a:

Τα οικονομικά θεωρούνται γενικά ως κοινωνικές επιστήμες, αν και ορισμένοι επικριτές του πεδίου υποστηρίζουν ότι τα οικονομικά υπολείπονται του ορισμού της επιστήμης λόγω πολλών λόγων, μεταξύ των οποίων η έλλειψη δοκιμαστικών υποθέσεων , έλλειψη συναίνεσης και εγγενείς πολιτικές αντιλήψεις. Παρά αυτά τα επιχειρήματα, τα οικονομικά μοιράζονται τον συνδυασμό ποιοτικών και ποσοτικών στοιχείων κοινών σε όλες τις κοινωνικές επιστήμες.

Οι κοινωνικές επιστήμες, που περιλαμβάνουν τομείς όπως ο νόμος, η ανθρωπολογία και η παιδαγωγική, διαφέρουν από τις φυσικές επιστήμες, όπως η φυσική και η χημεία, καθώς περιστρέφονται γύρω από τις σχέσεις μεταξύ ατόμων και κοινωνιών, καθώς και ανάπτυξη και λειτουργία των κοινωνιών. Σε αντίθεση με τις περισσότερες φυσικές επιστήμες, οι κοινωνικές επιστήμες βασίζονται σε ερμηνευτικές και ποιοτικές μεθοδολογίες έρευνας. Ωστόσο, οι κοινωνικές επιστήμες χρησιμοποιούν επίσης μια σειρά από ποσοτικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται στις φυσικές επιστήμες για να καταγράψουν και να κατανοήσουν τις τάσεις. Για παράδειγμα, οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν στατιστικές και μαθηματικές θεωρίες για να δοκιμάσουν τις υποθέσεις και τις τάσεις πρόβλεψης, μια διαδικασία γνωστή ως οικονομετρία. Επιπλέον, πολλές κοινωνικές επιστήμες χρησιμοποιούν έρευνες και άλλες άκαμπτες μεθοδολογίες έρευνας για τον προσδιορισμό των τάσεων και τη σαφήνεια των μελλοντικών πρακτικών.

Η αυξημένη εξάρτηση από τα μαθηματικά μοντέλα για τη μελέτη της οικονομίας ξεκίνησε με νεοκλασικά οικονομικά στα τέλη του 19ου αιώνα και παρέμεινε ουσιαστική για τις νέες κλασικές οικονομικές θεωρίες του τελευταίου 20ου αιώνα. Τόσο η νέα κλασική οικονομική θεωρία όσο και οι νέες κεϋνσιανές οικονομικές θεωρήσεις υποθέτουν ότι οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις λαμβάνουν ορθολογικές αποφάσεις, οι οποίες στηρίζουν την ικανότητα των οικονομολόγων να οικοδομούν οικονομικά μοντέλα που βασίζονται σε επιστημονικές αρχές.

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα κατά της ταξινόμησης της οικονομίας ως επιστήμης είναι η έλλειψη δοκιμαστικών υποθέσεων. Υποκείμενη στη δυσκολία ανάπτυξης και δοκιμής μιας οικονομικής υπόθεσης είναι οι σχεδόν απεριόριστες και συχνά αόρατες μεταβλητές που παίζουν ρόλο σε οποιαδήποτε οικονομική τάση. Η συχνότητα των ανυπολόγιστων μεταβλητών στα οικονομικά επιτρέπει να συναγωνίζονται ανταγωνιστικές, και μερικές φορές αντιφατικές, θεωρίες χωρίς να αποδεικνύεται η άλλη ανέφικτη. Αυτή η αβεβαιότητα οδήγησε ορισμένους παρατηρητές στην επισήμανση της οικονομικής επιστήμης της δυσάρεστης επιστήμης.

Ωστόσο, μεγάλο μέρος της αβεβαιότητας της τρελής επιστήμης ισχύει για τα θεωρητικά και πρωταρχικά ζητήματα της μακροοικονομίας. Η επιστημονική μέθοδος, από την άλλη πλευρά, εφαρμόζεται συνήθως από οικονομολόγους στον τομέα της μικροοικονομίας, συμπεριλαμβανομένης της διεξαγωγής ποσοτικών μελετών σε πραγματικό περιβάλλον που παράγουν επαληθεύσιμα και επανεξετασμένα αποτελέσματα. Επιπλέον, οι συνεχείς εξελίξεις στην υπολογιστική ισχύ και την επεξεργασία δεδομένων επιτρέπουν στους οικονομολόγους να διαμορφώνουν ολοένα και πιο σύνθετες προσομοιώσεις.

Ενώ τα οικονομικά χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο επιστημονικές και μαθηματικές μεθόδους για την παρακολούθηση και την πρόβλεψη τάσεων, συγκρουόμενα μοντέλα, θεωρίες και αποτελέσματα σε μακροοικονομική κλίμακα εμποδίζουν τα οικονομικά να παρέχουν εμπειρικά δεδομένα όπως βρίσκονται σε πολλές από τις φυσικές επιστήμες.Αυτές οι αποκλίσεις και οι συγκρούσεις, ωστόσο, είναι εγγενείς σε οποιαδήποτε κοινωνική επιστήμη, οι οποίες απαιτούν ένα στοιχείο ερμηνείας που σπάνια συναντάται στις φυσικές επιστήμες. Ο τομέας των οικονομικών περιλαμβάνει ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία κοινά για όλες τις κοινωνικές επιστήμες και όσο οι κοινωνικές επιστήμες υπάρχουν ως τάξη επιστημών, τα οικονομικά ταιριάζουν μέσα στην τάξη.