α:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να χρεώνουν την ιστορία τους, χάνοντας περισσότερα από 70 εκατομμύρια δολάρια στους Γάλλους και τους Ολλανδούς μετά το τέλος του Επαναστατικού Πολέμου το 1783. Ωστόσο, το πρώτο πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα στο ομοσπονδιακό βιβλίο δεν εκτελέστηκε μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας. Τον Σεπτέμβριο του 1789, ο Αλέξανδρος Χάμιλτον, τότε Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, διαπραγμάτευσε όρους με την Τράπεζα της Νέας Υόρκης και την Τράπεζα της Βόρειας Αμερικής για να δανειστεί $ 19.608.81 για να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις στο πλαίσιο του προϋπολογισμού των ΗΠΑ.

Ο Hamilton ήταν ισχυρός υποστηρικτής μιας μεγάλης, ισχυρής ομοσπονδιακής κυβέρνησης σε αντίθεση με τον αντίπαλό του, Thomas Jefferson. Θεωρούσε ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τη νέα χώρα να εδραιωθεί και να επιδιώξει ενεργά την έκδοση κρατικών ομολόγων με τη βοήθεια εσόδων από τιμολόγια. Το σχέδιο του Χάμιλτον βασίστηκε στα ομόλογα που εξέδωσε η Τράπεζα της Αγγλίας μετά την ίδρυσή της το 1694, γεγονός που επέτρεψε στη Βρετανία να χρηματοδοτήσει τους Γάλλους κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων τους. Η αμερικανική κυβέρνηση αισθάνθηκε εξουσιοδοτημένη να δανειστεί από εκείνο το σημείο προς τα εμπρός, και μετά τον πόλεμο του 1812, το συνολικό δημόσιο χρέος ξεπέρασε τα 115 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Andrew Jackson, έβδομος πρόεδρος του Ηνωμένου Βασιλείου, θεώρησε ότι τα τρέχοντα ελλείμματα ήταν ανήθικα και ότι το χρέος εξασθένησε το έθνος. Μέχρι το 1835, λιγότερο από έξι χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Τζάκσον πλήρωσε ολόκληρο το δημόσιο χρέος περιορίζοντας τις κυβερνητικές δαπάνες και την πώληση ομοσπονδιακών εκτάσεων.

Πριν από το 1930, σχεδόν όλα τα δημοσιονομικά ελλείμματα που διεξήγαγε η αμερικανική κυβέρνηση ήταν αποτέλεσμα των πολέμων. Ο εμφύλιος πόλεμος δημιούργησε τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών που άφησαν το έθνος να έχει περισσότερα από $ 2. 5 δισεκατομμύρια μετά το 1865. Η φύση των χρεών άλλαξε μετά τη Μεγάλη Ύφεση και την άνοδο των κεϋνσιανών οικονομικών.

Ο βαθμός στον οποίο ο βρετανός οικονομολόγος John Maynard Keynes επηρέασε τις κυβερνητικές δαπάνες τον 20ό αιώνα δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Ενώ οι διοικήσεις του Hoover και του Roosevelt επεκτάθηκαν σε έργα δημοσίων έργων και πειραματίστηκαν με δημοσιονομικά ελλείμματα ενόψει της Μεγάλης Ύφεσης, ο Keynes παρείχε τη μακροοικονομική δικαιολογία για τη διεξαγωγή μεγάλων δημοσιονομικών ελλειμμάτων για την τόνωση της συνολικής ζήτησης και την καταπολέμηση της ύφεσης.

Το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετώπισε σοβαρά δημοσιονομικά ελλείμματα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, οι δαπάνες για την πολεμική προσπάθεια δημιούργησαν τα μεγαλύτερα ελλείμματα ως ποσοστό του συνολικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος ή του ΑΕΠ στην αμερικανική ιστορία. Μια πιο περιορισμένη πολιτική δαπανών έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και συνέχισε περισσότερο ή λιγότερο μέχρι την έναρξη του πολέμου του Βιετνάμ και της Μεγάλης Κοινωνίας του Lyndon Johnson.

Από το 1970, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει υποστεί ελλείμματα κατά τη διάρκεια κάθε οικονομικού έτους για όλα εκτός από τέσσερα χρόνια, από το 1998 έως το 2001. Η επίδραση αυτών των αθροιστικών δημοσιονομικών ελλείψεων συζητείται από πολιτικούς αναλυτές και οικονομολόγους, αλλά η προέλευσή τους είναι πολύ λιγότερο αμφιλεγόμενη.Από την εποχή του Αλέξανδρου Χάμιλτον, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει μετατρέψει τις ελλειμματικές δαπάνες ως μέσο χρηματοδότησης πολέμων, αυξανόμενης ομοσπονδιακής επιρροής και παροχής δημόσιων υπηρεσιών χωρίς να χρειάζεται να αυξήσει τους φόρους ή να μειώσει τα υπάρχοντα προγράμματα.