α:

Η ρευστότητα καθίσταται ζήτημα κάθε φορά που το οριακό κόστος ευκαιρίας που συνδέεται με την κατοχή μετρητών υπερβαίνει την οριακή μείωση του κινδύνου που επιτυγχάνεται με τη διακράτηση μετρητών. Είναι σχεδόν πάντα ονομαστικά ασφαλέστερο να κρατάμε μετρητά, εκτός από περιπτώσεις υπερπληθωρισμού, αλλά το πραγματικό κόστος ρευστότητας είναι ίσο με τις αποδόσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν με τη χρησιμοποίηση των χρημάτων παραγωγικά. Από μακροοικονομική άποψη, η υπερβολική ρευστότητα χρησιμεύει για τη στρέβλωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και την εσφαλμένη κατανομή του κεφαλαίου.

Στον τομέα της οικονομίας και της οικονομίας, η ρευστότητα αναφέρεται στην ευκολία απόκτησης μετρητών ή στο χρηματικό ποσό των ταμειακών μέσων. Οι υγρές επενδύσεις είναι εκείνες που μπορούν να αγοραστούν και να πωληθούν με ευκολία. τα ρευστά περιουσιακά στοιχεία είναι άμεσα μετατρέψιμα σε μετρητά. Η οικονομία λέγεται ότι είναι πιο ρευστό όταν το κόστος του δανεισμού χρημάτων ή των πραγματικών επιτοκίων είναι χαμηλό και το σύνολο των δανειζόμενων κεφαλαίων είναι μεγάλο.

Τελικά, το σωστό επίπεδο ρευστότητας εξαρτάται από την προσωπική προτίμηση των επενδυτών, τους οικονομικούς στόχους και την πραγματικότητα για τις επιχειρήσεις, καθώς και από την προσφορά και τη ζήτηση δανείων για την πολιτική των κεντρικών τραπεζών. Τα άτομα που κατέχουν ρευστό νόμισμα την εκτιμούν για την ασφάλεια που παρέχει έναντι απροσδόκητων δαπανών και την ικανότητά τους να ικανοποιούν την παρούσα κατανάλωση. Οι επενδυτές που επιθυμούν την ευελιξία να εισέρχονται και να εξέρχονται από αγορές τείνουν προς ρευστά περιουσιακά στοιχεία. αυτό είναι ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα της υπερ-υγρής αγοράς συναλλάγματος. Οι επιχειρήσεις επιθυμούν να παρουσιάσουν ανταγωνιστικούς δείκτες ρευστότητας σε δυνητικούς δανειστές και επενδυτές. Ο καθένας χρειάζεται ένα ορισμένο επίπεδο υγρής ασφάλειας.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ωστόσο, οι κάτοχοι μετρητών παραιτούνται από τις μελλοντικές αποδόσεις σε αντάλλαγμα. Τα μετρητά που κατέχονται δεν μπορούν να επενδυθούν και, πέραν της αποπληθωριστικής περιόδου, δεν κερδίζουν καμία αξία με την πάροδο του χρόνου. Πρόκειται για ανταμοιβή κινδύνου-ανταμοιβής και μια που είναι διαφορετική για κάθε μεμονωμένο καταναλωτή, επενδυτή ή επιχείρηση. Τα κεφάλαια που επενδύουν ή δανείζονται μειώνουν την παρούσα κατανάλωση ή τη ρευστότητα, σε αντάλλαγμα για μεγαλύτερη μελλοντική κατανάλωση και υψηλότερο βαθμό κινδύνου.