α:

Στα οικονομικά, μια αρνητική εξωτερικότητα συμβαίνει όταν ο υπεύθυνος λήψης αποφάσεων δεν πληρώσει όλα τα έξοδα για τις ενέργειές του. Οι οικονομολόγοι μετρούν την αρνητική εξωτερικότητα υπολογίζοντας την απώλεια βάρους λόγω νεκρού βάρους. Οι αρνητικές εξωτερικές επιπτώσεις επηρεάζουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές από μικρούς έως βαθιούς τρόπους. Για παράδειγμα, πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2009, οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί δεν ενσωμάτωσαν το κόστος που θα επιβάλλουν στο μέλλον στο χρηματοπιστωτικό σύστημα όταν εκδίδουν και φορτώνονται σε επικίνδυνα περιουσιακά στοιχεία. Το πρόβλημα του κύριου πράκτορα είναι ένα άλλο παράδειγμα αρνητικής εξωτερικότητας, όπου η διοίκηση μιας εταιρείας δεν ενεργεί προς το συμφέρον των μετόχων ακολουθώντας τους δικούς της στόχους, οδηγώντας σε τεράστιες απώλειες για τους επενδυτές.

-

Λήψη υπερβολικού κινδύνου

Πριν από την οικονομική κρίση του 2009, πολλά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χορήγησαν δάνεια χαμηλού κινδύνου, τα οποία ήταν πολύ επικίνδυνα και είχαν μεγάλη πιθανότητα αθέτησης. Ωστόσο, επειδή υπήρξε ουσιαστική ζήτηση για εξασφαλισμένες δανειακές υποχρεώσεις (CDO), οι τράπεζες ήταν πρόθυμες να εκδώσουν δάνεια χαμηλού κινδύνου και να τα πουλήσουν στα ενδιαφερόμενα μέρη. Πολλοί εξασφαλισμένοι τίτλοι κατέληξαν στους ισολογισμούς των τραπεζών και συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στη συνέχεια της διάσωσης από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δεν ενσωμάτωσαν το κόστος μιας τέτοιας υπερβολικής ανάληψης κινδύνων, οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερες δαπάνες για τις χρηματοπιστωτικές αγορές στο σύνολό τους.

Το πρόβλημα βασικού πράκτορα προκύπτει όταν ένας πράκτορας δεν ενεργεί προς το συμφέρον του κύριου υπόχρεου εάν τα συμφέροντα του πράκτορα και του κύριου υπόχρεου δεν είναι ευθυγραμμισμένα και ο κύριος υπόχρεος δεν μπορεί να παρακολουθήσει πλήρως τις ενέργειες του εντολέα. Μια τέτοια κατάσταση είναι κοινή μεταξύ της διοίκησης μιας εταιρείας και των μετόχων της. Για παράδειγμα, εξετάστε λογιστικά σκάνδαλα στις Enron, Tyco και WorldCom. Επειδή η διοίκηση αυτών των εταιρειών είχε κίνητρο να αυξήσει τις τιμές των μετοχών με κάθε κόστος, διαχειρίστηκε τα κέρδη και κατέπεσε τις μεγαλύτερες περιπτώσεις λογιστικής απάτης, οδηγώντας σε πτώχευση ή σημαντική μείωση της αξίας των μετόχων.