a:

Ο κανονισμός δεν είναι συνεπής μεταξύ όλων των μορφών ασφάλισης. Τα είδη των κανονισμών που επιβάλλονται στην AIG για την εγγύηση των πιστωτικών κινδύνων στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι διαφορετικά από αυτά που επιβάλλονται στους παρόχους υγειονομικής ασφάλισης, για παράδειγμα. Γενικά, η κυβερνητική ρύθμιση τείνει να αυξήσει το κόστος της ασφάλισης περιορίζοντας τις πρακτικές αναδοχής, απαιτώντας ή περιορίζοντας κάποια ασφαλιστική κάλυψη και ενθαρρύνοντας ένα σύστημα τρίτων πληρωτών μέσω του φορολογικού κώδικα.

Σύστημα πληρωμών τρίτων μερών και ασφάλισης υγείας

Προτού αντιμετωπιστούν οι άμεσοι κανονισμοί για τις ασφαλιστικές εταιρείες, είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατί οι περισσότεροι Αμερικανοί εργαζόμενοι λαμβάνουν την ασφάλιση υγείας τους μέσω των εργοδοτών τους. Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο οι εργοδότες προσφέρουν κάλυψη για την υγειονομική περίθαλψη αντί για ασφάλιση ζωής, στέγαση ή παροχές τροφίμων: τον Κώδικα Φορολογίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η κυβέρνηση επέβαλε ελέγχους τιμών και μισθών στους περισσότερους εργοδότες. Δεδομένου ότι οι εταιρείες δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους εργαζομένους μέσω υψηλότερων τιμών, άρχισαν να προσφέρουν πρόσθετα οφέλη, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλισης υγείας.

Αυτοί οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες δεν ήθελαν να πληρώσουν φόρους για παροχές υγείας όπως ο ίδιος κατέβαλαν φόρους εισοδήματος. Το Κογκρέσο δέχτηκε με επιτυχία την απαλλαγή για την υγειονομική περίθαλψη που παρείχε ο εργοδότης. Από το σημείο αυτό, ήταν φθηνότερο να προσφέρουμε ασφάλιση υγείας παρά να καταβάλλουμε ένα ανάλογο ποσό σε μισθούς.

Σε πολύ μεγάλο βαθμό, η απομάκρυνση του καταναλωτή από τον πάροχο έχει μειώσει σημαντικά τα κίνητρα για τον έλεγχο του κόστους όταν κάποιος αρρωσταίνει και χρειάζεται ιατρική περίθαλψη. Αυτό ονομάζεται ηθικός κίνδυνος.

Ανεπιθύμητη επιλογή

Οι ασφαλιστικές εταιρείες επιβιώνουν συγκεντρώνοντας και ανακατανέμοντας τον κίνδυνο και στη συνέχεια επιβάλλοντας ασφάλιστρα με βάση τον κίνδυνο ενός μεμονωμένου καταναλωτή. Η κυβέρνηση το καθιστά παράνομο για τις ασφαλιστικές εταιρείες να χρησιμοποιούν ορισμένα κριτήρια κατά τη λήψη αυτών των αποφάσεων αναδοχής. Ως αποτέλεσμα, οι ασφαλιστές χρεώνουν υψηλότερα ασφάλιστρα για όλους να αντισταθμίσουν - μια μορφή δυσμενούς επιλογής.

Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει όταν, για παράδειγμα, ο νόμος για την προσιτή φροντίδα (ACA) απαιτεί οι ασφαλιστές να καλύπτουν πάντα ένα συγκεκριμένο εύρος παροχών. Όταν κυβερνητικοί κανονισμοί αναγκάζουν το κόστος μιας επιχείρησης, η μόνη δυνατή προσφυγή της είναι να μετακυλίσει το κόστος αυτό στους καταναλωτές με τη μορφή υψηλότερων τιμών ή μειωμένων παροχών.