a:

Επειδή οι βασικοί οικονομικοί πιστεύουν ότι ο πρωταρχικός παράγοντας που οδηγεί την οικονομική δραστηριότητα και οι βραχυπρόθεσμες διακυμάνσεις είναι η ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών, η θεωρία αποκαλείται συχνά οικονομία της ζήτησης. Αυτή η προοπτική έρχεται σε αντίθεση με την κλασική οικονομική θεωρία ή με την οικονομία της προσφοράς, η οποία δηλώνει την παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών ή προμήθεια, έχει πρωταρχική σημασία στην οικονομική ανάπτυξη.

Ο οικονομολόγος John Maynard Keynes ανέπτυξε τις οικονομικές του θεωρίες σε μεγάλο βαθμό ως αντίδραση στη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Πριν από τη Μεγάλη Ύφεση, η κυρίαρχη θεωρία ήταν η κλασική οικονομία, με την πεποίθηση ότι μέσω των δυνάμεων της αγοράς της προσφοράς και της ζήτησης, η οικονομική ισορροπία θα αποκατασταθεί φυσικά με την πάροδο του χρόνου. Ωστόσο, η Μεγάλη Ύφεση και η μακρόχρονη και εκτεταμένη ανεργία της αντέκρουσαν τις κλασσικές οικονομικές θεωρίες, που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί οι μηχανισμοί της ελεύθερης αγοράς δεν αποκαθιστούσαν την ισορροπία στην οικονομία.

Ο Keynes υποστήριξε ότι η ανεργία είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς ζήτησης για αγαθά. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, τα εργοστάσια παρέμειναν αδρανή και οι εργαζόμενοι ήταν άνεργοι, επειδή δεν υπήρχε αρκετή ζήτηση για αυτά τα προϊόντα. Με τη σειρά τους, τα εργοστάσια είχαν ανεπαρκή ζήτηση για εργαζόμενους. Λόγω αυτής της έλλειψης συνολικής ζήτησης, η ανεργία εξακολούθησε και, αντίθετα με τις κλασσικές θεωρίες οικονομικών, η αγορά δεν μπόρεσε να αυτο-διορθώσει και να αποκαταστήσει την ισορροπία.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των κεϋνσιανών ή της οικονομίας της ζήτησης είναι η έμφαση στη συνολική ζήτηση. Η συνολική ζήτηση αποτελείται από τέσσερα στοιχεία: την κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών. επενδύσεις της βιομηχανίας σε κεφαλαιουχικά αγαθά · δημόσιες δαπάνες για δημόσια αγαθά και υπηρεσίες · και τις καθαρές εξαγωγές. Στο μοντέλο της ζήτησης, ο Keynes τάχθηκε υπέρ της κυβερνητικής παρέμβασης για να βοηθήσει στην υπερπήδηση της χαμηλής συνολικής ζήτησης βραχυπρόθεσμα, όπως κατά τη διάρκεια ύφεσης ή κατάθλιψης, στη μείωση της ανεργίας και στην τόνωση της ανάπτυξης.

Εάν τα άλλα στοιχεία της συνολικής ζήτησης είναι στατικά, οι κρατικές δαπάνες μπορούν να μετριάσουν αυτά τα θέματα. Εάν οι άνθρωποι είναι λιγότερο ικανοί ή πρόθυμοι να καταναλώσουν και οι επιχειρήσεις είναι λιγότερο πρόθυμες να επενδύσουν στην κατασκευή περισσότερων εργοστασίων, η κυβέρνηση μπορεί να εισέλθει στη δημιουργία ζήτησης για αγαθά και υπηρεσίες. Μπορεί να επιτύχει αυτόν τον στόχο μέσω του ελέγχου της προσφοράς χρήματος. το κάνει αυτό με τη μεταβολή των επιτοκίων ή με την πώληση ή την αγορά κρατικών ομολόγων.

Η κεϋνσιανή οικονομία υποστηρίζει τις βαριές κυβερνητικές δαπάνες κατά τη διάρκεια μιας εθνικής ύφεσης για την ενθάρρυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Η τοποθέτηση περισσότερων χρημάτων στις τσέπες των μεσαίων και κατώτερων τάξεων έχει μεγαλύτερο όφελος για την οικονομία από την εξοικονόμηση ή την αποθήκευση των χρημάτων σε έναν λογαριασμό πλούσιου ατόμου.Η αύξηση της ροής χρημάτων στις κατώτερες και μεσαίες τάξεις αυξάνει την ταχύτητα του χρήματος ή τη συχνότητα με την οποία χρησιμοποιείται το 1 δολάριο για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών εγχώριας παραγωγής. Η αυξημένη ταχύτητα του χρήματος σημαίνει ότι περισσότεροι άνθρωποι καταναλώνουν αγαθά και υπηρεσίες και, συνεπώς, συμβάλλουν στην αύξηση της συνολικής ζήτησης.