α:

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι λογιστές πρέπει να ακολουθούν γενικά αποδεκτές λογιστικές αρχές (GAAP) για τον υπολογισμό και την υποβολή της απόσβεσης στις οικονομικές καταστάσεις. Το GAAP έχει αρκετές διαφορετικές επιτρεπόμενες μεθόδους απόσβεσης.

Αποσβέσεις γραμμικής γραμμής

Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιεί την εκτιμώμενη αξία διάσωσης (αξία θραύσης) ενός περιουσιακού στοιχείου στο τέλος της ζωής του και στη συνέχεια αφαιρεί αυτήν την αξία από το αρχικό κόστος. Η διαφορά είναι ίση με την αξία που χάνεται κατά την παραγωγική χρήση του περιουσιακού στοιχείου. Μόλις υπολογίσθηκε, ο αριθμός αυτός διαιρείται με την καλύτερη εκτίμηση της διοίκησης για τον αριθμό των ετών που θα είναι χρήσιμο το περιουσιακό στοιχείο.

Αύξηση του υπολοίπου του υπολοίπου

Η πτώση του υπολοίπου, ένας τύπος επιταχυνόμενης απόσβεσης, είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιείται για την ταχύτερη απόσβεση του κόστους απόσβεσης και την ελαχιστοποίηση της φορολογικής έκθεσης. Η πιο συνηθισμένη μορφή φθίνουσας ισορροπίας είναι η διπλάσια πτώση, η οποία υπολογίζεται πολλαπλασιάζοντας το γραμμικό επιτόκιο κατά 2.

Συνήθως, η μέθοδος μείωσης του υπολοίπου εφαρμόζει υψηλότερη χρέωση απόσβεσης στο πρώτο έτος της ζωής ενός περιουσιακού στοιχείου και στη συνέχεια μειώνεται σταδιακά τα έξοδα απόσβεσης για τα επόμενα έτη.

Αποσβέσεις αριθμών των ετών

Η μέθοδος των αθροιστικών ψηφίων προσφέρει ως συντελεστή απόσβεσης που επιταχύνει περισσότερο από την ευθεία μέθοδο αλλά μικρότερη από την μείωσης του υπολοίπου. Η ετήσια απόσβεση χωρίζεται σε κλάσματα χρησιμοποιώντας τον αριθμό των ετών της ωφέλιμης ζωής του περιουσιακού στοιχείου.

Για παράδειγμα, ένα περιουσιακό στοιχείο με ωφέλιμη ζωή πέντε ετών θα έχει ένα σύνολο των ετών των 15 (5 + 4 + 3 + 2 + 1). Το πρώτο έτος αποδίδεται σε τιμή 5, το δεύτερο έτος σε τιμή 4 και ούτω καθεξής. Το ποσοστό απόσβεσης για το πρώτο έτος είναι η ευθεία τιμή πολλαπλασιασμένη με το κλάσμα του πρώτου έτους (5/15, ή το ένα τρίτο).

Μονάδες απόσβεσης παραγωγής

Οι μονάδες παραγωγής κατανέμουν ίσο κόστος σε κάθε μονάδα που παράγεται, γεγονός που το καθιστά χρήσιμο για τις γραμμές συναρμολόγησης ή παραγωγής. Ο τύπος περιλαμβάνει τη χρήση του ιστορικού κόστους και των εκτιμώμενων τιμών διάσωσης και στη συνέχεια τον προσδιορισμό της δαπάνης για τη λογιστική περίοδο πολλαπλασιαζόμενη με τον αριθμό των παραγόμενων μονάδων.