α:

Ο δείκτης Herfindahl-Hirschman μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό της ανταγωνιστικής ισορροπίας στον αθλητισμό. Η αγωνιστική ισορροπία είναι επιθυμητή στον αθλητισμό, επειδή η αβεβαιότητα όσον αφορά τα αποτελέσματα των εποχών και των ατομικών αγώνων οδηγεί σε αυξημένο δημόσιο ενδιαφέρον. Αυτό το δημόσιο συμφέρον έχει ως αποτέλεσμα υψηλότερες αξιολογήσεις τηλεοπτικών προγραμμάτων, αυξημένη συμμετοχή και περισσότερες χορηγίες. Τελικά, όλα αυτά μεταφράζονται σε αυξημένα έσοδα.

Ως εκ τούτου, αθλητικά πρωταθλήματα προσπαθούν συνεχώς να δημιουργήσουν μεγαλύτερη ανταγωνιστική ισορροπία. Ο δείκτης Herfindahl-Hirschman είναι ένα εργαλείο για την αξιολόγηση του εάν τα μέτρα αυτά ήταν επιτυχημένα. Υπολογίζεται λαμβάνοντας το μερίδιο αγοράς κάθε επιχείρησης σε μια ανταγωνιστική αγορά και στη συνέχεια τετραγωνίζοντας αυτό το ποσοστό. Στη συνέχεια, η τιμή του δείκτη Herfindahl-Hirschman ισοδυναμεί με το άθροισμα όλων αυτών των τετραγωνικών αριθμών μεριδίων αγοράς. Μια μεγαλύτερη τιμή δείκτη θα ισοδυναμούσε με λιγότερο ανταγωνιστικό υπόλοιπο.

Για παράδειγμα, μια μονοπωλιακή βιομηχανία με μια εταιρεία με μερίδιο αγοράς 100% θα έχει τη μέγιστη αξία των 10 000. Μια εντελώς κατακερματισμένη βιομηχανία όπου κανείς δεν έχει μερίδιο αγοράς άνω του 1% θα είχε ως αποτέλεσμα ένα πολύ μικρό αριθμό. Για τα αθλητικά πρωταθλήματα, η σχετική μέτρηση αναμένεται να κερδίσει έναντι πραγματικών κερδών αντί για μερίδιο αγοράς.

Οι ερευνητές έχουν τροποποιήσει τον δείκτη Herfindahl-Hirschman για να προσδιορίσουν την ανταγωνιστική ισορροπία στον αθλητισμό, λαμβάνοντας την τυπική απόκλιση των κερδών εντός της σεζόν σε σχέση με την τυπική απόκλιση των αναλογιών νίκης στην ιδανική περίπτωση στην οποία απονέμονται νίκες. Ουσιαστικά, αυτή η μέτρηση επιτρέπει στους ερευνητές να προσδιορίσουν τον τρόπο λειτουργίας των ομάδων σε σχέση με τις προσδοκίες. Μετά από όλα, ένα αθλητικό πρωτάθλημα στο οποίο το αγαπημένο κέρδισε κάθε φορά δεν θα ήταν πολύ συναρπαστικό για τους οπαδούς. Θα ήταν η τελική ένδειξη έλλειψης ανταγωνιστικής ισορροπίας.

Αθλητικά πρωταθλήματα με μεγαλύτερη ανταγωνιστική ισορροπία θα βρουν μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας. Φυσικά, η αυξανόμενη δημοτικότητα και η εκτίμηση της αξίας των αθλητικών franchise είναι επίσης μια απόδειξη ότι η ανταγωνιστική ισορροπία παραμένει ισχυρή σε αθλητικά πρωταθλήματα. Τα αθλήματα έχουν γίνει πιο απρόβλεπτα σε εποχιακή βάση λόγω αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν από τους αξιωματούχους του πρωταθλήματος.

Λόγω αυτών των αλλαγών, οι δυναστείες έχουν γίνει σπάνιες στον αθλητισμό. Ο 20ός αιώνας κυριαρχείται από ομάδες που κυριαρχούν σε ένα άθλημα εδώ και χρόνια, αν όχι δεκαετίες. Οι μεταρρυθμίσεις όπως το κατώτατο όριο μισθών καθιστούν αυτό πιο δύσκολο. Το κατώτατο όριο μισθών απαιτεί ένα σκληρό καπάκι για τις δαπάνες των παικτών για κάθε ομάδα, ανεξάρτητα από το αν η ομάδα βρίσκεται στην Οκλαχόμα Σίτι ή τη Νέα Υόρκη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι καλοί παίκτες να αφήνουν καλές ομάδες για υψηλότερους μισθούς σε κακές ομάδες.

--3 ->

Αυτό δημιουργεί ισοτιμία και οδηγεί σε πολύ πιο ομοιόμορφη κατανομή ταλέντων στο πρωτάθλημα. Χωρίς το ανώτατο όριο μισθών, οι ομάδες στις μεγάλες αγορές μπορούν να δημιουργήσουν δυναστείες πληρώνοντας τους υψηλότερους μισθούς. Ένα άλλο μέτρο για τη δημιουργία ανταγωνιστικής ισορροπίας δίνει στις ομάδες με τις χειρότερες εγγραφές ευκαιρίες να επιλέξουν τους καλύτερους διαθέσιμους εισερχόμενους παίκτες.

Αυτό δημιουργεί μια κυκλική διαδικασία στην οποία οι χειρότερες ομάδες έχουν την ευκαιρία να βελτιώσουν περισσότερο τις ομάδες τους, επιλέγοντας τους πιο ελπιδοφόρους νεοεισερχόμενους, δημιουργώντας τους για να πετύχουν τα επόμενα χρόνια. Εκτός από τα αυξημένα έσοδα και το δημόσιο συμφέρον, η χαμηλή ανάγνωση του δείκτη Herfindahl-Hirschman αποτελεί ακαδημαϊκή απόδειξη ότι οι προσπάθειες των αθλητικών πρωταθλημάτων λειτουργούν.