α:

Ο κίνδυνος αθέτησης κινδύνου και ο κίνδυνος διαχωρισμού είναι οι δύο συνιστώσες του πιστωτικού κινδύνου, ο οποίος είναι ένας τύπος κινδύνου αντισυμβαλλομένου. Σκεφτείτε τον κίνδυνο αθέτησης, καθώς συνδέεται στενότερα με τη γενική αντίληψη του κινδύνου αντισυμβαλλομένου: μη συμμόρφωση με τις προδιαγραφές και τους όρους μιας σύμβασης. Ο κίνδυνος διάδοσης μπορεί να σχετίζεται με τον επενδυτικό κίνδυνο, όπως όταν η τιμή ή η απόδοση μεταβάλλεται λόγω μεταβολής της πιστοληπτικής ικανότητας.

Ο κίνδυνος διαβάθμισης πιστωτικού κινδύνου δεν είναι ο ίδιος με τους κινδύνους που συνδέονται με την επιλογή πιστωτικού επιτοκίου, παρόλο που υπάρχουν πιστωτικοί κίνδυνοι σε πιστωτική επέκταση. Οι επιλογές πιστωτικού επιτοκίου είναι ένα είδος παραγώγου, όπου ένα μέρος μεταβιβάζει πιστωτικό κίνδυνο σε άλλο μέρος, συνήθως με αντάλλαγμα την υπόσχεση να πραγματοποιήσει πληρωμές σε μετρητά σε περίπτωση αλλαγής του πιστωτικού περιθωρίου. Αυτός ο τύπος σύμβασης είναι συνηθέστερος μεταξύ των χρεογράφων που έχουν χαμηλές αξιολογήσεις πιστοληπτικής ικανότητας.

Προεπιλεγμένος κίνδυνος

Σχεδόν κάθε δάνειο ή πιστωτική επέκταση έρχεται με μια μορφή κινδύνου αθέτησης. Ο κίνδυνος αθέτησης υπολογίζεται με βάση την πιθανότητα ότι ένα άτομο ή μια εταιρεία δεν θα προβεί σε συμβατικές πληρωμές για υποχρέωση δανεισμού. Ο κίνδυνος αθέτησης δεν υπάρχει στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές, για παράδειγμα, οι αγορές μετοχών, οι οποίες δεν έχουν καμία εγγύηση πληρωμής.

Για ένα απλό παράδειγμα κινδύνου αθέτησης, σκεφτείτε έναν δανειολήπτη ο οποίος παίρνει ένα δάνειο 300.000 δολάρια. Η τράπεζα που έκανε το δάνειο δεν γνωρίζει με βεβαιότητα εάν ο οφειλέτης θα αποπληρώσει το δάνειο εγκαίρως, οπότε αναλαμβάνει τον κίνδυνο αθέτησης της συναλλαγής. Για να αντισταθμιστεί ο κίνδυνος αθέτησης, εφαρμόζεται ένα επιτόκιο στο δάνειο και η τράπεζα μπορεί επίσης να απαιτήσει σημαντική προκαταβολή.

Σε περίπτωση διαφωνίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τον εκδότη, η αθέτηση υποχρέωσης πληρωμής αντιπροσωπεύει την αδυναμία πληρωμής οποιουδήποτε οφειλόμενου ποσού του περιουσιακού στοιχείου αναφοράς ή οποιουδήποτε άλλου μελλοντικού χρέους του εκδότη για κεφάλαια δανεισμένα, . Τα ομόλογα, τα δάνεια, τα πιστωτικά όρια και ακόμη και οι αγορές μέσω του cash-on-delivery (COD) προϋποθέτουν ένα είδος κινδύνου αθέτησης.

Κίνδυνος διάδοσης

Οι κίνδυνοι διάδοσης δεν συνδέονται με συμβατικές εγγυήσεις, αλλά προέρχονται από τη διασταύρωση των επιτοκίων, των αξιολογήσεων πιστοληπτικής ικανότητας και του κόστους ευκαιρίας. Υπάρχουν πραγματικά δύο τύποι κινδύνου εξάπλωσης, αν και δεν αλληλοαποκλείονται.

Ο πρώτος, αληθινός κίνδυνος διάδοσης αντιπροσωπεύει την πιθανότητα μείωσης της αγοραίας αξίας μιας σύμβασης ή ενός συγκεκριμένου μέσου με βάση τις ενέργειες του αντισυμβαλλομένου. Αν ο εκδότης ενός ομολογιακού δανείου δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του ως προς τα ομόλογα, αλλά κάνει άλλα οικονομικά λάθη που μειώνουν την πιστοληπτική ικανότητα του εκδότη, η αξία των ομολόγων μειώνεται πιθανότατα. Ο κίνδυνος αυτός αναλαμβάνεται από τον επενδυτή.

Ο δεύτερος τύπος κινδύνου εξάπλωσης προέρχεται από τα πιστωτικά περιθώρια. Τα πιστωτικά περιθώρια είναι η διαφορά μεταξύ των αποδόσεων διαφόρων χρεογράφων. Όσο χαμηλότερος είναι ο κίνδυνος αθέτησης, τόσο χαμηλότερο είναι το απαιτούμενο επιτόκιο. υψηλότεροι κίνδυνοι αθέτησης έχουν τα υψηλότερα επιτόκια. Το κόστος ευκαιρίας για την αποδοχή χαμηλότερου κινδύνου αθέτησης είναι, συνεπώς, υψηλότερο εισόδημα από τόκους. Ο κίνδυνος πιστωτικού κινδύνου είναι ένα σημαντικό αλλά συχνά αγνοημένο στοιχείο του εισοδήματος που επενδύει.