη βρετανική κυβέρνηση σε μερκαντιλιστικές εταιρείες τον 18ο αιώνα. Τα σύγχρονα χρεόγραφα άρχισαν στη δευτερογενή αγορά ενυπόθηκων δανείων στη δεκαετία του '70.

Πώς λειτουργεί η τιτλοποίηση

Η τιτλοποίηση είναι ο φανταχτερός τίτλος για την πώληση ενός συνόλου περιουσιακών στοιχείων σε ένα καταπίστευμα, το οποίο μετατρέπει και χρηματοδοτεί την αγορά με την πώληση αξιών στην αγορά. Οι τίτλοι αυτοί υποστηρίζονται από τα αρχικά περιουσιακά στοιχεία.

Ένας επενδυτής που αγοράζει μετοχές εταιρείας έχει απαίτηση για τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας και τις μελλοντικές ταμειακές ροές. Ομοίως, ένας επενδυτής που αγοράζει ένα τιτλοποιημένο προϊόν χρέους έχει απαίτηση έναντι της μελλοντικής εξόφλησης των υποκείμενων χρεογράφων (πράγμα που αποτελεί περιουσιακό στοιχείο στην περίπτωση αυτή).

Στην διαδικασία τιτλοποίησης του χρέους υπάρχουν πάντοτε τουλάχιστον τέσσερα μέρη. Ο πρώτος είναι ο δανειολήπτης, ο οποίος αρχικά έλαβε ένα δάνειο και υποσχέθηκε να επιστρέψει. Ο δεύτερος είναι ο εκδότης του δανείου, ο οποίος λαμβάνει την αρχική απαίτηση για την αποπληρωμή του δανειολήπτη.

Ο δεύτερος είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει αμέσως, το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο της αξίας του συμβολαίου δανείου, πωλώντας το σε τρίτο, συνήθως ένα trust. Η εμπιστοσύνη χρηματοδοτείται με τιτλοποίηση της σύμβασης δανείου και πώλησή της στους επενδυτές (το τέταρτο μέρος).

Αν ακολουθήσετε την αλυσίδα, ένα τιτλοποιημένο προϊόν χρέους αποστέλλει τελικά αποπληρωμές δανείων σε ένα τέταρτο μέρος υπό μορφή αποδόσεων επενδύσεων.

Τραπεζική τιτλοποίηση

Οι πρώτες μερκαντιλιστικές εταιρείες χρησίμευαν ως οχήματα τιτλοποίησης κρατικών χρεών για τη Βρετανική Αυτοκρατορία κατά τα τέλη του 17ου και τις αρχές του 18ου αιώνα. Η έρευνα από το χριστιανικό πανεπιστήμιο του Τέξας (TCU) έδειξε πως η Βρετανία αναδιάρθρωσε το χρέος της, εκφορτώνοντας την σε εταιρείες με πολιτική υποστήριξη, οι οποίες με τη σειρά τους πωλούσαν μετοχές που υποστηρίζονταν από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία.

Αυτή η διαδικασία ήταν τόσο διαδεδομένη ώστε, μέχρι το 1720, η Εταιρεία South Sea Company και η East India Company κατείχαν σχεδόν το 80% του εθνικού χρέους της κορώνας. Αυτές οι εταιρείες ουσιαστικά έγιναν οχήματα ειδικού σκοπού (SPVs) για το βρετανικό δημόσιο ταμείο. Ωστόσο, η ανησυχία για την αδυναμία των εν λόγω εταιρικών μετοχών οδήγησε τους Βρετανούς να σταματήσουν την τιτλοποίηση και να επικεντρωθούν σε μια πιο συμβατική αγορά ομολόγων.

Η τιτλοποίηση του χρέους της δεκαετίας του 1970

Η αγορά χρεωστικών τίτλων ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη μεταξύ του 1750 και του 1970. Κατά τη διάρκεια του 1970, η δευτερογενής αγορά ενυπόθηκων δανείων άρχισε να βλέπει τα πρώτα στεγαστικά δάνεια (MBS) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η διαδικασία θα ήταν αδιανόητη χωρίς την κυβερνητική εθνική ένωση υποθηκών (GNMA ή Ginnie Mae), η οποία εγγυάται τους πρώτους τίτλους μεταβίβασης ενυπόθηκων δανείων.

Πριν από την Ginnie Mae, οι επενδυτές διαπραγματεύονταν ολόκληρα δάνεια στη δευτερογενή αγορά.Καθώς αυτά τα ενυπόθηκα δάνεια δεν τιτλοποιήθηκαν, πολύ λίγοι επενδυτές ήταν πρόθυμοι να δεχτούν τον κίνδυνο των διακυμάνσεων των επιτοκίων ή των επιτοκίων. Η αγορά ήταν μη ρευστοποιήσιμη.

Τα διαβιβαζόμενα από το κράτος έσοδα ήταν μια αποκάλυψη για τους δευτερεύοντες εμπόρους ενυπόθηκων δανείων. Ο Ginnie Mae ακολούθησε σύντομα δύο άλλες κυβερνητικές εταιρείες, Fannie Mae και Freddie Mac. Μέχρι το 2000, η ​​αγορά MBS ήταν $ 6 τρισεκατομμύρια ισχυρή.

Η Fannie Mae τροφοδότησε την πυρκαγιά όταν εξέδωσε τις πρώτες εγγυημένες υποθήκες (CMOs) το 1983. Το συνέδριο διπλασίασε τις ΚΟΑ όταν δημιούργησε το REMIC για τη διευκόλυνση της έκδοσης ΚΟΑ.

Άλλα χρεόγραφα

Τα περισσότερα χρεόγραφα είναι δάνεια, τα οποία συνήθως αποτελούν τα χαρτοφυλάκια των περισσότερων τραπεζών. Ωστόσο, οποιοδήποτε χρηματοοικονομικό περιουσιακό στοιχείο που βασίζεται σε απαιτήσεις μπορεί να υποστηρίξει μια εγγύηση χρέους. Άλλες μορφές υποκείμενων περιουσιακών στοιχείων περιλαμβάνουν εμπορικές απαιτήσεις, απαιτήσεις από πιστωτικές κάρτες ή μισθώσεις.