α:

Ένα πρόσωπο στις δραστηριότητες χρηματοπιστωτικών μέσων, όπως ορίζεται από τον Νόμο περί Χρηματοπιστωτικών Μέσων και Χρηματιστηρίου, επιτρέπεται να ασκεί τόσο συναλλαγές επί τίτλων όσο και χρηματοοικονομικές πράξεις μελλοντικής εκπλήρωσης.

Το 2006, η Ιαπωνία αποφάσισε να ενοποιήσει το νόμο περί εμπορικών συναλλαγών μελλοντικής εκπλήρωσης, τον νόμο περί ξένων εταιρειών κινητών αξιών, τον νόμο σχετικά με τη ρύθμιση των επενδυτικών συμβουλευτικών υπηρεσιών που αφορούν τίτλους και τον νόμο σχετικά με τη ρύθμιση των υποθηκών, Νόμος. Η παγίωση της νομοθεσίας που επιδιώκεται με την παρούσα πράξη είναι παρόμοια με εκείνη που επιδιώκεται με την καθιέρωση της οδηγίας για τις αγορές χρηματοπιστωτικών μέσων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο νόμος άλλαξε τον νομικό χαρακτηρισμό μιας επιχείρησης που ρυθμίζεται από το νόμο από την "εταιρεία τίτλων" έως την "επιχείρηση χρηματοπιστωτικών μέσων" και τον χαρακτηρισμό μιας "ανταλλαγής" ως "ανταλλαγή χρηματοπιστωτικών μέσων."

Ο σκοπός του παρόντος νόμου είναι ουσιαστικά διπλός: φέρνει σε ισχύ τους κανονισμούς με τη μεγάλη ποικιλία χρηματοπιστωτικών μέσων που αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε χρηματιστήρια και χρηματιστηριακές εταιρίες και ενοποιεί κανονισμούς βάσει ενός νόμου και όχι έχοντας τα κατανεμημένα στα τέσσερα νομοθετήματα που αντικατέστησε ο νόμος. Ο νόμος προορίζεται να διέπει ολόκληρη την επενδυτική δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένης της πώλησης τίτλων και άλλων χρηματοπιστωτικών μέσων, διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων ή χαρτοφυλακίου και επενδυτικών συμβουλών.

Σύμφωνα με το νέο νόμο, διευρύνθηκε το πεδίο των εννοιών των "τίτλων" και των "παραγώγων", και πάλι πρωτίστως σύμφωνα με το στόχο του νόμου να αντικατοπτρίζει με ακρίβεια την τρέχουσα αγορά χρηματοπιστωτικών μέσων. Ο ορισμός των "τίτλων" επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει τα συμφέροντα σε συστήματα συλλογικών επενδύσεων και τα συμφέροντα σε καταπιστεύματα. Ο ορισμός των «παραγώγων» επεκτάθηκε για να καλύψει ένα ευρύ φάσμα περιουσιακών στοιχείων και μέσων, συμπεριλαμβανομένων των πιστωτικών παραγώγων, των παραγώγων καιρικών συνθηκών, των συμβάσεων ανταλλαγής επιτοκίων και των ανταλλαγών νομισμάτων.

Με στόχο τη δημιουργία ενός ρυθμιστικού συστήματος που καλύπτει όλα τα χρηματοοικονομικά μέσα που είναι διαθέσιμα για επενδύσεις, ο νόμος FIEA ορίζει τόσο τις συναλλαγές επί παραγώγων κινητών αξιών όσο και τις χρηματοοικονομικές πράξεις συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης που εμπίπτουν στο πεδίο των δραστηριοτήτων των χρηματοπιστωτικών μέσων. Επομένως, επιτρέπεται σε ένα πρόσωπο που είναι εγγεγραμμένο στην επιχείρηση να πραγματοποιεί συναλλαγές με παράγωγα προϊόντα και χρηματοοικονομικές πράξεις μελλοντικής εκπλήρωσης. Ενώ αυτοί οι δύο τύποι συναλλαγών ρυθμίστηκαν προηγουμένως με ξεχωριστούς νόμους, ο νέος νόμος καλύπτει και τις δύο και τα ταξινομεί ως συναλλαγές με παράγωγα.

Μια κύρια διαφορά μεταξύ της διαχείρισης χρεογράφων και των παραγώγων βάσει του νόμου είναι ότι οι τίτλοι υπόκεινται στις απαιτήσεις γνωστοποίησης όπως ορίζονται στη νομοθεσία, αλλά τα παράγωγα δεν υπόκεινται στους κανονισμούς γνωστοποίησης.

Σύμφωνα με το νέο νόμο, τόσο οι εταιρείες όσο και οι ιδιώτες πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι στις αρμόδιες αρχές. Οι απαιτήσεις εγγραφής ποικίλλουν ανάλογα με την κατηγορία των χρηματοπιστωτικών μέσων στην οποία ασχολείται η επιχείρηση ή το άτομο. Οι τέσσερις καθιερωμένες κατηγορίες είναι η πρώτη επιχείρηση χρηματοπιστωτικών μέσων (η οποία περιλαμβάνει όλες τις επιχειρήσεις που ασχολούνται με τίτλους και παράγωγα προϊόντα), τη δεύτερη επιχείρηση χρηματοπιστωτικών μέσων (η οποία καλύπτει χαμηλότερους τίτλους ρευστότητας), εταιρείες συμβούλων επενδύσεων και επιχειρήσεις διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων. Προφανώς, η φύση της διεξαγόμενης επιχείρησης σημαίνει ότι οι κατηγορίες αλληλεπικαλύπτονται για πολλές επιχειρήσεις, απαιτώντας από αυτές τις επιχειρήσεις να πληρούν πολλαπλές απαιτήσεις εγγραφής.