α:

Γενικά, το Δημοκρατικό Κόμμα θεωρείται φιλικό προς τις επιχειρήσεις, καθώς ευνοεί την περιορισμένη κυβερνητική ρύθμιση της οικονομίας. Αυτό περιλαμβάνει λιγότερες ρυθμίσεις για τις επιχειρήσεις, όπως είναι οι περιορισμοί που ενδέχεται να επιδιώξουν να υποβιβάσουν την επιδίωξη κερδών σε περιβαλλοντικές ανησυχίες, συμφέροντα εργατικού δυναμικού, παροχές υγειονομικής περίθαλψης και αποζημιώσεις συνταξιοδότησης. Δεδομένης αυτής της μεγαλύτερης φιλοσοφίας, οι Ρεπουμπλικανοί τείνουν να λαμβάνουν στήριξη από τους ιδιοκτήτες επιχειρηματικών και επενδυτικών κεφαλαίων, σε αντίθεση με την εργατική συνιστώσα που αποτελεί τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους.

Οι δημοκράτες λένε ότι βασίζονται περισσότερο στην κυβερνητική παρέμβαση για να επηρεάσουν την κατεύθυνση της οικονομίας και να διατηρήσουν περισσότερο το κίνητρο των κερδών των επιχειρήσεων. Η υψηλότερη ρύθμιση έρχεται με αυξημένο κόστος, το οποίο οι δημοκράτες μπορούν να υποστηρίξουν μέσω υψηλότερης φορολογίας. Ως αποτέλεσμα, το κόμμα περιγράφεται επίσης ως "φόρος και ξοδεύει", με την πεποίθηση ότι οι επιχειρήσεις είναι περισσότερο επικεντρωμένες στο να κερδίσουν απόδοση για τους μετόχους και πρόθυμοι να κόψουν τις γωνίες όσον αφορά την προστασία του συνολικού κοινωνικού συμφέροντος.

Σε εποχές οικονομικής ύφεσης, οι δημοκράτες θα τείνουν να πιστεύουν ότι οι ελλειμματικές δαπάνες είναι απαραίτητες για να βοηθήσουν στην τόνωση της οικονομίας έως ότου βελτιωθούν οι προοπτικές των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ο επηρεασμός των επιπέδων των δημοσίων δαπανών αναφέρεται ως δημοσιονομική πολιτική. Θα μπορούσαν επίσης να επιδιώξουν να ενισχύσουν και να επεκτείνουν τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας για να βοηθήσουν τους πολίτες που έχασαν τη δουλειά τους ή χρειάζονται περισσότερο λόγω των πιο δύσκολων οικονομικών συνθηκών. Οι Ρεπουμπλικανοί θα τείνουν να στηρίζονται λιγότερο στην κρατική παρέμβαση, αλλά θα μπορούσαν να πιέσουν περισσότερα νομισματικά επίπεδα, τα οποία επιδιώκουν να αλλάξουν την προσφορά χρήματος. Η μείωση του ποσοστού των ομοσπονδιακών κεφαλαίων και των δεικτών των τραπεζικών αποθεματικών χαρακτηρίζονται ως μοχλοί νομισματικής πολιτικής που μπορούν να τραβήξουν.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι γραμμές μεταξύ των παραδοσιακών δημοκρατικών και δημοκρατικών προσεγγίσεων για τη ρύθμιση της οικονομίας είναι πιο θολές. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει χάσει το δημοσιονομικό έλλειμμα για σχεδόν τρεις δεκαετίες, γεγονός που σημαίνει ότι έχει δαπανήσει περισσότερα από όσα έχει εισπράξει. Αυτό έχει αυξήσει τον ρόλο της κυβέρνησης στην οικονομία και σημαίνει ότι οι δαπάνες συνεχίστηκαν σε καλές ή κακές στιγμές. Οι κυβερνητικοί πολιτικοί έχουν επίσης προσωπικές διαφορές ως προς τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την οικονομία, αλλά γνωρίζοντας ότι η συμμετοχή τους στο κόμμα μπορεί να είναι ένας σταθερός δείκτης στην προσέγγιση που μπορούν να υιοθετήσουν για να επηρεάσουν την οικονομία.