Στο πιο βασικό επίπεδο, ο πληθωρισμός είναι μια γενική αύξηση των τιμών σε ολόκληρη την οικονομία και είναι γνωστή σε όλους μας. Μετά από όλα, ποιος από εμάς δεν έχει θυμηθεί σχετικά με τα φτηνά ενοίκια του παρελθόντος ή πόσο λίγο γεύμα κοστίζει; Και ποιος δεν έχει παρατηρήσει τις τιμές σε όλα, από τα εισιτήρια γάλακτος στα κινητά που ανεβαίνουν προς τα πάνω; Σε αυτό το άρθρο, εξετάζουμε τους κυριότερους τύπους πληθωρισμού και αγγίζουμε τις ανταγωνιστικές εξηγήσεις που προσφέρονται από διαφορετικές οικονομικές σχολές.

Σταδιακά και υπερπληθωρισμός: τα δύο άκρα

Αν και ως καταναλωτές μπορούμε να μισούμε τις αυξανόμενες τιμές, πολλοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι ένας μέτριος βαθμός πληθωρισμού είναι υγιής για μια οικονομία ενός έθνους. Τυπικά, οι κεντρικές τράπεζες επιδιώκουν να διατηρήσουν τον πληθωρισμό γύρω στο 2 με 3%. Αυξάνοντας σημαντικά τον πληθωρισμό πέρα ​​από αυτό το εύρος μπορεί να οδηγήσει σε φόβους για πιθανή υπερπληθωρισμό, ένα καταστροφικό σενάριο στο οποίο ο πληθωρισμός αυξάνεται ταχύτατα εκτός ελέγχου.

Υπήρξαν αρκετές αξιοσημείωτες περιπτώσεις υπερπληθωρισμού σε όλη την ιστορία. Το πιο διάσημο παράδειγμα είναι η Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 1920, όπου ο πληθωρισμός έφθασε το 30, 000% το μήνα. Η Ζιμπάμπουε προσφέρει ένα ακόμη πιο ακραίο παράδειγμα. Σύμφωνα με έρευνες του Steve H. Hanke και του Alex KF Kwok, οι μηνιαίες αυξήσεις των τιμών στη Ζιμπάμπουε ανήλθαν το Νοέμβριο του 2008 σε 79, 600, 000, 000%.

Η σταφυλαίωση (εποχή οικονομικής στασιμότητας σε συνδυασμό με πληθωρισμό) πανωλεθρία. Αυτός ο τύπος πληθωρισμού είναι ένα μαρμαρόκαστρο που προκαλεί οικονομικές δυσκολίες: συνδυάζοντας την κακή οικονομική ανάπτυξη, την υψηλή ανεργία και τον σοβαρό πληθωρισμό σε ένα. Αν και οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις σταφυλαρίσματος είναι σπάνιες, το φαινόμενο αυτό συνέβη μόλις από τη δεκαετία του 1970, όταν κράτησε τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο - πολύ για την απογοήτευση των κεντρικών τραπεζών των δύο εθνών.

Η σταφυλακή αποτελεί μια ιδιαίτερα δύσκολη πρόκληση για τις κεντρικές τράπεζες, διότι αυξάνει τους κινδύνους που συνδέονται με τις δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Ενώ οι κεντρικές τράπεζες μπορούν συνήθως να αυξήσουν τα επιτόκια για να καταπολεμήσουν τον υψηλό πληθωρισμό, κάτι τέτοιο σε μια περίοδο στασιμοπληθωρισμού μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Αντίθετα, οι κεντρικές τράπεζες περιορίζονται στην ικανότητά τους να μειώνουν τα επιτόκια σε περιόδους σταδιακής απόσβεσης, εξαιτίας του φόβου ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προκαλέσει αύξηση του πληθωρισμού. Ως εκ τούτου, ο στασιμοπληθωρισμός λειτουργεί ως ένα είδος συμμαχίας έναντι των κεντρικών τραπεζών, αφήνοντάς τους χωρίς να αφήσει καμία κίνηση. Ο στασυφωτισμός είναι αναμφισβήτητα ο πιο δύσκολος τύπος πληθωρισμού που πρέπει να διαχειριστεί.

Τι προκαλεί πληθωρισμό;

Μπορούμε να ορίσουμε τον πληθωρισμό με σχετική ευκολία, αλλά το ζήτημα του τι προκαλεί τον πληθωρισμό είναι πολύ πιο περίπλοκο. Αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες, αναμφισβήτητα οι δύο πιο σημαντικές σχολές σκέψης σχετικά με τον πληθωρισμό είναι αυτές της κεϊνσιανής και μονεταριστικής οικονομίας.

Η Keynesian Economics

Η κεϊνσιανή σχολή σκέψης απέκτησε το όνομα και την πνευματική της βάση από τον βρετανό οικονομολόγο John Maynard Keynes (1883-1946). Παρόλο που η σύγχρονη ερμηνεία της συνεχίζει να εξελίσσεται, η κεϋνσιανή οικονομία χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την έμφαση που δίνεται στη συνολική ζήτηση ως κύριο μοχλό της οικονομικής ανάπτυξης. Ως εκ τούτου, οι υποστηρικτές αυτής της παράδοσης υποστηρίζουν την κρατική παρέμβαση μέσω της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής ως μέσο επίτευξης επιθυμητών οικονομικών αποτελεσμάτων, όπως η αύξηση της απασχόλησης ή η μείωση της μεταβλητότητας του επιχειρηματικού κύκλου. Το κεϊνσιανό σχολείο πιστεύει ότι ο πληθωρισμός οφείλεται σε οικονομικές πιέσεις όπως η αύξηση του κόστους παραγωγής ή η αύξηση της συνολικής ζήτησης. Συγκεκριμένα, διακρίνουν μεταξύ δύο ευρέων τύπων πληθωρισμού: πληθωρισμό με βάση το κόστος και πληθωρισμό με ζήτηση.

Ο πληθωρισμός με το κόστος

• είναι αποτέλεσμα γενικών αυξήσεων του κόστους των συντελεστών παραγωγής. Αυτοί οι παράγοντες -που περιλαμβάνουν το κεφάλαιο, το έδαφος, το εργατικό δυναμικό και την επιχειρηματικότητα- είναι οι απαραίτητες εισροές που απαιτούνται για την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Όταν αυξάνεται το κόστος αυτών των παραγόντων, οι παραγωγοί που επιθυμούν να διατηρήσουν τα περιθώρια κέρδους τους πρέπει να αυξήσουν την τιμή των αγαθών και των υπηρεσιών τους. Όταν το κόστος παραγωγής αυξάνεται σε επίπεδο οικονομίας, μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση των τιμών καταναλωτή σε ολόκληρη την οικονομία, καθώς οι παραγωγοί μεταφέρουν συστηματικά το αυξημένο κόστος τους στους καταναλωτές. Επομένως, οι τιμές καταναλωτή ωθούνται από το κόστος παραγωγής. Ο πληθωρισμός ζήτησης
• προκύπτει από την υπέρβαση της συνολικής ζήτησης σε σχέση με τη συνολική προσφορά. Για παράδειγμα, εξετάστε ένα δημοφιλές προϊόν όπου η ζήτηση για το προϊόν ξεπερνά την προσφορά. Η τιμή του προϊόντος θα αυξηθεί. Η θεωρία του πληθωρισμού ζήτησης-έλξης είναι ότι αν η συνολική ζήτηση υπερβεί τη συνολική προσφορά, οι τιμές θα αυξήσουν την οικονομία. Monetarist Economics

Ο μονεταρισμός δεν συνδέεται ρητά με ένα συγκεκριμένο ιδρυτικό σχήμα, αλλά συνδέεται στενά με τον Αμερικανό οικονομολόγο Milton Friedman (1912-2006). Όπως υποδηλώνει το όνομά του, ο νομισματισμός αφορά κυρίως τον ρόλο του χρήματος στην επηρεασμό των οικονομικών εξελίξεων. Συγκεκριμένα, ασχολείται με τις οικονομικές επιδράσεις των μεταβολών της προσφοράς χρήματος. (Μάθετε περισσότερα στη Μακροοικονομία: Σχολές Σκέψης.)

Οι υποστηρικτές του μονεταριστικού σχολείου είναι πιο σκεπτικοί από τους κυνηγενούς ομολόγους τους σχετικά με την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής παρέμβασης στην οικονομία. Οι μνημειακοί προειδοποιούν ότι τέτοιες παρεμβάσεις κινδυνεύουν να κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Ίσως η πιο γνωστή τέτοια κριτική έκανε ο ίδιος ο Φρίντμαν στην επιρροή του δημοσίευση (συν-συντάχθηκε με την Άννα Ι. Σβαρτς),

Μια Νομισματική Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, 1867-1960 , στην οποία υποστηρίζονταν οι Friedman και Schwartz ότι οι πολιτικές αποφάσεις της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Αμερικής απέδιδαν κατά λάθος τη σοβαρότητα της Μεγάλης Ύφεσης. Ενημερωμένος από αυτόν τον σκεπτικισμό, ο Friedman πρότεινε ότι οι κεντρικές τράπεζες θα πρέπει να ασχοληθούν με τη διατήρηση ενός σταθερού ρυθμού ανάπτυξης για την προσφορά χρήματος του έθνους, διατηρώντας αυτή την ανάπτυξη σύμφωνα με το ΑΕγχΠ. Monetarists: Είναι όλα για τα χρήματα

Οι μνημειακοί ιστορικοί εξήγησαν ιστορικά τον πληθωρισμό ως συνέπεια μιας επέκτασης της προσφοράς χρήματος. Η μονεταριστική άποψη είναι εντελώς ενσωματωμένη από την παρατήρηση του Friedman ότι "ο πληθωρισμός είναι πάντα και παντού ένα νομισματικό φαινόμενο. "Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ο βασικός παράγοντας που βασίζεται στον πληθωρισμό δεν έχει να κάνει με πράγματα όπως η εργασία, το κόστος υλικών ή η ζήτηση των καταναλωτών. Αντ 'αυτού, πρόκειται για την προμήθεια χρημάτων.

Στην καρδιά αυτής της προοπτικής είναι η θεωρητική ποσότητα του χρήματος, η οποία υποδηλώνει ότι η σχέση μεταξύ της προσφοράς χρήματος και του πληθωρισμού διέπεται από τη σχέση

M x V = > P x Τ . Εδώ, το Μ ισούται με την προσφορά χρήματος, το V ισούται με την ταχύτητα του χρήματος, το Ρ αντιπροσωπεύει το μέσο επίπεδο τιμής και το Τ αντιπροσωπεύει τον όγκο των συναλλαγών που συμβαίνουν στην οικονομία. (Μάθετε περισσότερα σε ποια είναι η Θεωρία Ποσότητας των Χρημάτων;) Σε αυτή την εξίσωση, η πεποίθηση ότι εάν η ταχύτητα του χρήματος και ο όγκος των συναλλαγών είναι σταθερή, μια αύξηση (ή μείωση) της προσφοράς χρήματος θα προκαλέσει αντίστοιχη αύξηση (ή μείωση) του μέσου επιπέδου των τιμών. Δεδομένου ότι η ταχύτητα του χρήματος και ο όγκος των συναλλαγών δεν είναι στην πραγματικότητα ποτέ σταθερές, συνεπάγεται ότι αυτή η σχέση δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται αρχικά. Ωστόσο, αυτή η εξίσωση χρησιμεύει ως ένα αποτελεσματικό μοντέλο της πεποίθησης των μονεταριστών ότι η επέκταση της προσφοράς χρήματος είναι η κύρια αιτία του πληθωρισμού.

Η κατώτατη γραμμή

Ο πληθωρισμός έρχεται σε πολλές μορφές, από τις ιστορικά ακραίες περιπτώσεις υπερπληθωρισμού και σταφυλαρίσματος μέχρι τις αυξήσεις των 5 και 10 λεπτών που σχεδόν δεν παρατηρούμε. Οι οικονομολόγοι από τα κεϋνσιανά και μονεταριστικά σχολεία διαφωνούν σχετικά με τα βασικά αίτια του πληθωρισμού, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι ο πληθωρισμός είναι ένα πολύ πιο σύνθετο φαινόμενο από αυτό που αρχικά θα μπορούσε κανείς να αναλάβει.