Με περισσότερους εργαζόμενους από ποτέ, ανάλογα με τα 401 (k) s και άλλα αυτοκατευθυνόμενα σχέδια για τη συνταξιοδότησή τους, οι επενδυτές διακυβεύονται πολύ όταν πρόκειται για τη βελτιστοποίηση του χαρτοφυλακίου τους. Η συμβατική σοφία είναι ότι οι μετοχές προσφέρουν την καλύτερη ευκαιρία για μεγιστοποίηση των αποδόσεων μακροπρόθεσμα, αλλά κάθε σημαντική πτώση στην αγορά φαίνεται να δημιουργεί νέες αμφιβολίες.

Η λεγόμενη «χαμένη δεκαετία» μεταξύ του 1998 και του 2008, όταν τα αποθέματα του Ηνωμένου Βασιλείου υποχώρησαν στο 0,6%, δημιούργησαν ιδιαίτερα έντονο σκεπτικισμό. Εάν τα αποθέματα - ή οι μετοχές, όπως συχνά καλούνται στη Wall Street - είναι μια τόσο έξυπνη επένδυση, πώς συμβαίνει αυτό;

Ο προσδιορισμός της πραγματικής αξίας μιας κατηγορίας περιουσιακών στοιχείων απαιτεί μια αίσθηση προοπτικής. Επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του 1900, οι καταστροφές αυτής της διάρκειας είναι στην πραγματικότητα αρκετά σπάνιες. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, τα αποθέματα έχουν κατά μέσο όρο πολύ πιο ισχυρές αποδόσεις από τα ομόλογα ή ακόμη και τα πολύτιμα μέταλλα. Έτσι, για τους επενδυτές που μπορούν να αντέξουν οικονομικά να βγάλουν τις αναπόφευκτες βυθίσεις στην πορεία, τα αποθέματα είναι πραγματικά ο καλύτερος τρόπος για να αυξηθεί το δυναμικό ανάπτυξης του αυγού τους.

- <->

Αποθέματα έναντι ομολόγων

Όταν συγκρίνουμε τα αποθέματα με τους ομολόγους, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πρώτα τις θεμελιώδεις διαφορές. Ένα εταιρικό ομόλογο είναι ουσιαστικά ένα Ι.Ο. U. ότι μια εταιρεία δίνει έναν επενδυτή. Συμφωνεί να εξοφλήσει την ονομαστική αξία του χαρτονομίσματος εκτός από το αναγραφόμενο επιτόκιο. Και επειδή υπάρχει μια υπόσχεση που συνδέεται με την ασφάλεια, οι ομολογιούχοι είναι προφανώς πρόθυμοι να δεχτούν χαμηλότερο ποσοστό απόδοσης από ό, τι θα περίμενε κανείς από μια πιο κερδοσκοπική επένδυση.

Ωστόσο, όταν αγοράζετε ένα μερίδιο των μετοχών, αγοράζετε ένα μερίδιο ιδιοκτησίας - τόσο μικρό όσο μπορεί να είναι - στην επιχείρηση. Θεωρητικά, η αξία της θέσης ιδιοκτησίας σας θα μπορούσε να κινηθεί απεριόριστα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, με βάση την απόδοση της εταιρείας. Ο βαθμός κινδύνου είναι μεγαλύτερος, αλλά και η πιθανή ανταμοιβή - ή έτσι μας λένε.

Το ίδιο συμβαίνει και με την ιστορία; Όταν κάποιος κοιτάζει αρκετές δεκαετίες δεδομένων, η απάντηση είναι μια ηχηρή "ναι. "

Μια σημαντική πηγή σύγχυσης για τους επενδυτές είναι οι ημερομηνίες συλλογής κερασιών όταν αναλύονται οι αποδόσεις των αποθεμάτων. Η περίοδος 1998-2008 είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Αν κάποιος έβαλε όλα τα χρήματά τους σε μετοχές του Ηνωμένου Βασιλείου το 1998 και προσπάθησε να τα πουλήσει όλα το 2008, είναι αλήθεια ότι η απόδοση τους θα είναι ελαφρώς μικρότερη από το μηδέν. Η υπερβολική έμφαση σε αυτό το συγκεκριμένο 10ετές διάστημα μπορεί να είναι παραπλανητική.

Το πρόβλημα είναι ότι το 1998 αποτελούσε μια προσωρινή αιχμή για την αγορά - ήταν η πρώτη φορά που το S & P 500 έπληξε το 1, 000 βαθμούς - και το 2008 ήταν μια κοιλάδα. Ο ακριβέστερος τρόπος αξιολόγησης των διαφορετικών τίτλων είναι ο υπολογισμός της μακροπρόθεσμης πορείας τους - και αυτό απαιτεί να κοιτάζετε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Όταν εξετάζουμε ολόκληρη την περίοδο μεταξύ 1928 και 2011, διαπιστώνουμε ότι τα αποθέματα εκτιμήθηκαν με σύνθετο μέσο όρο 9.3% ετησίως. Στο ίδιο εύρος, τα ομόλογα παρήγαγαν ετήσια απόδοση 5,1% κατά μέσο όρο.

Πόσο αξιόπιστα είναι τα αποθέματα, αν τα χρησιμοποιούμε για μακροπρόθεσμη εξοικονόμηση; Εδώ είναι ένας τρόπος να το εξετάσουμε. Αν ξεκινήσετε με την ημερομηνία 1 Ιανουαρίου 1905 και κοιτάξτε το Dow Jones Industrial Average κάθε 15 χρόνια, θα παρατηρήσετε ότι ο δείκτης αυξήθηκε κατά τη διάρκεια κάθε διαστήματος αλλά ένα (ελαφρά σκούπισε μεταξύ 1965 και 1980). Επομένως, τα αποθέματα δεν είναι αλεξίσφαιρα, αλλά σε παρατεταμένες περιόδους έχουν αξιοσημείωτη συνέπεια.

Φυσικά, σε μικρότερες χρονικές περιόδους, οι μετοχές μπορούν να κυμανθούν σημαντικά - ζητήστε απλώς κάποιον που σχεδίαζε να αξιοποιήσει τα αποθέματά της πριν από την κατάρρευση της αγοράς του 2008. Όταν επενδύουμε για βραχυπρόθεσμο χρονικό διάστημα, η μετατόπιση προς ομολογίες υψηλού βαθμού και άλλες σχετικά χαμηλού κινδύνου επενδύσεις είναι ένας καλός τρόπος για να προστατεύσουμε την αποταμίευσή μας σε περίπτωση που η οικονομία λάβει μια απροσδόκητη πτώση.

Πηγή: Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα του St. Louis

Ο χρυσός μετράει;

Ακριβώς όπως ένα επενδυτικό όχημα μπορεί να έχει μια κακή δεκαετία, μπορεί επίσης να έχει μια αστρική. Τέτοια ήταν η περίπτωση του χρυσού μετά την έκρηξη της φούσκας dotcom. Το 2001, το πολύτιμο μέταλλο ήταν $ 271. 04 ανά ουγγιά. Μέχρι το 2012, είχε φτάσει σε ένα εντυπωσιακό $ 1, 668. 98.

Έτσι έχει ο χρυσός ξεπεράσει τα αποθέματα ως την καλύτερη λεωφόρο για να αυξήσει το χαρτοφυλάκιό σας; Οχι ακριβώς. Και εδώ, αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της επιλογής ημερομηνιών. Εξάλλου, ο χρυσός έχει περάσει και σε δύσκολες περιόδους. Για παράδειγμα, η τιμή του αυξήθηκε στα 615 δολ. Η ουγγιά το 1980, πριν βυθιστεί στα επόμενα διαδοχικά έτη. Δεν έφθασε ξανά τα $ 615 μέχρι το 2007, σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα.

Πράγματι, όταν κοιτάζουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο χρυσός χάνει μεγάλο μέρος της λάμψης του. Από το 1928 έως το 2011, η τιμή του αυξήθηκε κατά μέσο όρο 5,4% ετησίως. Είναι ενδιαφέρον ότι ο χρυσός είναι ιστορικά εξίσου ασταθής με τα αποθέματα, επομένως χαμηλότερη απόδοση σε αυτή την περίπτωση δεν σημαίνει μικρότερο κίνδυνο.

Ακολουθεί ένας ακόμη λόγος να είστε προσεκτικοί σχετικά με το χρυσό, τουλάχιστον αν ζείτε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα μακροπρόθεσμα κέρδη από τα συλλεκτικά αντικείμενα - η κατηγορία των επενδύσεων που ο χρυσός πέφτει κάτω - φορολογούνται στο 28%. Από το 2013, τα μακροπρόθεσμα κέρδη από τα αποθέματα και τα ομόλογα υπόκεινται σε ανώτατο όριο 20%.

Δεν είναι ότι ο χρυσός δεν μπορεί να διαδραματίσει χρήσιμο ρόλο στο χαρτοφυλάκιό του, αλλά καθιστώντας το κεντρικό σημείο μιας μακροπρόθεσμης επενδυτικής στρατηγικής έχει σαφείς παγίδες.

Βρίσκοντας το σωστό μίγμα

Εάν οι μετοχές πραγματικά προσφέρουν υψηλότερο αναπτυξιακό δυναμικό από άλλες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων, ποιος είναι ο ρόλος τους σε ένα πρόγραμμα συνταξιοδότησης; Η απάντηση δεν είναι σχεδόν ποτέ 100%, ακόμη και για έναν επενδυτή στην ηλικία των 20 ετών που μόλις ξεκινάει μια σταδιοδρομία.

Το γεγονός είναι ότι τα αποθέματα - ακόμη και εκείνα των καθιερωμένων εταιρειών "blue chip" - είναι σημαντικά πιο άκαμπτα από τα περιουσιακά στοιχεία όπως τα ομόλογα και τα αμοιβαία κεφάλαια της αγοράς χρήματος. Η προσθήκη σταθερότερων τίτλων στο μείγμα έχει τα πλεονεκτήματά της.

Για παράδειγμα, ακόμη και νεότεροι επενδυτές πρέπει μερικές φορές να αξιοποιήσουν τα 401 (k) τους ως αποτέλεσμα μιας απροσδόκητης οικονομικής δυσκολίας. Εάν το κάνουν όταν η αγορά είναι κάτω, μια υπερβολική εξάρτηση από το απόθεμα μόνο επιδεινώνει τον πόνο.

Ενώ οι μετοχές αποτελούν συνήθως το μεγαλύτερο μέρος ενός χαρτοφυλακίου για όσους έχουν μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα, η ελαχιστοποίηση του κινδύνου τείνει να καταστεί μεγαλύτερη προτεραιότητα όταν κάποιος πλησιάσει τη συνταξιοδότηση και άλλες σημαντικές οικονομικές ανάγκες.Ως εκ τούτου, είναι λογικό να μειωθεί σταδιακά η κατανομή των αποθεμάτων, καθώς τα γεγονότα αυτά πλησιάζουν.

Η κατώτατη γραμμή

Κάθε φορά που μια διαφορετική κλάση περιουσιακών στοιχείων υπερβαίνει τα αποθέματα κατά τη διάρκεια αρκετών ετών, υπάρχει μια τάση να εξετάζονται οι μετοχές με καχυποψία. Κατά την αξιολόγηση των τίτλων από ιστορική άποψη, ωστόσο, γίνεται αντιληπτό ότι τα αποθέματα είναι πραγματικά ο καλύτερος τρόπος να μεγιστοποιηθεί το δυναμικό ανοδικών τάσεων του χαρτοφυλακίου κάποιου. Το κλειδί είναι να κρατάτε το κατάλληλο ποσό και να διαφοροποιείτε τις συμμετοχές σας μέσω αμοιβαίων κεφαλαίων, κεφαλαίων δεικτών και ETF.