α:

Τα αποθέματα και τα ομόλογα φέρουν επενδυτικό κίνδυνο. Οι αγοραστές ζητούν την επιστροφή του ασφαλίστρου ή το προεξοφλητικό κόστος από τους πωλητές ή τους εκδότες με αντάλλαγμα την ανάληψη επενδυτικού κινδύνου. Η πριμοδότηση για τον κίνδυνο αυτό θα μπορούσε θεωρητικά να είναι ίδια, αλλά οι μετοχές έχουν ιστορικά υψηλότερο ασφάλιστρο κινδύνου από ό, τι τα ομόλογα.

Μέτρηση του Κινδύνου Αγοράς Premium

Η πρότυπη εξίσωση που χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό του ασφαλίστρου κινδύνου μετοχών είναι η απόδοση του περιουσιακού στοιχείου ή της επένδυσης μείον την απόδοση χωρίς κίνδυνο για την ίδια διάρκεια. Εάν το ποσοστό κινδύνου είναι 2%, ένα περιουσιακό στοιχείο που προσφέρει το 5% φέρει ασφάλιστρο κινδύνου 3%.

Σύμφωνα με τη γενική θεωρία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, η απόδοση χωρίς κίνδυνο είναι οποιαδήποτε επένδυση που δεν φέρει κανένα κίνδυνο. Τα έντοκα γραμμάτια του Ηνωμένου Βασιλείου συνήθως χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατο για την επένδυση χωρίς κινδύνους. Αυτός ο κίνδυνος περιλαμβάνει μόνο κίνδυνο αθέτησης ή απόλυτη απώλεια, όχι κόστος ευκαιρίας ή κίνδυνο πληθωρισμού.

Για παράδειγμα, τα Τ-χαρτονομίσματα έχουν σχεδόν μηδενικές πιθανότητες προεπιλογής. Αυτό σημαίνει ότι η επένδυση δεν θα χάσει καμία ονομαστική αξία. Ωστόσο, ο ρυθμός πληθωρισμού μπορεί να υπερβεί το ποσοστό άνευ κινδύνου απόδοσης των Τραπεζογραμματίων, πράγμα που σημαίνει ότι η αγοραστική δύναμη ενδέχεται να μειωθεί με την πάροδο του χρόνου.

Το ασφάλιστρο κινδύνου για τα ομόλογα είναι πιο γνωστό ως το πιστωτικό περιθώριο. Ο τυποποιημένος τύπος για το εταιρικό πιστωτικό περιθώριο είναι η απόδοση των εταιρικών ομολόγων μείον την απόδοση των 10 ετών του δημοσίου.

Πριμοδότηση κινδύνου αγοράς για αποθέματα και ομόλογα

Σύμφωνα με έρευνα της NYU, το μέσο γεωμετρικό ασφάλιστρο κινδύνου για τα αποθέματα σε σχέση με τα ΤΤ ήταν 6. 11% από το 1928 έως το 2014. Με άλλα λόγια, μια μέση απόδοση 6,11% πάνω από το ποσοστό απόδοσης των T-bills για να προσελκύσει έναν επενδυτή να εγκαταλείψει το ποσοστό χωρίς κίνδυνο.

Παρόμοια έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ διαπίστωσε ότι, από το 1866 έως το 2011, ο γεωμετρικός μέσος όρος του πιστωτικού περιθωρίου στα εταιρικά ομόλογα ήταν μόνο 1,53%.