Όλο και περισσότερα άτομα σήμερα έχουν προσωπικά επενδυτικά χαρτοφυλάκια. Ενώ πολλοί από αυτούς βασίζονται στις δεξιότητες και τις γνώσεις ενός διαχειριστή περιουσιακών στοιχείων ή ενός οικονομικού συμβούλου, γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο για τους ανθρώπους να κατευθύνουν τις επενδύσεις τους μέσω ενός διαδικτυακού μεσίτη.

Ο ανταγωνισμός στον ηλεκτρονικό διαμεσολαβητικό χώρο έχει οδηγήσει σε χαμηλότερες προμήθειες, αλλά πολλές φορές αυτό το χαμηλό κόστος συναλλαγών είναι εις βάρος των εργαλείων έρευνας και ανάλυσης ποιότητας. Οι μεμονωμένοι επενδυτές ενδέχεται να βρεθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους επενδυτικά χαρτοφυλάκια με μια κακή ή παρεξηγημένη έννοια της έκθεσής τους σε κινδύνους.

Ποιος ακριβώς είναι ο κίνδυνος σε ένα χαρτοφυλάκιο;

Όταν συζητάμε για τα χρηματοπιστωτικά μέσα, ο κίνδυνος συχνά συμβαδίζει με ανταμοιβή. Για παράδειγμα, τα συντηρητικά αλλά ασφαλή επενδυτικά προϊόντα, όπως τα κρατικά ομόλογα ή τα τραπεζικά CD, προσφέρουν σχετικά χαμηλές αναμενόμενες αποδόσεις, αλλά και ελάχιστο έως κανένα κίνδυνο απώλειας κεφαλαίου.

Μαθηματικά, ο κίνδυνος ενός περιουσιακού στοιχείου είναι η τυπική απόκλιση της αναμενόμενης κατανομής επιστροφής του. Όσο μεγαλύτερη είναι η τυπική απόκλιση της κατανομής, τόσο μεγαλύτερες πιθανές εναλλαγές τιμών μπορεί κανείς να αναμένει, τόσο προς τα πάνω όσο και προς τα κάτω. Η σύγχρονη θεωρία χαρτοφυλακίου (MPT) επιδιώκει να βελτιστοποιήσει τα χαρακτηριστικά κινδύνου / απόδοσης του χαρτοφυλακίου ενός επενδυτή μεγιστοποιώντας την αναμενόμενη απόδοση για ένα δεδομένο επίπεδο κινδύνου ή εναλλακτικά ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο του χαρτοφυλακίου λαμβάνοντας υπόψη την απαιτούμενη αναμενόμενη απόδοση.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η χρήση της τυπικής απόκλισης για τον υπολογισμό του κινδύνου των περιουσιακών στοιχείων έχει κριθεί, καθώς πολλές αποδόσεις περιουσιακών στοιχείων μπορεί να μην περιγράφονται από μια κανονική διανομή. Στην πραγματικότητα, οι αποδόσεις μπορούν να παρουσιάσουν αρνητική λανθάνουσα τάση στις "λιπαρές ουρές", πράγμα που σημαίνει ότι οι πιθανότητες μεγάλων απωλειών μπορεί να εμφανιστούν συχνότερα από ό, τι θα πρόβλεπε η κανονική κατανομή.

Δύο είδη κινδύνων: Συστηματικά και μη συστηματικά

Τα μεμονωμένα αποθέματα διαθέτουν δύο γενικές κατηγορίες κινδύνου: μη συστηματικό και συστηματικό κίνδυνο. Ο μη συστημικός κίνδυνος είναι συγκεκριμένος για την εταιρεία και είναι ο κίνδυνος να επηρεαστεί η τιμή μιας συγκεκριμένης εταιρείας από γεγονότα που περιλαμβάνουν νομικές ενέργειες, αυξημένο ανταγωνισμό στον τομέα τους, διαρθρωτικές αλλαγές στον κλάδο τους, αλλαγή ανώτερης διοίκησης (όπως η αποχώρηση ενός CEO) οι αλλαγές στη γεύση των καταναλωτών και οι τεχνολογικές αλλαγές που επηρεάζουν το κόστος παραγωγής. Για παράδειγμα, η έκθεση σε ασφαλιστικές εταιρείες μετά από μια μεγάλη φυσική καταστροφή μπορεί να είναι δαπανηρή ειδικά επειδή οι εταιρείες αυτές θα βιώσουν ασυνήθιστα υψηλά ποσά απαιτήσεων ταυτόχρονα.

Ο μη συστημικός κίνδυνος μπορεί να μειωθεί ή να εξαλειφθεί με τη δημιουργία ενός επαρκώς διαφοροποιημένου χαρτοφυλακίου το οποίο περιλαμβάνει διάφορα αποθέματα σε διάφορους τομείς. Εάν ο ασφαλιστικός τομέας ήταν μόνο ένας τομέας ενός συστατικού ενός μεγαλύτερου χαρτοφυλακίου, ο αντίκτυπος τέτοιων ζημιών που σχετίζονται με την εταιρεία ή τη βιομηχανία θα ήταν μειωμένος.Οι ευρείες δείκτες μετοχών, όπως το S & P 500 ή το Russell 3000, είναι παραδείγματα χαρτοφυλακίων που έχουν εξαιρετική διαφοροποίηση και μεμονωμένοι επενδυτές μπορούν να αποκτήσουν έκθεση μέσω των SPY SPYSPDR S & P500 ETF Trust Units258. 85 + 0. 16% Δημιουργήθηκε με Highstock 4. 2. 6 και IWV IWViSh Russl 3000153. 39 + 0. 19% Δημιουργήθηκε με Highstock 4. 2. 6 ETFs.

Ένα διαφοροποιημένο χαρτοφυλάκιο μετοχών που έχει μειώσει ή εξαλείψει μη συστηματικό κίνδυνο παραμένει με συστηματικό κίνδυνο. Ο συστηματικός κίνδυνος είναι ο βασικός οικονομικός κίνδυνος που ενυπάρχει στο σύστημα και δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί. Σύμφωνα με τη χρηματοοικονομική θεωρία, ο συστηματικός κίνδυνος είναι ο μόνος κίνδυνος για τον οποίο επιβραβεύονται οι επενδυτές μετοχών. Ο δείκτης S & P 500, για παράδειγμα, δεν έχει σχεδόν μη συστηματικό κίνδυνο αλλά εξακολουθεί να έχει αναμενόμενη απόδοση. Το μέτρο συστηματικού κινδύνου για μετοχές είναι το beta (β). Το beta για το S & P 500 είναι 1. ένα απόθεμα με βήτα μεγαλύτερη του 1 έχει μεγαλύτερη αναμενόμενη μεταβλητότητα τιμών από το διαφοροποιημένο χαρτοφυλάκιο, ενώ ένα βήτα μικρότερο του 1 έχει χαμηλότερη αναμενόμενη μεταβλητότητα. Το κοινώς χρησιμοποιούμενο μοντέλο τιμολόγησης περιουσιακών στοιχείων κεφαλαίου (CAPM) χρησιμοποιεί την έννοια του beta για να αντλήσει αναμενόμενη απόδοση για ένα δεδομένο επίπεδο συστηματικού κινδύνου.

Κίνδυνος αντιστάθμισης του χαρτοφυλακίου

Επειδή ο συστηματικός κίνδυνος δεν μπορεί να εξαλειφθεί από τη διαφοροποίηση στο σύνολο των μετοχών, η λύση είναι η διαφοροποίηση μεταξύ των κατηγοριών περιουσιακών στοιχείων. Η σύγχρονη θεωρία χαρτοφυλακίου αναφέρει ότι όσο η συσχέτιση των κινήσεων των τιμών μεταξύ δύο περιουσιακών στοιχείων είναι μικρότερη από +1, η προσθήκη αυτού του περιουσιακού στοιχείου στο χαρτοφυλάκιο μπορεί να χρησιμεύσει για τη μείωση της τυπικής απόκλισης ή του κινδύνου χωρίς να θυσιάζεται η αναμενόμενη απόδοση. Όσο τα δύο στοιχεία ενεργητικού είναι λιγότερο συσχετισμένα, τόσο μεγαλύτερα είναι τα οφέλη διαφοροποίησης μεταξύ των κατηγοριών περιουσιακών στοιχείων.

Για παράδειγμα, ο ιστορικός μέσος συσχετισμός μεταξύ των διαφοροποιημένων μετοχών του Ηνωμένου Βασιλείου και των διαφοροποιημένων ομολόγων του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν περίπου +0. 25, γεγονός που υποδηλώνει ότι ένα συνδυασμένο χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων είναι λιγότερο επικίνδυνο από τα αποθέματα ή τα ομόλογα μόνο για ένα δεδομένο επίπεδο αναμενόμενης απόδοσης. Οι επενδυτές μπορούν επίσης να επιδιώξουν να προσθέσουν περισσότερες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων για περαιτέρω διαφοροποίηση, όπως η ένταξη ακινήτων και βασικών προϊόντων. Οι εναλλακτικές επενδύσεις όπως τα αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου, τα κεφάλαια ιδιωτικών συμμετοχών και τα διαχειριζόμενα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης αποτελούν επίσης καλούς παράγοντες διαφοροποίησης, ωστόσο, πολλοί μεμονωμένοι επενδυτές έχουν περιορισμένη μόνο πρόσβαση σε αυτές.

Ένας άλλος τρόπος μείωσης του κινδύνου δυσμενούς μεταβολής των τιμών είναι η χρήση της διαχείρισης παραγγελιών και των παραγώγων. Οι στρατηγικές διαχείρισης παραγγελιών, όπως εντολές stop-loss, μπορούν να ενεργοποιηθούν για να αποφευχθούν υπερβολικές απώλειες. Οι προστατευτικές επιλογές πώλησης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για παρόμοια αποτελέσματα, αν και η αγορά μιας προαιρετικής κάρτας συνεπάγεται ένα ασφάλιστρο. ( Ασφάλεια αποθεμάτων: 3 στρατηγικές για τον περιορισμό των απωλειών αποθέματος )

Η κατώτατη γραμμή

Οι μεμονωμένοι επενδυτές γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, καθώς η πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές έχει καταστεί ευκολότερη και φθηνότερη. Καθώς ο ανταγωνισμός από τους μεσίτες στο διαδίκτυο οδηγεί το κόστος των συναλλαγών προς τα κάτω (στο μηδέν στην περίπτωση του RobinHood), η δυνατότητα των ατόμων να έχουν πρόσβαση σε έρευνα, ανάλυση και εκπαιδευτικά εργαλεία επίσης μειώνεται καθώς αυτές οι βοηθητικές υπηρεσίες είναι δαπανηρές για την παροχή.Ως αποτέλεσμα, πολλά άτομα μπορούν να κατασκευάσουν χαρτοφυλάκια που είναι ακατάλληλα και εκτίθενται σε υπερβολικό κίνδυνο.

Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η διαφοροποίηση εντός μιας κατηγορίας περιουσιακών στοιχείων μπορεί να εξαλείψει τον μη συστηματικό κίνδυνο και τον τρόπο με τον οποίο η διαφοροποίηση μεταξύ των κατηγοριών περιουσιακών στοιχείων μπορεί να συμβάλει στην περαιτέρω μείωση του κινδύνου χωρίς να επηρεάσει την αναμενόμενη απόδοση είναι κρίσιμη. Η χρήση εργαλείων όπως η διαχείριση παραγγελιών και τα παράγωγά τους μπορεί επίσης να αποτρέψει την υπερβολική απώλεια από τις δυσμενείς μεταβολές των τιμών. (Δείτε επίσης : RobinHood vs. Scottrade: Ποια είναι η μεγάλη διαφορά .)