a:

Εάν ένας λογαριασμός πιστωτικής κάρτας παραβιάζει, ο πιστωτής μπορεί να μηνύσει τον οφειλέτη για το υπόλοιπο αμέσως μόλις συμβαίνει η παράβαση. Αν ο πιστωτής αποφασίσει να μηνύσει και η αξίωση είναι επιτυχής, ο δανειστής μπορεί να γαρνίρει τους μισθούς του οφειλέτη, να πάρει οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο ή να πάρει κεφάλαια από οποιοδήποτε γνωστό τραπεζικό λογαριασμό.

Οι περισσότεροι πιστωτές δεν δικάζουν αμέσως μετά την εγκληματικότητα. γενικά περιμένουν αρκετούς μήνες μέχρι να χρεωθεί ο λογαριασμός. Εν τω μεταξύ, ο οφειλέτης μπορεί να χρεωθεί με καθυστέρηση.

Το 2009, ο Νόμος περί ευθύνης και αποκάλυψης πιστωτικών καρτών προβλέπει ότι οι πιστωτές δεν μπορούν να χρεώσουν πάνω από 25 δολάρια ως καθυστερημένη αμοιβή σε λογαριασμούς πιστωτικών καρτών, οι οποίοι μερικές φορές καθυστερούν.

Οι καταναλωτές που πληρώνουν τους λογαριασμούς της πιστωτικής τους κάρτας με καθυστέρηση σε τακτική βάση ενδέχεται να χρεωθούν μέχρι και $ 35 το μήνα σε καθυστερημένα τέλη. Οι κανονισμοί διασφαλίζουν ότι οι καθυστερημένες αμοιβές δεν μπορούν να συνδυαστούν με τέλη που υπερβαίνουν τα όρια και δεν μπορούν να χρεωθούν τέλη πέρα ​​από τα όρια για τους λογαριασμούς που επιβλήθηκαν πέρα ​​από το όριο με καθυστερημένα τέλη.

Λογαριασμοί χρέωσης εκτός λογαριασμού

Αφού ο οφειλέτης δεν καταφέρει να καταβάλει λογαριασμό για τρεις έως έξι μήνες στη σειρά, ο δανειστής τυπικά χρεώνει τον λογαριασμό. Η επιβάρυνση σημειώνεται στην πιστωτική έκθεση του καταναλωτή και ο λογαριασμός αποστέλλεται στη συνέχεια σε έναν οργανισμό συλλογής. Οι οργανισμοί συλλογής τρίτων λειτουργούν σύμφωνα με τους κανονισμούς του νόμου περί πρακτικών είσπραξης οφειλών (FDCPA).

Αυτή η δέσμη νόμων περιγράφει πόσο συχνά μπορεί να κληθεί ένας οφειλέτης σε μια μέρα, το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και πολλά άλλα στοιχεία της συμπεριφοράς των συλλεκτών χρεών, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι ο οργανισμός συλλογής δεν απειλεί να μην ασκήσει αγωγή, εκτός αν πραγματικά πάρτε τον οφειλέτη στο δικαστήριο.

Νομική ενέργεια

Προκειμένου ένας πιστωτής να αναλάβει οφειλέτη ενώπιον δικαστηρίου για ένα χρεωμένο χρέος, το χρέος πρέπει να είναι εντός συγκεκριμένου ορίου παραγραφής. Το καθεστώς των περιορισμών του χρέους ποικίλλει από κράτος σε κράτος, με τους μέσους όρους να κυμαίνονται από τρία έως επτά χρόνια.