α:

είναι οι φορολογικές περικοπές και οι αυξημένες κυβερνητικές δαπάνες. Και οι δύο αυτές πολιτικές αυξάνουν τη συνολική ζήτηση, ενώ παράλληλα συμβάλλουν σε ελλείμματα ή στην άντληση δημοσιονομικών πλεονασμάτων. Χρησιμοποιούνται συνήθως κατά τη διάρκεια της ύφεσης ή εν μέσω φόβου ενός.

Η κλασική μακροοικονομία θεωρεί τη δημοσιονομική πολιτική ως μια αποτελεσματική στρατηγική για την κυβέρνηση να αντισταθμίσει τη φυσική κατάθλιψη στις δαπάνες και την οικονομική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης. Καθώς οι επιχειρηματικές συνθήκες επιδεινώνονται, οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις περιορίζουν τις δαπάνες και τις επενδύσεις.

Αυτή η ορθολογική αντίδραση σε ατομικό επίπεδο μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση για την ευρύτερη οικονομία. Η μείωση των δαπανών και της οικονομικής δραστηριότητας οδηγεί σε λιγότερα έσοδα για τις επιχειρήσεις, γεγονός που οδηγεί σε μεγαλύτερη ανεργία και ακόμη λιγότερες δαπάνες και οικονομική δραστηριότητα. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, ο John Maynard Keynes ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε αυτόν τον αυτοσυντηρούμενο αρνητικό κύκλο στη «Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, των Τόκων και των Χρημάτων» και προσδιόρισε τη δημοσιονομική πολιτική ως έναν τρόπο εξομάλυνσης και πρόληψης αυτών των τάσεων του επιχειρηματικού κύκλου .

Η κυβέρνηση προσπαθεί να γεφυρώσει τη μείωση της ζήτησης δίνοντας ένα απροσδόκητο στους πολίτες μέσω φορολογικής περικοπής ή αύξησης των κρατικών δαπανών, η οποία δημιουργεί θέσεις εργασίας και ανακουφίζει την ανεργία. Ένα παράδειγμα τέτοιας προσπάθειας είναι ο νόμος περί οικονομικού τόνου του 2008, στον οποίο η κυβέρνηση επιχείρησε να ενισχύσει την οικονομία στέλνοντας στους φορολογούμενους 600 ή 1, 200 δολάρια, ανάλογα με την οικογενειακή τους κατάσταση και τον αριθμό των εξαρτώμενων ατόμων. Το συνολικό κόστος ήταν 152 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι φορολογικές περικοπές ευνοούνται από τους συντηρητικούς για την αποτελεσματική επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, καθώς έχουν λιγότερη πίστη στις κυβερνήσεις και περισσότερη πίστη στις αγορές.

Οι φιλελεύθεροι τείνουν να είναι πιο σίγουροι για την ικανότητα της κυβέρνησης να δαπανά με σύνεση και να τείνουν περισσότερο στις κρατικές δαπάνες ως μέσο επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής. Ένα παράδειγμα των κυβερνητικών δαπανών ως επεκτατική δημοσιονομική πολιτική είναι ο αμερικανικός νόμος για την ανάκτηση και επανεπένδυση του 2009. Η προσπάθεια αυτή λήφθηκε στη μέση της Μεγάλης ύφεσης και ανήλθε σε 831 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι περισσότερες από αυτές τις δαπάνες στοχεύουν στην υποδομή, την εκπαίδευση και την επέκταση των παροχών ανεργίας.