α:

Στην οικονομία, ο νόμος της μείωσης της οριακής χρησιμότητας δηλώνει ότι η οριακή χρησιμότητα ενός προϊόντος ή υπηρεσίας μειώνεται όσο αυξάνεται η διαθέσιμη προσφορά του. Οι οικονομικοί φορείς αφιερώνουν κάθε διαδοχική μονάδα του αγαθού ή της υπηρεσίας προς ολοένα και λιγότερο αποτιμημένους σκοπούς. Ο νόμος της μείωσης της οριακής χρησιμότητας χρησιμοποιείται για να εξηγήσει άλλα οικονομικά φαινόμενα, όπως η χρονική προτίμηση.

Κάθε φορά που ένα άτομο αλληλεπιδρά με ένα οικονομικό αγαθό, αυτός ή αυτή ενεργεί κατ 'ανάγκη με τρόπο που να αποδεικνύει τη σειρά με την οποία εκτιμά τη χρήση αυτού του αγαθού. Έτσι, η πρώτη μονάδα ενός αγαθού είναι αφιερωμένη στο πιο πολύτιμο τέλος του ατόμου, η δεύτερη μονάδα είναι αφιερωμένη στο δεύτερο πιο πολύτιμο τέλος και ούτω καθεξής.

Σκεφτείτε έναν άνθρωπο σε ένα νησί έρημο μετά από μια περίπτωση εμφιαλωμένου νερού πλύσεις στην ακτή. Μπορεί να πίνει το πρώτο μπουκάλι, υποδεικνύοντας ότι η ικανοποίηση της δίψας του ήταν η πιο σημαντική χρήση του νερού. Μπορεί να βυθιστεί με το δεύτερο μπουκάλι ή μπορεί να αποφασίσει να το αποθηκεύσει αργότερα. Εάν το αποθηκεύει αργότερα, δείχνει ότι εκτιμά την μελλοντική χρήση του νερού περισσότερο από το μπάνιο σήμερα, αλλά ακόμα λιγότερο από την άμεση απόσβεση της δίψας του. Αυτό ονομάζεται κανονική προτίμηση χρόνου. Αυτή η ιδέα συμβάλλει στην εξήγηση της εξοικονόμησης και των επενδύσεων σε σχέση με την τρέχουσα κατανάλωση

Αυτό εξηγεί επίσης γιατί οι καμπύλες ζήτησης είναι προς τα κάτω κλίσεις στα μικροοικονομικά μοντέλα, αφού κάθε επιπρόσθετη μονάδα ενός αγαθού ή υπηρεσίας τίθεται προς λιγότερο πολύτιμους σκοπούς. Αυτή η εφαρμογή του νόμου της οριακής χρησιμότητας καταδεικνύει γιατί η άνοδος του χρηματικού αποθέματος (άλλα πράγματα είναι ίσα) μειώνει την αξία ανταλλαγής μιας μονάδας χρήματος, αφού κάθε διαδοχική μονάδα χρημάτων χρησιμοποιείται για να αγοράσει ένα λιγότερο πολύτιμο τέλος.

Παρέχει επίσης ένα οικονομικό επιχείρημα κατά της χειραγώγησης των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες, καθώς το επιτόκιο επηρεάζει τις συνήθειες εξοικονόμησης και κατανάλωσης των καταναλωτών ή των επιχειρήσεων. Με τη στρέβλωση του επιτοκίου, οι καταναλωτές ενθαρρύνονται να δαπανήσουν ή να εξοικονομήσουν από τις πραγματικές προτιμήσεις τους χρόνου, οδηγώντας σε ενδεχόμενα πλεονάσματα ή ελλείψεις στις επενδύσεις κεφαλαίου.