Στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι πολιτικές μακροχρόνιας περίθαλψης ήταν η αγάπη του ασφαλιστικού κλάδου. Η πρόβλεψη για την ανάγκη αυτού του τύπου περίθαλψης ήταν πολύ, πολύ υψηλή και πολλοί μεταφορείς ανέβηκαν στην κυματοθραύστη προσφέροντας πολιτικές που πληρώνονταν για όλους τους τύπους διαχειριζόμενης φροντίδας. Αλλά το ποσοστό απαίτησης για αυτό το είδος κάλυψης τελικά έγινε τόσο υψηλό που πολλοί ασφαλιστές εξαναγκάστηκαν να βγουν από την αρένα.

Σήμερα υπάρχουν μόνο λίγες εταιρείες που προσφέρουν κάθε είδους αυτόνομη κάλυψη για αυτήν την ανάγκη. Αυτές οι πολιτικές είναι τώρα πιο ακριβές από ποτέ, και σε πολλές περιπτώσεις η κάλυψη που παρέχουν έχει διαβρωθεί επίσης. Ευτυχώς, ο ασφαλιστικός κλάδος έχει βρει αυτό που φαίνεται να είναι μια πολύ καλύτερη λύση σε αυτό το δίλημμα. Οι επιταχυνόμενοι παροχείς παροχών έχουν γίνει οι νέοι άντρες στη χρηματοπιστωτική αγορά, καθώς είναι σε θέση να παρέχουν πολύ πιο ευέλικτη κάλυψη για τη διαχειριζόμενη φροντίδα με λογικό κόστος.

Στην δεκαετία του '80, άρχισαν να εμφανίζονται τμήματα στην εθνική τηλεόραση για το πώς ορισμένες εταιρείες που ονομάζονταν viators αγόραζαν τις ασφαλιστικές συμβάσεις ζωής ασθενών με τελική ασθένεια, ώστε να μπορούν να συλλέγουν το όφελος θανάτου και οι ασθενείς θα έχουν κάποια χρήματα για να χρησιμοποιούν τώρα για ιατρικούς λογαριασμούς. Ωστόσο, οι βίαιοι οικισμοί ήταν σε μεγάλο βαθμό άκυροι και συχνά έμοιαζαν με κίνδυνο για τους πωλητές, οι οποίοι αντιμετώπισαν μεγάλες φορολογικές συνέπειες σε ορισμένες περιπτώσεις.

Ωστόσο, ο ασφαλιστικός κλάδος αναγνώρισε γρήγορα την ανάγκη οι κάτοχοι ασφαλιστηρίων συμβολαίων να έχουν πρόσβαση σε ορισμένα από τα οφέλη της ασφάλισης ζωής τους για να πληρώσουν για πράγματα όπως διαχειριζόμενη φροντίδα προτού πεθάνουν. Αυτό οδήγησε στην εμφάνιση επιταχυνόμενων οδηγών ωφέλειας, οι οποίες ικανοποιούν αυτή την ανάγκη. Επιτρέπουν στους κατόχους ασφαλιστηρίων συμβολαίων να έχουν πρόσβαση σε ορισμένα ή όλα τα οφέλη θανάτου στην πολιτική τους για κρίσιμες ή χρόνιες ασθένειες, αναπηρίες ή μακροχρόνια περίθαλψη. Αυτές οι πολιτικές έχουν καταστήσει την ασφάλιση ζωής πολύ πιο σημαντική για ένα μεγάλο τμήμα της αγοράς, διότι αυτοί οι αναβάτες μπορούν να παρέχουν σημαντική προστασία από το κλιμακωτό κόστος της μακροχρόνιας περίθαλψης χωρίς να αποβάλλουν το πορτοφόλι του κατόχου της ασφάλισης. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλέπε:

Μια πιο προσεκτική ματιά στους επιταχυνόμενους οφέλους

.)

Αν και όλοι οι επιταχυνόμενοι παρορθωτές έχουν σχεδιαστεί για να παρέχουν κάποια μορφή άμεσης πρόσβασης στο όφελος θανάτου μιας πολιτικής, υπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ ορισμένων τύπων αναβάτη, όπως οι μακροπρόθεσμοι στόχοι, μακροχρόνια περίθαλψη και χρόνια ασθένεια. Ο πρώην αναβάτης κατηγοριοποιείται από την ασφαλιστική εταιρεία ως αναβάτης "7702B" που προσφέρει κάλυψη που είναι γενικά πιο εκτεταμένη. Τα οφέλη από αυτόν τον τύπο αναβάτη μπορούν να χορηγηθούν είτε με βάση αποζημίωση, όταν ο πάροχος περίθαλψης πληρώνεται απευθείας από τον μεταφορέα, είτε σε ένα πρόγραμμα αποζημίωσης που απαιτεί από τον ασφαλιζόμενο να επιβαρύνει πρώτα τα έξοδα περίθαλψης και στη συνέχεια να υποβάλει αξίωση . Οι αναβάτες που πληρώνουν με επιστροφή δεν είναι τόσο γενναιόδωροι όσο οι αναβάτες αποζημίωσης επειδή δεν θα πληρώσουν ποτέ περισσότερα από τα πραγματικά έξοδα. Υπάρχουν επίσης κάποιες δαπάνες που δεν καλύπτουν, όπως η τροποποίηση του σπιτιού σας για να φιλοξενήσει μια αναπηρία και ιατρικό εξοπλισμό όπως τα καλάθια ή οι περιπατητές. Οι επιβάτες αποζημιώσεων, από την άλλη πλευρά, θα πληρώσουν το μέγιστο όφελος που επιτρέπεται στην πολιτική που δεν σχετίζεται με το ποσό των πραγματικών δαπανών που πραγματοποιούνται. Οποιοσδήποτε τύπος μακράς διαρκείας φροντίδας απαιτεί συνήθως πιστοποίηση γιατρού ότι ο ασφαλισμένος είτε δεν μπορεί να εκτελέσει τουλάχιστον δύο από τις έξι βασικές δραστηριότητες καθημερινής διαβίωσης (ADLs), οι οποίες περιλαμβάνουν φαγητό, μπάνιο, τολμηρή, μεταφορά, ντύσιμο και περιποίηση, ή έχει σημαντική διαταραχή γνωστικής λειτουργίας. Οι αναβάτες μακροχρόνιας φροντίδας θα καλύπτουν επίσης συνήθως προσωρινές περιόδους απομείωσης που υπερβαίνουν την περίοδο αναμονής. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλ.:

Κάλυψη LTC δεν είναι καμπύλη

.)

Οι αναβάτες χρόνιων ασθενειών ταξινομούνται από τον ασφαλιστικό κλάδο σύμφωνα με το άρθρο 101 (g). Αυτοί οι αναβάτες πληρώνουν πάντοτε σε αποζημίωση και συνήθως ενεργοποιούνται όταν ο ασφαλισμένος τελειώνει άρρωστος ή αντιμετωπίζει αναπηρία που αναμένεται να διαρκέσει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Ένας τρίτος τύπος αναβάτης είναι ο κρίσιμος αναβάτης της ασθένειας. Αυτός ο τύπος αναβάτη καταβάλλει ένα ενιαίο κατ 'αποκοπή ποσό το οποίο είναι συνήθως ίσο με τουλάχιστον το ήμισυ του επιδόματος θανάτου της πολιτικής. Καταβάλλεται με τη διάγνωση τέτοιων παθήσεων όπως ο καρκίνος, οι καρδιακές παθήσεις, ο λύκος ή άλλες σημαντικές ασθένειες. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλ.:

Ασφάλιση Μακροχρόνιας Φροντίδας: Ποιος το χρειάζεται; ) Το κόστος των επιταχυνόμενων επιβατικών ωφελημάτων χτίζεται κάποτε κατευθείαν στην πολιτική από τον μεταφορέα, ενώ άλλες φορές είναι διαθέσιμες ως πρόσθετο χαρακτηριστικό με ξεχωριστό κόστος. Μπορούν επίσης να απαιτούν ξεχωριστή αναδοχή, όπως οι περισσότεροι αναβάτες που έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να πληρώνουν για έξοδα μακροχρόνιας περίθαλψης. Αλλά κάθε αναβάτης θα αυξήσει το κόστος της πολιτικής με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η κατώτατη γραμμή

Παρόλο που οι επιταχυνόμενοι παρορθωτικοί παροτρύνουν πάντα με πρόσθετο κόστος, μπορούν ακόμα να παράσχουν ένα αποτελεσματικό μέτρο προστασίας από τις κρίσιμες και χρόνιες ασθένειες, αναπηρίες και έξοδα μακροχρόνιας περίθαλψης πέρα ​​από την παραδοσιακή κάλυψη ζωής. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους επιταχυνόμενους αναδόχους παροχών και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να σας ωφεληθούν, συμβουλευτείτε τον πράκτορα ασφάλισης ζωής ή τον οικονομικό σας σύμβουλο. (Για περισσότερες πληροφορίες: Μια επισκόπηση των υβριδικών πολιτικών μακροπρόθεσμης περίθαλψης .