α:

Μία κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τη νομισματική της πολιτική για πολλούς λόγους, μερικοί από τους οποίους είναι πολιτικοί, μερικοί θεωρητικοί, κάποιοι εμπειρικοί και κάποιοι τεχνολογικοί. Οι οικονομικοί στόχοι των περισσοτέρων κυβερνήσεων είναι παρόμοιοι: αύξηση της ανάπτυξης, μείωση των περιόδων ύφεσης, δημιουργία θέσεων εργασίας και σταθερότητα των τιμών. Δυστυχώς, η νομισματική πολιτική είναι ένα ακατέργαστο και αβέβαιο εργαλείο, το οποίο συχνά εφαρμόζεται με τις καλύτερες εικασίες και αξιολογείται με μακρινά και μικτά αποτελέσματα.

Είναι σχεδόν αδύνατο να διαχωρίσουμε την οικονομική σκέψη από πολιτικούς λόγους και γι 'αυτό πολλές σύγχρονες κυβερνήσεις προσπαθούν να χωρίσουν τα εκλεγμένα στελέχη τους από τις αποφάσεις νομισματικής πολιτικής. Αυστηρά μιλώντας, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου δεν ελέγχει τη νομισματική πολιτική της Federal Reserve. είναι τεχνικά λανθασμένο να πούμε ότι η αμερικανική κυβέρνηση αλλάζει τη νομισματική πολιτική. Η Fed ελέγχεται από το Διοικητικό Συμβούλιο της, το οποίο λειτουργεί ανεξάρτητα από τον Πρόεδρο και το Κογκρέσο του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το πεδίο των οικονομικών, παρά τη μαθηματική ανδρεία του, δεν έχει το πλεονέκτημα του ελεγχόμενου, δοκιμαστικού πειραματισμού της φυσικής ή της χημείας. Αυτό σημαίνει ότι η επικρατούσα οικονομική σκέψη των δημοσίων πολιτικών αλλάζει με την πάροδο του χρόνου χωρίς συγκεκριμένη βεβαιότητα. Αυτό παρατηρείται στις μεταβάσεις ανάμεσα στον μερκαντιλισμό, την κλασσική οικονομία, τον κεϋνσιανό, τον μονεταρισμό και τις μικτές οικονομίες του χρέους. Οι τακτικές της νομισματικής πολιτικής ενδέχεται να μεταβληθούν επειδή μια νέα θεωρία έλαβε υπόψη της την κεντρική τράπεζα, προκαλώντας ευρεία οικονομική μεταρρύθμιση.

Σε πιο πρακτικό επίπεδο, η νομισματική πολιτική τείνει να προσαρμόζεται στα τρέχοντα επίπεδα ανεργίας και πληθωρισμού. Οι υποστηρικτές της νομισματικής πολιτικής πιστεύουν ότι τα εργαλεία τους μπορούν να βοηθήσουν στην καθοδήγηση της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό λαμβάνει τη μορφή προσαρμογών επιτοκίων, τραπεζικών υποχρεωτικών αποθεματικών και άμεσου χειρισμού της προσφοράς χρήματος. Όταν η ανεργία ή η αποπληθωριστική επιφάνεια, οι κεντρικές τράπεζες ακολουθούν επεκτατικές / πληθωριστικές νομισματικές πολιτικές. αντίθετα, οι πολιτικές αποπληθωρισμού θεσπίζονται όταν φαίνεται ότι οι τιμές αυξάνονται πολύ γρήγορα.

Μερικές φορές η νομισματική πολιτική αλλάζει επειδή η προηγούμενη εφαρμογή αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Η «παγίδα ρευστότητας» στην ιαπωνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και του 2000 είναι ένα διάσημο παράδειγμα της νομισματικής πολιτικής που υπολείπεται των προβλεπόμενων επιπτώσεών της. Παρά τα χρόνια σχεδόν μηδενικών επιτοκίων και άλλων επεκτατικών μεθόδων, η ιαπωνική κεντρική τράπεζα δεν μπόρεσε να παραγάγει τα στοχευμένα επίπεδα πληθωρισμού ή οικονομικής ανάπτυξης. Τόσο η νομισματική όσο και η δημοσιονομική πολιτική της Ιαπωνίας άλλαξαν αρκετές φορές κατά τη διάρκεια και μετά από αυτή την περίοδο, με κάθε μεταβολή υποπροϊόν της προηγούμενης αναποτελεσματικότητας.

Η φύση των τεχνικών νομισματικής πολιτικής προσαρμόστηκε με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες εντός της οικονομίας.Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η Federal Reserve εγκατέλειψε πιο κλασικά νομισματικά μεγέθη και άρχισε να επικεντρώνεται στα επιτόκια και τα προγράμματα αγοράς ομολόγων. Η εξήγησή της για αυτές τις μετατοπίσεις ήταν ότι τα μεταβαλλόμενα χρηματοπιστωτικά μέσα και η ηλεκτρονική τραπεζική κατέστησαν πιο δύσκολη την παρακολούθηση της πραγματικής προσφοράς χρήματος. Απλώς έγινε πολύ δύσκολο να προβλεφθεί ο αντίκτυπος των κλασικών χρηματικών εισφορών στη νέα αυτή εποχή.

Οι περισσότερες από αυτές τις μεταβλητές είναι πιθανόν να παίζουν όταν αλλάζει η νομισματική πολιτική. Ακόμη και με τις κυβερνήσεις που έχουν μεγαλύτερο βαθμό ελέγχου στις κεντρικές τους τράπεζες, οι πολιτικές αλλαγές σπάνια γίνονται σε ένα κενό που βασίζεται σε μία σκέψη.