a:

Η οριακή τάση κατανάλωσης μπορεί να είναι αρνητική ή μικρότερη από το μηδέν εάν η αύξηση του εισοδήματος οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης κάτω από το επίπεδο κατανάλωσης που υπήρχε πριν από την αύξηση του εισοδήματος.

Στην κεϋνσιανή οικονομία, η οριακή ροπή προς κατανάλωση είναι ένας λόγος που συγκρίνει τη μεταβολή της κατανάλωσης με την αλλαγή του εισοδήματος, συνήθως προσδίδοντας μια τιμή μεταξύ 0 και 1. Η κεϊνσιανή θεωρία υποδηλώνει ότι οποιαδήποτε αύξηση στις καταναλωτικές δαπάνες (κατανάλωση) αύξηση του διαθέσιμου ή πρόσθετου εισοδήματος. Το ποσοστό του πρόσθετου εισοδήματος που δαπανάται για κατανάλωση αντιπροσωπεύει την οριακή ροπή προς κατανάλωση.

Η οριακή τάση κατανάλωσης (MPC) είναι μόνο μία πλευρά του νομίσματος. Η αφαίρεση ενός από τα MPC ισούται με την οριακή ροπή προς αποθήκευση (MPS), η οποία μετρά το ποσοστό αποταμίευσης που απομένει μετά την αύξηση του εισοδήματος. Τόσο το MPC όσο και το MPS είναι βασικές μετρήσεις που χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό της τιμής πολλαπλασιαστή, η οποία αποτελεί μέρος της κεϊνσιανής οικονομικής θεωρίας.

Στο κλασικό μοντέλο του Κεϋνσιανού, το MPC είναι χαμηλότερο από τη μέση τάση κατανάλωσης, διότι βραχυπρόθεσμα η κατανάλωση δεν κυμαίνεται σημαντικά λόγω των αλλαγών στο εισόδημα. Ωστόσο, σε μεγαλύτερες χρονικές περιόδους, όταν κερδίζονται περισσότερα και τα εισοδήματα αυξάνονται, η κατανάλωση αυξάνεται επίσης.

Τα επιτόκια δεν έχουν συνήθως σημαντικό αντίκτυπο στην MPC. Η γενική θεωρία υποδηλώνει ότι τα υψηλά επιτόκια θα προκαλέσουν αύξηση της αποταμίευσης. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι τα υψηλότερα επιτόκια συχνά σημαίνουν ότι τα άτομα έχουν μικρότερο διαθέσιμο εισόδημα για εξοικονόμηση.

Συχνά, οι οικονομολόγοι κάνουν διάκριση μεταξύ της MPC από μόνιμο εισόδημα και της MPC από προσωρινό εισόδημα. Οι καταναλωτές που αναμένουν μια μόνιμη αλλαγή στο εισόδημα έχουν μεγαλύτερο κίνητρο να αυξήσουν το ποσό που καταναλώνουν.